1e kerstdag bij Karina thuis

De één speelt met een stokbrood.

De ander zat te puzzelen.

Weer andere trekken gekke bekken.

Nel zet een dansje in.

Nog meer fotoplezier..

Kerst 2005

De kerstpaal met Bo

De kerstpaal met Loes

De kerstkaart

Poppen maken

In het najaar is Joke met Londa en Joke van Diemen, weer een pop gaan maken van fimoklei.

Dit zijn wat foto's van de laatste avond. En het resultaat van de poppen van Joke en Londa.

Bijna klaar.

Links, de pop van Londa, rechts van Joke.

Leuke foto's van Loes en Bo

Ze blijven leuk.

Loes in trance op het balkon.

Bo tussen het oude gordijn.

Bo op de vensterbank

Loes en Bo in diepe rust.

De wastafel

De wastafel in de douche hangt.
Het is een goedkope kraan, gekocht op internet voor 19,00 euro.
De wastafel was iets duurder.

Remko in het ziekenhuis

Remko is zaterdag opgenomen in het AMC.
Ursula belde dat Remko, heel erge hoofdpijn had. Ze dacht in eerste instantie dat hij migraine had, ze heeft wat medicijnen bij de drogist gehaald. 's Middags kon hij zijn kin niet meer op zijn borst doen. Ursula heeft toen de huisarts gebeld, die heeft een ambulance gebeld en Remko ging naar het St. Lucas Ziekenhuis. Op de eerste hulp daar, heeft hij een ruggenprik gehad. In het ruggenmerg zat bloed, dus toen ook maar een hersensscan. Er zat bloed in zijn hersenskamers. Er is toen besloten dat Remko met spoed naar het AMC moest. In een ambulance met zwaailicht is hij vervoerd.
Daar is nog maar een scan gemaakt, het is gelukkig niet erger geworden. Remko ligt op de Medium Care, hij wordt ieder uur wakker gemaakt, om te kijken of hij nog goed reageerd op alles.


Hij gaat redelijk goed met hem, hij heeft nog veel hoofdpijn en kan niet tegen licht.
Na een paar dagen gaat hij naar de zaal. De hoofdpijn is nog steeds niet over. Hij heeft een paart slechte dagen met veel hoofdpijn.
Uit eindelijk mag hij op maandag 7 november naar huis. Ursula heeft een week vrij genomen om bij hem te zijn.
7 december wordt er weer een scan gemaakt.

Nieuwe gordijnen in de keuken

De bloemetjes gordijnen hebben plaats moeten maken voor anderen.

De sloep is al weer uit het water

Wat kan het vlug gaan allemaal, maar op 15 oktober ging de JH al weer uit het water.
Frans van de jachthaven had een kraan gehuurd, dus op 15 oktober gingen alle boten die het water uit moesten de kant op.
Een heel spectakel.

De kraan 's morgens in de jachthaven

Inspectieronde.

Ook de boot van Gerrit ging uit het water.

Even een bakkie snert om warm te worden.

Wat gaat er allemaal gebeuren??

Bijna bijna.

Bijna klaar om te hijsen.

Daar hangt ze dan.

Bijna op haar plek.

Wij eruit het amfibievoertuig erin.

De schoonmaak kan beginnen.

De sloep heeft een naam

Zondag 2 oktober

Vandaag de sloep bij werf opgehaald de naam zit er op.

Pa Doeser mag weer naar huis

Vrijdag 30 september, mag hij na bijna vier weken ziekenhuis weer naar huis.
Om elf uur gaan we hem halen.
Het schijnt toch een ontsteking geweest te zijn, daar had hij die pijn van. De morfine moet nu afgebouwd worden, anders hebben straks een verslaafde thuis.
Afwachten hoe het thuis verder gaat met hem.

GAMBIA 2005

Vrijdag 23 september

Onze laatste dag in Gambia. Na het ontbijt nog een ronde door de tuinen van het hotel, de katten knabbels gegeven. Naar de receptie om onze rekening te betalen. We hebben maar besloten om dit met de creditcard te doen. Daarna de koffers inpakken en daarna nog even naar de supermarkt voor de laatste inkopen en om nog wat geld te wisselen. Ook hebben we met J.J. afgesproken dat we foto's van hem en zijn auto zouden maken.
















Trots als een pauw poseerde hij met ons voor zijn auto. Ook nog wat adressen uitgewisseld en wat in een schrift waarin de reacties van tevreden klanten staan geschreven. Weer in het hotel afscheid genomen van Sam de man van de ligbedjes. Ook van hem een foto gemaakt en zijn adres opgeschreven hij vroeg ons om niet alleen de foto op te sturen maar ook om een oude mobiele telefoon in die we dan zorgvuldig in een doos omwikkeld met een oude broek moesten verpakken zodat op het postkantoor van Gambia niemand door heeft dat er een telefoon in zit. Anders moet er een soort van belasting betaald worden en daar heeft Sam natuurlijk geen zin in. Daarna nog een uurtje in het zwembad. We worden om ongeveer kwart voor een opgehaald. Volgens het briefje van de reisorganisatie is er geen vertraging. De bus is maar twintig minuten te laat, onderweg naar het vliegveld bij de verschillende hotels andere mensen opgehaald. De man van de reisorganisatie had het constant over de voetbalwedstrijd van die avond Nederland tegen Gambia. Gambia had in de afgelopen twee weken steeds gewonnen met gemiddeld 3-0 of zoiets. Hij daagde ons uit om met hem te wedden over de uitslag 5-0 zei hij niemand ging hier op in. Bij aankomst op het vliegveld werden we weer omringd door behulpzame Gambianen die allemaal onze koffer wilden dragen. je moest zelf je koffer uit het bagagecompartiment van de bus halen maar daar kreeg je geen kans voor. op het laatste moment kon ik voorkomen dat onze koffers tegen betaling de vertrekhal ingingen. Het inchecken en de douaneafhandeling ging wel weer snel. Eenmaal door de douane kwam je meteen in de vertrekhal waar een Gambiaan ons achterna kwam lopen met de vraag of we al iets wilden drinken. Hij ging niet eerder weg tot dat we een bestelling gedaan hadden. Na een blik op het beeldscherm waar de vertrektijden op staan bleek dat we toch twee uur vertraging hadden. De reden hiervoor was dat en het vliegtuig na het verhelpen van een kleine storing aan het navigatiesysteem te laat uit Nederland vertrokken was en de president van Gambia kwam deze middag terug uit Amerika waar hij een bezoek aan Bush gebracht had. Ter gelegenheid hiervan was er een hele ceremonie aan de gang waardoor ons vliegtuig geen toestemmming kreeg om te landen. In de vertrekhal is niet veel te beleven er zijn maar twee winkeltjes, je kon wel buiten op een terras zitten maar het was windstil en er was geen schaduw, veel te heet. Dus maar een paar uur rondhangen. Nog een veel te duur broodje gegeten en daarna eindelijk het vliegtuig in. En na een voorspoedige vlucht landden we zes uur later om een uur of half drie 's nachts waar we werden ophaald door Remko, Ursula en Annemarie. thuis nog even onder het genot van een glaasje wijn de post doorgenomen en daarna naar bed. Onze vakantie zit er op.




Donderdag 22 september

Na het ontbijt om 11.00 uur vertrokken. Bij daglicht ziet die taxi er echt niet uit. Aangekomen bij Makasuto (ecologisch natuurlpark) bleek en entreeprijs erg hoog 500 dalasis per persoon. Dit is echt veel meer dan alle andere parken waar we geweest zijn. We hadden bij het ontbijt een berekening gemaakt van hoeveel geld we nog nodig dachten te hebben en aan de hand daarvan weer eens geld gewisseld. Nu de entree voor dit park zo duur blijkt te zijn is al ons vrij te besteden geld in een keer op. Maar ja, we waren er nou eenmaal. Na het betalen van de entreeprijs zijn we naar het restaurant van het gebracht. Na een paar minuten werden we verwelkomt door de gids die ons zou begeleiden. Ons programma bestond uit een rondvaart in een kano, een wandeling en natuurlijk weer die houten beeldjes. Na de beoordeling van de waterstand door onze gids, werd er besloten dat we eerst de rondvaart gingen doen. De rondvaart zou drie kwartier duren, maar bij ons duurde die maar een half uur. De kano was vroger een mahonie houten boom, waaruit hij uit één stuk was gebeiteld. We moesten heel voorzichtig instappen en vooral in het midden blijven zitten, anders sloeg hij om. We werden langzaam door de mangrovebossen gepedeld. Dat was zeer rustgevend. Het mangrovebos staat inverbinding met de Gambia rivier, die een aantal kilometers naar het westen in de zee uitmond. Het water is daarom nog steeds zout. Op de wortels van de mangroven groeien op sommige plekken oesters, die bij laag water door de vrouwen geoogst kunnen worden. Ook zit het er vol met vis. Na de rondvaart werden we weer terug gebracht naar het restaurant. Waar we weer mochten gaan zitten. We konden nu een keuze maken tussen een korte wandeling van 30 minuten of een lange wandeling van anderhalf uur door het park.
Wij gaan natuurlijk voor de lange wandeling, het heeft tenslotte een hoop geld gekost.
Onze gids vertelde ons dat het park begonnen is door 2 engelsen in 1992 en dat er op deze plek alle bossen varen ongehakt. Nu is het park 1000 hectare groot en is het weer een echte jungle. Onderweg door het park kregen we uitleg over planten en dieren die hier leven. We kregen ook een hele interesante uitleg over de termietenheuvels. Van een aantal planten kan je thee maken die voor een hoop kwaaltjes gebruikt kunnen worden. Onze taxichauffeur heeft al een paar dagen last van malaria (zegt hij) en voor hem hebben we bladeren van verschillende planten geplukt, waarvan hij dan thee moet koken om zijn malaria te doen verdwijnen. Ook woont er in het park een bushdokter, in een heel klein open hutje, met rondom hem een heleboel water flesssen waarin hij allemaal planten en andere dingen gestopt heeft. Ook hingen er amuletten. Na het maken van een foto en het storten van een kleine donatie gingen we weer verder. De wandeling door het park was leuk en interessant. Je had echt het idee dat je door de jungle loopt met ook alle geluiden die daarbij horen. Na weer een stuk gelopen tehebben kwamen we bij de plaats waar palmwijn geoogst wordt. Uit en hutje van palmbladeren kwam een man die een demonstratie ging geven van het beklimmen van een palmboom. door middel van een ring met een diameter van ongeveer anderhalve meter die hij na de knoop er uit gehaald te hebben om de palmboom sloeg knoop weer vast en klimmen maar. Na een halve minuut geklommen te hebben kwam hij weer beneden en zette een pot voor ons op de grond, de bedoeling laat zich raden er moest geld in. Onze gids verzekerde ons dat geld geven helemaal onze vrije wil is en als we niets gaven het helemaal geen probleem is. We hebben wat klein geld in de pot gegooid. Ook kregen we verse palmwijn te drinken er zat nog geen alcohol in. het smaakt behoorlijk smerig. De taxi zou ons op deze plek ophalen maar was ondertussen al weer teruggegaan naar de ingang van het park omdat wij wat later op deze plek aankwamen dan dat onze gids had afggesproken met de taxichauffeur zodoende mosten we nog een stukje verder lopen. bij terugkomst bij de ingang nog even langs de houtsnijmarkt van het park, weer niets gekocht natuurlijk de taxi in en op naar Brikama. Brikama is maar een klein stukje van Maksuto vandaan in de richting van het hotel dus tien minuten later stonden we voor de beroemde houtsnijmarkt van Brikama. Dit is een ommuurde plek met een ingang waar binnen een heleboel winkeltjes waar voornamelijk door iedereen dezelfde dingen gemaakt werden. Na eerst een ronde langs alle winkeltjes gemaakt te hebben bleek al snel dat de schaaltjes die wij zo mooi vinden hier niet te koop zijn. Elke verkoper lokte ons zijn winkeltie in en had speciale Gambiaaanse prijzen voor ons bedacht.
We hebben op een bepaald moment toch besloten om een paar beeldjes te kopen want we wilden een blijvende herinnering aan dit land. J.J. zei dat we niet meer moesten betalen dan dertig procent van de vraagprijs. Na veel onderhandelen is dit ons ook min of meer gelukt en kwamen we buiten met drie beeldjes voor in totaal driehonderdvijfentwintig dalasies. Vermoeid maar tevreden gingen we met J.J. terug naar het hotel. In het Hotel meteen het zwembad in en wat drinken en 's Avonds voor de laatste keer naar Yasmine.


Woensdag 21 september

De hele dag op strand, Sam had de matjes al klaar gelegd op de strandbedjes. Weer de hele die gasten die van alles willen verkopen. Ook werden verblijd met een musikant die uren lang heeft staan te trommelen en zingen. 's Avonds het J.J. naar Ali Baba. We hebben besloten om morgen toch ook maar naar Makasuto te gaan. Volgens Philip ligt dat een klein stukje verder dan Brikama, we hebben het met J.J. overlegt en hij vertelde ons dat hij alleen de prijs naar Makasuto zou rekenen, 800 dalasies en verder wat er in ons hart zit, hij heeft namelijk acht kinderen.

Dinsdag 20 september

We hebben besloten om geen verre tochten meer te maken. Alles is toch al veel duurder dan we verwacht hadden. vandaar dat maar besloten hebben om de laatste week het wat zuiniger aan te doen. Dus daarom de hele dag bij het zwembad. In de snackbar van het hotel hebben we schaaltjes gezien van hout met daaranvast een giraffe die zijn kop in het schaaltje heeft, en dit is helemaal uit een stuk hout gemaakt en mooi beschilderd. We hebben al heel wat houtsnijmarkten gezien maar nergens dit soort schaaltjes. Volgens Philip die het in het hotel voor ons heeft nagevraagd zijn ze speciaal voor het hotel in Kenia gemaakt, dat hebben wij weer. Hij vertelde ons ook dat ze er wel een paar in voorraad hebben staan die zouden we dan misschien kunnen kopen. Er zal dan wel een speciaal prijskaartje aanhangen. We hebben er dan ook nog niet naar durven vragen. We hebben hierna toch nog maar besloten om naar de houtsnijmarkt van Brikama te gaan en hier al min of meer afspraken gemaakt met J.J., misschien dat we daar van deze schaaltjes kunnen vinden. De stroom valt geregeld uit waar je ook bent in Gambia, dus geregeld zit je in het donker, ook in het restaurant. Dan is het echt "donker" hier.

Maandag 19 september

Vandaag maar weer een rustdag. Na het ontbijt een uurtje in het internetcafe/hokje doorgebracht. Dit is net genoeg om onze belevenissen van een dag op de weglog in te tikken. Zoals al eerder verteld de computer is vreselijk traag en slaat geregeld vast. De rest van de dag aan het strand. we hebben vandaag ook ons meegebrachte luchtbed opgeblazen. We wilden hiermee gaan surfen op de golven. De zee is onberekenbaar en de golven hoog en voor we het wisten waren we met het luchtbed een heel eind de zee in gedreven en moesten we flink zwemmen om weer terug te komen. we hebben besloten om de rest van de vakantie niet meer met het luchtbed in zee te gaan. Aan het eind van de middag weer de supermarkt om weer eens een keer geld te wisselen. En Gambia zou zo goedkoop zijn maar ondertussen hebben we al een hele hoop geld gewisseld. Ook maar weer een fles wijn gekocht en koekjes en een blikje kittekat voor de katten in het hotel. De supermarkt is vijftig meter bij ons hotel vandaan, en elke keer als we daarheen lopen moeten we onderweg weer van alles kopen met taxi's mee excursies boeken geld wisselen en nog veel meer. Maar vandaag zijn we voor het eerst door niemand aangesproken. We vragen ons af of dit morgen ook zo is. We hopen het in ieder geval wel. We zijn het in ieder geval zat om na elke vijf meter door iemand te worden aangesproken die wat van ons wil. Om acht uur door J.J. opgehaald, vandaag maar weer bij Yasmine gegeten.


Zondag 18 september

Vandaag de Roots excursie.
Om 8.30 uur de bus in, op weg naar Banjul de hoofdstad. Vlakbij de veerpont naar Barra, dit is een stadje aan de overkant van de Gambia rivier. Aan de steiger waar ook containerschepen gelost worden, stappen we in op onze boot voor vandaag. Er komen in totaal drie bussen met mensen voor deze excursie.

Vanuit de haven varen we de Gambia rivier op, opweg naar onze eerste stopplaats Juffureh, de zogenaamde geboorte plaats van Kunta Kinteh.

De aanlegplaats is een langer steiger/pier waarop een aantal Gambianen aan het vissen zijn, het laatste stukje vlakbij bij de walkant stond vanwege de vloed onder water. Hier werden de slaven uit grite delen van Africa verzameld en gereed gemaakt voor het verdere transport. De slaven werden daarna overgebracht naar James Eiland een klein eilandje in de Gambia Rivier op ongeveer 500 meter van Juffureh. Vlakbij onze landingsplaats in Juffureh staat een kanon en een vlaggemast. Het verhaal gaat dat als een slaaf vanaf James Eiland naar de vlaggemast zou zwemmen en de vlaggemast zou aantikken hij weer een vrij man of vrouw zou zijn. De meesten verdronken natuurlijk. Op onze verdere tocht door Juffureh werden we vergezeld door talloze kinderen die weer van alles van ons wilden. Bij de plaatselijke bar en ook de poort van het hotel konden we allemaal snoepjes kopen die wij dan aan de kinderen moesten voeren. Dit hebben wij niet gedaan, zodat ze in de gaten hebben dat je snoep of iets anders voor ze bij je hebt raak je ze niet meer kwijt. De vijftig pennen die we bij ons hadden hebben we dus maar in de rugzak gelaten.
Verder op in het dorp is een klein maar best wel indrukwekkend museum over de slavenhandel.
Daarna op bezoek bij de hoofdvrouw van Juffureh. Dit is een heel oude dame die ons welkom heette in haar stad/compound en middels een certificaat met haar handtekening te koop voor 25 dalasies kregen we toestemming om zo lang als we wilden in haar stad/compound te blijven.
Daarna naar de compound van de familie van Kunta Kinteh. We werden voorgesteld aan een wederom heel oude dame van de 7e generatie van de Kinteh familie. van een andere nazaat kregen we te horen over de oorspronkele woonplaats vvan de familie. De grootvader van Kunta Kinteh was een soort van toverdokterdie op doorreis in Juffereh aankwam tijdens een periode van grote droogte, maar met behulp van zijn (tover)kunsten begon het te regenen. De dankbare bewoners van Jufferey vroegen of hij niet bij hun wilde blijven wonen. Er volgde een huwelijk en de geboorte van de vader van Kunta. Over het leven van de vader van Kunta werd niet veel verteld. Kunta werd geboren en opgeleid tot krijger en op een dag kwam hij met zijn vrienden tegenover de slavenhandelaren te staan. Zijn vrienden vluchten maar Kunta natuurlijk niet en vechtend tegenover de overmacht werd hij gevangen genomen. De rest is geschiedenis. Met de oude dame van de 7e generatie mochten we op de foto (hebben we niet gedaan) en er waren foto's van Alex Haley de schrijver van het boek Roots, en van de acteur die Kunta Kinteh speelde in de film en tv serie. Hier mochten natuurlijk ook foto's van gemaakt worden. Hierna was er gelegenheid tot het financieel steunen van de familie (hebben we ook niet gedaan).
na het bezoek aan de familie Kinteh konden we weer houtsnijwerk kopen. We zijn snel terugelopen naar de boot, onderweg daarheen weer door iedereen aangesproken we mochten baby's vasthouden en de handjes van kinderen die ook om geld, snoep of wat dan ook vroegen. Wij hebben niets gegeven. Op de boot stond een lekkere lunch op ons te wachten en terwijl we daarvan genoten vertrok de boot naar James eiland in het midden van de Gambia rivier.

James eiland is de plek waar de slaven hun laatste blik op Africa konden richten. Achter hun ging de poort dicht en voor hun lagen de transportschepen te wachten. De slaven moesten over een open terrein op het midden van het eiland lopen waarna de meest agressieve slaven er uitgepikt werden. Deze werden met ongeveer vijfentwintig man in een hele kleine kelder opgesloten. Dit werd gedaan om hun weerstand te breken zodat zij op de boot geen problemen zouden veroorzaken. Hun eten en drinken kregen zij door een heel klein raampje waardoor er voor elke maaltijd gevochten moest worden. Na gemiddeld veertien dagen werden de overlevenden samen met de rustige slaven aan boord van de schepen gebracht en kon hun reis beginnen. Onze boot kan vanwege het ondiepe water rondom het eiland er niet aanmeren en moet daarom op ongeveer honderd meter van de wal voor anker gaan. Wij werden aan land gebracht met een heel klein bijbootje met buitenboordmoter. Ik heb nooit geweten dat er zoveel mensen in zo'n klein bootje gaan. We moesten heel voorzichtig instappen en mochten na te zijn gaan zitten niet meer bewegen. Het was een warme dag en op de terugweg naar de boot waren de bankjes in het bootje zo heet dat je er eerst water overheen moest gooien om geen verbrande billen te krijgen. Weer terug aan boord werd terugreis aanvaard en na ongeveer anderhalf uur varen waren we weer aangemeerd in de haven van Banjul. De bussen stonden te wachten en brachten ons weer naar het hotel. 's Avonds weer met J.J. naar SeneGambia waar we voor de verandering bij de chinees gegeten hebben. Het eten was duur en niet echt geweldig. Op onze kamer nog een laatste glas wijn en daarna naar bed.


Zaterdag 17 september

Na het ontbijt met J.J. maar Abuko, we zijn om elf uur vertrokken. Het was bloedheet is zijn auto, alles in zijn auto is kapot. Het glas van zijn koplampen is weg, daar zit nu een netje. J.J. heeft onderweg pinda's voor ons gekocht en geld gewisseld, anders kregen we bij de ingang van het park ons wisselgeld niet terug. Voor ons samen was het 65 dalasis. Het park was leuk, heel warm en intersant, het was net of je echt in de jungle liep. Daar zouden ook weer krokodillen moeten zitten, we hebben ze weer niet gezien. Wel overal apen en volgels.

De apen wilden onze pinda's, het blijft leuk die apen voeren en ze zijn heel vriendelijk.

Halverweg het park zit een bar en een weeshuis voor apen. Daar zaten ook bavianen. Ook die moesten pinda's.

De man die ons kaartje controleerde moest ook weer een donatie voor die beesten. De route was uitgestippeld met bordjes van 1 t/m 117. J.J. had tegen ons gezegd dat als we bij nr. 95 waren we niet links moesten gaan maar rechts. Dat waren wij natuurlijk weer vergeten, zodat we een heel stuk over de autoweg moesten lopen. Daarna weer terug naar ons hotel. 's Avonds weer met onze prive chauffeur naar het restaurant. We hebben bij Ali Baba gegeten. Op het terras zaten twee hollandse dames waar we even gezellig mee hebben zitten kletsen. Sinds donderdag geven we ook de katten in het hotel te eten. Bij onze supermarkt, waarvan de eigenaar de broer van JJ is, hebben we een pak kittekat knabbels gekocht.
's Morgens en aan het einde van de middag maken we een rondtoer door de tuin van het hotel om alle katten van eten te voorzien.


Vrijdag 16 september

Uitgebreid ontbeten. We hebben een hele tijd met Philip gesproken. Philip is een Nederlander die iets vaags doet in Gambia. Hij heeft nu een container met spullen uit Nederland naar Gambia verscheept. Daar zitten bijvoorbeeld waterkokers in voor het hotel. Aangezien hij al een hele tijd in Gambia zit kon hij ons mooi iets vertellen over de dingen, die wij nog willen zien.
Daarna hebben we een wandeling gemaakt door de tuin van het hotel. De schoonmakers waren nog in onze kamer bezig. Tegelijkertijd hebben we gekeken of ze al opgeschoten waren met de renovatie van het complex, de balkonnetjes worden groter gemaakt. Ze zijn overal bezig. Onze balkons zijn ook geschilderd.
Daarna zijn we naar J.J. gegaan. Die kon ons helpen met bellen naar Nederland. Er blijkt een telefooncel van de overheid naast ons hotel en de supermarkt te zitten. We hebben eerst met opa gebeld om te vragen hoe het met hem was. De prijs van het bellen viel mee, dus kunnen we nog wel een keer naar Nederland bellen. Daarna de zon in. De andere vier Nederlanders zouden om 12.40 opgehaald worden om weer naar Nederland te gaan. Om 11.00 uur hing er plotseling een briefje dat het drie uur later werd. "lekker vertraging". We zijn de enige twee op het strand. Volgens de man van de matrassen komen er straks 40 mensen. Dus het wordt druk. We hebben met J.J. afgesproken, dat hij ons vanavond weer komt halen en morgen gaan we met heen naar Abuko, dat is een nationaal park. We hebben bij Yasmina gegeten, kip met een sausje.

Donderdag 15 september

Vandaag na het ontbijt het verslag van onze eerste paar dagen op de weblog gezet. De foto's moeten we er maar in Nederland op zetten. Want de computer geeft steeds foutmeldingen aan en is verschrikkelijk traag. 's Middags zijn we in zuidelijke richting lang het strand gaan lopen. Natuurlijk werden we weer door verschillende mensen aangesproken waaronder een visser. Zijn roeivissersboot voer een stukje uit de kust evenwijdig aan het strand en onze looprichting hij vertelde ons dat hij de schipper is en daarom over het strand meeliep met een plastic tasje met daarin de scheepspapieren zodat deze papieren niet nat konden worden. Een eind verderop werd de boot weer het strand opgetrokken, met de mededeling dat over een uurtje het vissen kon beginnen en dat ze tot die tijd even gingen rusten. Na ongeveer een uur en een kwartier lopen kwamen we iemand tegen die ons vroeg of wij naar het apenpark van Bijilo gingen.
We hadden er van mensen in het hotel wel over gehoord en waren van plan hier op een andere dag met de taxi heen tegaan. We hadden gedacht dat het veel verder weg was en we wisten ook niet dat het praktisch aan het strand lag. De man die ons had aangesproken vertelde ons dat hij een soort van gids was en daarmee de aangewezen persoon om ons rond te leiden, hij werkte daar min of meer zei hij . Ook was hij in het bezit van een badge met foto dus dat gaf veel vertrouwen. Aan het strand moesten we even gaan zitten terwei hij wat tedrinken voor ons haalde daar naar het park. Bij een heel klein winkeltje werden we voorzien van pinda's en water en daar konden we ook onze drankjes van zojuist afrekenen. Bij het park aangekomen bleek dat ook voor de gids betaald moest worden. In het park werden we achtervolgd door talloze aapjes die dol waren op onze pinda's. Na een half uurtje door het park gewandeld te hebben vond onze gids het wel genoeg. Er zijn verschillende routes door het park uit gezet gemarkeerd met verschillend gekleurde paaltjes wij hebben min of meer alleen de groene route gelopen. Achteraf hadden wij ook de andere twee routes wel willlen doen want het leek net echt een jungle.
Onze gids nodigde ons uit om mee te gaan naar zijn huis waar hij dan ons wat boeken kon laten zie met foto's van de excursies die hij verzorgde en die dan veel goedkoper zouden zijn als de excursies via het reisbureau en we zouden het echte Gambia ondergaan. Na ongeveer een kwartier lopen kwamen we bij zijn huis/compound aan en kregen we twee fotoboeken in onze handen gedrukt waarin vooral veel foto's van zijn vrienden stonden en twee steeds dezelfde Nederlandse dames, en voor de rest weinig over excursies. We hebben toen maar besloten om weer naar het hotel terug te lopen hem wat geld gegeven voor de rondleiding en hem medegedeeld dat zodra we een gids nodig hadden hij de eerste was die we zouden vragen. Weer op het strand onze wandeling onderbroken om wat te drinken. Het was eb en daarom was het strand heel breed wij liepen langs het water en de barman kwam helemaal vanaf de rand van het strand aanrennen om ons te bedienen. Met deze man hebben we best een heel leuk gesprek gehad. Hij was oprecht geintereseerd in ons en wilde niet alleen iets aan ons verkopen.
In het hotel nog even wat gedronken en daarna naar de supermarkt waar we een nieuwe simkaart voor onze mobiele telefoon te kopen. Het bellen via onze eigen provider is vreselijk duur. Het bleek dat onze telefoon gelocked is en dat de nieuwe simkaart niet werkt. De broer van de eigenaar van de supermarkt is J.J. en hij is taxichauffeur, als hij niemand hoeft te vervoeren zit hij de hele dag op een stoel voor de supermarkt te samen met andere mensen die op dat moment niets te doen hebben gezellig te praten.

Met hem hebben we de afspraak gemaakt om ons volgens een vastgesteld tarief (250 dalasies) naar Senegambia tebrengen. Dit is een kort straatje met verschillende hotels en een hele hoop restaurantjes een kilometer of zes van ons hotel vandaan vlakbij het aapjespark waar we vandaag naartoe gelopen zijn. 's Avonds langs het strand te lopen wordt niet aangeraden. Dus we zijn wel afhankelijk van de taxi. Voor dat geld blijft hij ook twee uur op ons wachten. op aanraden van andere Nederlandse hotelgasten bij het nieuw geopende restaurant Yasmine heel lekker gegeten en daarna zijn we volgens afspraak door J.J. weer naar het hotel teruggebracht. Nog een glaasje wijn op onze hotelkamer en dan naar bed. De airco werkt nog steeds niet en het is dus vreselijk warm.

Woensdag 14 september

Het geeft vannacht flink geregend en geonweert. Vandaag onze tweede excursie. De South Gambia Tour. Om negen uur per stoere open truck op weg. Na nog wat anderen mensen opgehaald te hebben, verlaten we de asfaltweg en gaan via onverharde wegen het zuiden van Gambia in. Na een uurtje te hebben gereden bereikten we de palmwijnfabriek van Uncle John.
Waar we van de wijn mochten proeven, de palmwijn is te vergelijken met een soort gin met een alkohol percentage van 40 tot 50 procent. Wat een beetje te veel is om elf uur 's ochtends.
Daar een korte uitleg over het produktieproces. Je kon ook flessen kopen en natuurlijk was er ook weer houtsnijwerk. Daarna weer op weg door het mooie zuiden van Gambia. De volgende stop is een school. Bij de school aangekomen werden we ontvangen door een van de leraren van de school.
Die uitleg gaf over het schoolsysteem in Gambia en een lijstje afwerkten, waarin de toekomstplannen van de school beschreven staan en wat daar dan nog voor nodig is. Natuurlijk hebben wij hiervoor een donatie in de box gedaan en hebben wij 50 pennen achtergelaten. Gisteravond en vannacht heeft het vreselijk geregend, de wegen zijn soms gewoon rivieren vol met kuilen en builten. We worden ongelooflijk door elkaar geschud in de truck. Verder opweg naar het paradise beach een heel mooi strand met een restaurant. Er was een buffet met rijst, sla, kip, vis en natuurlijk patat met mayonaise. Erg lekker daarna hebben we een uurtje op het strand gelegen. Er stond een hele leuke douche op het strand, daar hebben we nattuurlijk gebruik van gemaakt voor een foto.

Nadat dat uurtje werden we weer verrast met een dansgroep en we konden natuurlijk weer houten beeldjes kopen. Verder via een vissersdorp, waar we gelukkig niet de auto uit hoefden (het stonk er vreselijk). We gingen verder naar een plantage waar ook likeur gemaakt werd, van het fruit dat niet verkocht kon worden. De plantage heet King Kombo. We konden er drie soorten likeur proeven, heel lekker.

Vooral die met chocolade en bananen. De plantage is eigendom van een Belgische familie. We hebben wat van de likeur besteld en die zou dan om negen uur's avonds naar ons hotel gebracht worden. Op de plantage begon het al een beetje te regenen, en tegen de tijd dat we in de truck zaten viel het met bakken naar beneden. We waren allemaal zeik nat in die open truck. Om tien uur s'avond Gambiaanse tijd hebben we Simone een sms-je gestuurd, die was in Nederland net jarig. Ze heeft ons naderhand nog gebeld en vertelde dat Opa misschien geopereerd moet worden. Het regend de hele avond en nacht.


Dinsdag 13 september

Na het ontbijt naar het internetcafe "hokje" we zijn anderhalf uur bezig geweest, en hadden 1 mailtje vestuurd en 1 foto op onze weblog geplaats. We hebben toen ook maar besloten om de foto's er thuis maar op te zetten. Van frustratie hebben we ons toen maar op het bier en de wijn gestort. De rest van de dag op het strand gezeten en natuurlijk in de zee gezwommen. Hoge golven vandaag. We konden weer van alles kopen, bananen, riemen, horloges, zonnebrillen, schilderijen noem maar op. 's Avonds hebben we weer gegeten in het restaurant van het hotel, ondanks het feit dat het heel stil is in het hotel, hebben we meer dan een uur op ons eten moeten wachten, ze waren ons even vergeten.

Maandag 12 september

Vandaag onze eerste excursie, een city tour.
Dus vroeg op, ontbijten en daarna de bus in.
Onze eerste stop was de batik fabriek in Serekunda, we bereikten deze fabriek, via een soort van tolweg door de stad. Deze weg zit vol met diepe gaten en is vreselijk druk en smerig.

In de fabriek kregen we een hele korte uitleg over de batik productieproces. Waarna als je dit wilde met een kwast de gesmolten was op de stof mocht aanbrengen.

Vervolgens kon je daar natuurlijk doeken kopen. Niemand deed dit. Vlak voorde fabriek werd allemaal houtsnijwerk te koop aangeboden. Ook hier werd niets gekocht. . De volgende stop is de heilige krokodillenpoel in Bakau. Na een korte rit kwamen we aan bij de poel waar ook een klein museum was ondergebracht. In het museum werden kleding, wapens gebruiksvoorwerpen en muziekinstrumenten tentoongesteld. De poel ligt in een heel klein parkje, het verhaal gaat dat je als vrouw zwanger wil raken je moet gaan douchen met het water van de poel of als je maagklachten hebt dat moet je het water drinken. In de poel zouden zo'n honderd krokodillen moeten leven, maar de poel is volledig begroeid met waterplanten zodat we in de poel geen enkele krokodil gezien hebben. Rondom de poel lagen drie krokodillen, waarvan we er een mochten aaien, in eerste instantie dacht iedereen van onze groep dat het een dode krokodil was, omdat hij helemaal niet bewoog, maar hij was wel erg zacht.

Na enig knijpen in zijn achterpoot kwam er beweging in. Daar na de handy kraft markt een paar minuten rijden vanaf de poel. Er waren allemaal kraampjes met houtsnijwerk, prachtig allemaal, maar wat moet je ermee??
Vervolgens via de Denton-bridge naar Bunjul, de hoofdstad van Gambia. We rijden Banjul binnen onder de Arch 22 door. Dit is een triomf boog van 35 meter hoog. Deze boog is een herinnering aan het feit dat in 1994 de militairen het corrupte regiem van de eerste president van Gambia sr, Dawd Jawara afzette. Natuurlijk moest de boog beklommen worden.

De lift was natuurlijk stuk. Boven op de boog heb je een mooi uitzicht over Banjul en omgeving. Binnen in was nog een kleine expositie over het leven van de Gambiaanen. Daarna weer de bus in. Na wat rondgereden te hebben kwamen we aan bij de beroemde Albert markt. Dit is de Kalverstraat van Banjul, maar dan anders.

Het was er vreselijk druk, onder begeleiding van onze gids hebben we er tien minuten rond gelopen. Iemand van onze groep heeft een Philips radio gekocht. Maar op het kartonnen doosje stond Philibs. Het kosten 125 dalasis. Daarna via de Denton-bridge naar het restaurant waar we de luch gebruikten. Het eten was heel lekker je kreeg alleen gratis een heleboel vliegen bij.

Na het eten zijn we naar ons hotel gebracht, tijdens onze excursie zijn er ook video-opname gemaakt, die je dan natuurlijk weer kon kopen. Wij hebben gevraagd of ze dat ook op dvd konden zetten. Dat kon natuurlijk wel alleen tegen meer prijs, 500 dalasis in plaats van 350 dalasis. De rest van de dag weer aan het strand gezeten. De lucht is niet altijd even blauw, maar het is altijd heel warm. 's Avonds in het restaurant van het hotel gegeten, de porties waren nu wel goed. Er was zelfs live muziek "de blues brothers".

11 september

's Zondag de gehele dag aan het strand gezeten.

Alleen een boek lezen. 's Avonds in het restaurant van het hotel gegeten. We dachten dat dit gesloten was maar dat was niet zo, er zijn gewoon zo weinig mensen in het hotel dat er ook maar heel weinig mensen in het restaurant zitten zodat het net leek of dat het restaurant gesloten was. De andere vier Hollandse mensen kregen weinig vlees, dat voor een woordenwisseling zorgde in het restaurant, de helft van wat op de kaart staat hebben ze niet, "morgen wordt het beter" zeggen ze. Ook onze porties waren beneden de maat en ook aan ons werd beterschap beloofd.

10 september

Om 8.00 uur opgestaan, om 9.00 uur ontbijten. Geen groot buffet, maar genoeg, de eieren worden met zorg en een glimlach bereid, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Om 9.50 werden we met de bus opgehaald voor een welkomstbijeenkomst. De engelse gids vertelde heel veel over Gambia en hoe om te gaan met die opdringers van verkopers. Er werd ook uitleg gegeven over de excursies. Terug zijn we gaan lopen langs het strand. Tussen ons hotel en het Palm Beach hotel moesten we een soort riviertje oversteken het water kwam tot onze navel. Er was daar ook weer een roeibootje, maar dat doen Hollanders niet. Bert had ons geld nog in zijn broek, dat moest naderhand allemaal gedroogd worden. 's Middags hebben we bij het zwembad gezeten met een drankje. Aan het eind van de middag hebben we ons nog even buiten het terein van het hotel gewaagd. Op onze korte wandeling moesten we weer van alles kopen, en konden we met diverse taxi's mee. Ook zijn we nog even in de plaatselijke supermarkt geweest, we hebben er natuurlijk naar wijn gekeken, maar het was er zo donker, dat we het verschil tussen rode en witte wijn niet konden zien.

Terug in het hotel zijn we nog even bij het zwembad gaan zitten tot dat het donker werd. Dan komen de muggen, dus lange broek aan en insmeren met deet. 's Avonds weer in de hotel snackbar gegeten beef-burger en pizza.


9 september

Op 10.30 uur vertrok het vliegtuig naar Gambia, TFL 713. Donderdag 8-9 hebben we de koffers pas ingepakt. Annemarie heeft ons 's morgens om 8.00 uur naar Schiphol gebracht. Bij het inchecken was er geen wachtrij, maar wel bij de douane. Het vliegtuig vertrok op tijd. Er waren geen stoelen meer bij het raam, we kregen drie stoelen in het midden van het vliegtuig.

We vlogen met Arkefly en kregen lekker eten en drinken. Na zes uur vliegen zijn we geland op Banjul International Airport.
Het is in Gambia twee uur vroeger dan in Nederland. Met een bus werden we naar de aankomsthal gebracht, het was er erg warm en heel snel gingen we door de douane heen.
Het wachten op de koffers duurde ook niet echt lang. Het zag er "zwart" van de mensen, die ons allemaal met de koffers wilden helpen. Vreselijk maar we zijn er in geslaagd om onze koffers zelf naar de bus te brengen. Het wachten op het vetrek van de bus, die ons naar het hotel zou brengen, duurde lang en het was erg warm, maar we werden verblijd met een dansgroep.

Na ongeveer drie kwartier vertrok de bus naar onze hotels. In onze bus zaten maar weinig mensen, een man of dertig die er allemaal bij twee andere hotels uit gingen waardoor wij als enigste bij het Kombo Beach hotel afgezet werden. Tot onze verrassing was het hotel waar 350 kamers zijn, op 16 man na leeg. Het is "off-seizoen". We hebben een kamer met aircondition, inprincipe, was dit niet bij de prijs inbegrepen, maar het hotel is zo leeg dat we dat wel hebben gekregen.
Na het inchecken een beetje rond gelopen in het hotel en wat te drinken genomen.

's Avonds hebben we een beef-burger gegeten. Er was een optreden van een groep dansers. We zijn niet zo laat naar bed gegaan.