Bijna 1 week om!

Het is nog steeds lekker weer hier. Tussen de 33 en 36 graden. Het huisrif is echt fantastisch. Om aan de buitenkant van het rif te kijken mag er geen rode vlag zijn. Dit is vanaf het strand niet te bereiken, alleen vanaf de steiger. Bij teveel wind is er een rode vlag. We hebben maar een paar uurtjes een andere kleur vlag gezien. Dan is het heel druk op de steiger. Om een plekje op het strand te hebben, moet je om zes uur uit je bed. Als je na het ontbijt probeert een plekje te vinden op het strand kan je het vergeten. We hebben al weer van alles meegemaakt hier. Pa is door de stoel gezakt, Ma gewoon gevallen, Pa was de code van de kluis kwijt en heeft hij al dagen de schijt. Die verhalen zullen we jullie besparen. Maar er moesten natuurlijk wel pilletjes gehaald worden. Ma heeft al twee paar nieuwe schoenen gekocht, dan heeft ze stenen tussen haar tenen dan weer een blaar. Ze heeft haar teennagels geknipt en daarbij ook meteen een stukje van haar teen geknipt, weer een pleister. Ze zijn ook constant de weg kwijt. We kunen volgend jaar zo een weekje met Anne en haar soos vrienden mee. Verder doen we weinig. In de zon, uit de zon, drinken eten, slapen, snorkelen en zwemmen. We hebben twee huilende dochters aan de telefoon gehad. Daarover kunnen we nu nog verder niets zeggen. Misschien na donderdag. Vandaag gaan we naar het stadje El Quseir. Het stadje bestaat uit twee straten. We worden hier pas om 16.40 opgehaald en zijn dan ook weer om 19.30 terug. Stel je voor dat we niet kunnen eten. Gisteren was het thema bij het eten Duitsland. Sauerkraut, apfelstrudel en wienersnitzel.