11 december 2012

Na het ontbijt dat we buiten kunnen nuttigen, tot onze verrassing is de wind helemaal gaan liggen, steken we de straat over en gaan naar de halte van de stadbus van city station naar het Waterfront. We zijn er binnen tien minuten. We lopen door het winkelcentrum richting Clock Tower, we zijn vroeg, we hangen nog wat rond bij de Mandela  Gateway en gaan om half negen in de rij staan. Voordat we aan boord gaan van de ferry Sikhuluekile  moeten we door een poortje en wordt onze tas gecontroleerd.

Net als op het vliegveld. Omdat we redelijk vooraan in de rij staat, kunnen we boven op de boot zitten, daar kunnen maar 28 personen zitten er mag niemand staan en er zijn boven maat 28 reddingsvesten. We krijgen een demonstratie over hoe we de reddingsvesten moeten gebruiken.
Er is een oude, roestige, veel zwarte rook uitblazende, vissersboot de haven in gevaren met behulp van een paar sleepboten. 

We moeten wachten totdat deze aan de kant is. Als we net buiten de haven zijn waait het lekker. Na 25 minuten komen we op het Robbeneiland aan.

Op het havenhoofd bivakkeert een kolonie aalscholvers.  Als we de op de kade lopen roept er een stem door een luidspreker welkom op Robbeneiland, jullie kunnen doorlopen en in een bus gaan zitten. Met de bus maken we een rondje over het eiland.  De gids vertelt weer heel wel.

De bus rijdt langs het vroegere lepra kerkhof, de kerk en de school. De kerk en de school zijn in gebruikt door de bewoners van het eiland. De bus stopt, we kunnen even naar de wc, iets te eten of te drinken kopen in een winkeltje.

We maken foto’s van het uitzicht. De bus stopt bij een complex met een huisje en hele kleine cellen, maar dit blijken hokken te zijn waar de honden in zaten, die de boel bewaakten. De volgende stop is bij het gevangeniscomplex. Er staat een andere gids op ons te wachten. We komen een grote zaal binnen. De vloer glimt als een spiegel. De gids, een ex-gevangene, vertelt heel rustig zijn verhaal. We verstaan die man bijna niet en het verhaal duurt maar voort. De gevangenis is verdeelt in secties, A, B etc. In de zaal waar we zitten, zaten 50 gevangenen.

Voor de beeldvorming staan er twee stapelbedden in de hoeken geplaatst. Op één van de borden die aan  de muur hangt wordt aangegeven welk voedsel de gevangen te eten kregen. De huidskleur bepaalde de hoeveelheid voedsel. De kleurlingen en Aziaten kregen meer te eten dan de donkere mensen. Op een ander bord is een voor beeld te zien hoe de mensen geregistreerd werden. Wat ze gedaan hadden en tot hoelang ze daar moesten blijven.

Als de gids eindelijk klaar is met zijn verhaal  maken we  nog een foto van de wasgelegenheid, we lopen via de binnenplaatsen van anders secties naar de binnenplaats van Sectie B.

De sectie van de politieke gevangenen. Op deze binnen plaats heeft Nelson Mandela, na jarenlang wachten eindelijk toestemming gekregen om een groentetuintje aan te leggen. Het werken in het tuintje gaf hem een gevoel van vrijheid. Er staan wat oude foto’s tentoongesteld. Vanuit de binnenplaats lopen we het cellencomplex binnen. Bij cel  5 staat iedereen stil en maakt gauw een foto. Hier leefde Nelson Mandela 18 jaar lang in een ruimte van twee bij drie meter. Een hokje met een matje om op te slapen, een tafeltje en één getralied raam dat uitkijkt op de binnenplaats.  Wij maken natuurlijk ook een foto. 

De ex-gevangene neemt ons nog even mee naar een andere zaal. Dit was de recreatie zaal. Hij wenst ons allemaal een prettige dag en wij kunnen gaan, wij moeten terug naar de haven lopen omdat dan het gevoel te krijgen hoe het was om hier als gevangenen te lopen. Je kan nog een stukje omlopen om naar een kleine kolonie Afrikaanse pinguïns te kijken.

We zien in de verte wel wat pinguïns staan en nemen wat foto, en lopen  terug naar de ferry, die gaat om 12:00 weer terug.

We staan nu bijna achter in de rij, dus boven ook het dek zitten, zit er niet in, dan maar onderin er is plaats zat.  Weer terug in Waterfront gaan we een bakkie koffie drinken op een terrasje, met uitzicht  op de haven. In het water spelen een paar robben dat is altijd leuk om te zien.

We gaan nog een magneetje kopen, lopen nog een stuk langs de haven, daar ligt de Susan Kruger boot, daar werden de gevangenen naar Robbeneiland gebracht. Het is erg warm en we zoeken een ander terras voor nog wat drinken. 

Om half vier lopen we richting de plek waar de helikopters de lucht in gaan.  Onderweg worden we opgepikt door het mannetje met z'n golfkarretje.

We hebben afgesproken dat we om 16:00 uur een half uurtje gaan vliegen. Na het invullen van wat formuliertjes en het kijken naar een instructiefilmpje gaan we de lucht in.

Het is wat winderig we hebben af en toe was turbulentie. Het uitzicht is fantastisch. We hebben nu alles vanaf de zee, in de bus, vanaf de Tafelberg en uit de lucht gezien. Voor dat we het weten is het half uurtje om. Weer een gave ervaring. 

We kopen nog wat broodjes in de supermarkt en gaan dan weer terug naar ons hotel. Daar drinken we nog wat tot een uur of 8, en zien de ene na de andere groep met Japanners of Chinezen binnenkomen. Ze brengen hun koffers naar hun kamer en gaan daarna snel de bus weer in ze gaan hier in ieder geval niet eten. Dan gaan we naar onze kamer, we maken een broodje met ham en kaas en proberen nog een verhaal af te maken maar dan vallen onze ogen dicht.