Onze kerstwens

Naar het kerstcircus met Simone en Jordy

Simone had drie kaartjes voor het circus gekregen van een collega.
Het circus is in Utrecht. Jordy vraagt na een kwartiertje rijden of we er al zijn.
We hebben het snel gevonden. Het valt ons een beetje tegen, niet meer van deze tijd. Jordy zegt in de pauze, gaan we naar huis ik heb het wel gezien. We blijven, misschien wordt het na de pauze beter. Nou dat werd het niet. Een van de laatste acts van een hele grote ijzeren bol waar op het laatst zes brommers in rijden. Het maakt vreselijk lawaai en het stinkt. Ook dat vindt Jordy niets. Op de terugweg eten we nog wat bij Mac Donald.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

13 december 2012

Dit is alweer de laatste dag in Zuid-Afrika, wat is de tijd hard gegaan.  Ook de laatste drie dagen, die we hier hebben doorgebracht zonder de rest van de groep. We gaan ontbijten en pakken daarna de koffers in, met bovenin de dikke kleding, zodat we deze straks snel kunnen pakken. Na het uitchecken gaan de koffers in een speciale ruimte. Vandaag nemen de Hop On – Hop Off bus, de blauwe route. Het is even zoeken naar de halte. Maar als we een bus zien, mogen we gewoon instappen. Deze tour duurt ruim twee uur. We rijden eerst nog een stuk door het centrum.

Dan langs Devil’s peak en de volgende stop is Kirstenbosch, National Botanical Gardens, daar stappen wij uit. We hebben gehoord dat het hier mooi is. Als we binnen zijn gaan we natuurlijk eerst iets drinken. Het is warm. We lopen hier een paar uur rond, het is er inderdaad mooi en ziet er goed verzorgd uit. We maken natuurlijk weer foto’s, onderweg gaan we regelmatig even op een bankje in de schaduw zitten. Eigenlijk wel raar dat je morgen, je dikke trui weer aan moet. 

Om een uur of twee gaan we weer richting de bus. We stappen nergens meer uit. Tijdens de route is al genoeg te zien en de audiotour is in het Nederlands. We rijden langs plekjes waar we met Paul ook al geweest zijn, maar het blijft geweldig. We gaan langs de Hout Bay, Camps Bay, Clifton, Bantry Bay, Sea Point, Three Anchor Bay, Mouille Point en als laatste Victoria & Alfred Waterfront. 

We stappen weer dicht bij het hotel uit. We willen nog wat buiten in de zon liggen. Op de bedden liggen allemaal Zuid-Afrikaanse dames, die een heleboel herrie maken. Een dame wil op de foto en geeft Bert haar email adres zodat we de foto naar haar kunnen mailen  Het waait ook weer behoorlijk. Na een tijdje hebben we genoeg van de herrie en de wind en verkassen we naar binnen. We drinken nog wat en op de bar staan wat hapjes, waar we wat van mogen nemen. 

Om zes uur staat de chauffeur, die zich voorstelt als Joepie naast ons hij wil ons naar het vliegveld brengen. Dat vinden wij toch echt wat te vroeg. We zouden pas om kwart voor acht gehaald worden, de groep ging zelfs pas om half negen weg. We blijven nog lekker even zitten, trekken onze lange broek en truien aan. Om half acht houdt Joepie het niet meer, we vertrekken richting het vliegveld. We zijn daar natuurlijk veel te vroeg, zelfs de man die onze paspoorten stempelde, zegt wat zijn jullie vroeg. Dan gaan we hier ook nog wat drinken en een boekje lezen. We vertrekken netjes op tijd. Het vliegtuig zit helemaal vol. We krijgen om 1:30 onze warme maaltijd, daarna gaan de raampjes dicht en gaan de meeste mensen slapen. Om een uur of 4:00 krijgen we een ijsje, om 7:00 ontbijt en als je meer wilt kan je altijd achter in het vliegtuig terecht. We landen ook weer keuring op tijd, we moeten nog wel 20 minuten taxiën voordat we bij de aankomsthal zijn. Als we uit de slurf komen moeten we eerst naar iemand van de douane, die kijkt in onze paspoorten en dan mogen we door. Wat is het koud. We moeten een aardig eindje lopen naar de bagage, als wij daar aankomen de koffers zijn er ook al. Buiten zoeken we ouders van Joke op, die brengen ons naar huis. Joke gaat nog een uurtje slapen.

De koffers zijn uitgepakt, de was in de machine, de post gelezen en daar zitten we dan, nagenieten van een gave vakantie.  De discussies in de bus zouden niet hoeven als Paul wat betere lijsten zou maken en eerst vraagt wie er mee gaat lunchen en of iedereen dan bijvoorbeeld lasagne wil. Ik (Joke) zou nog wel een keertje met hem mee willen gaan en dan deze dingen regelen, kijken of het dan beter gaat. Het zou ook een stuk schelen als de NRV ons de juiste prijzen van de excursies doorgaf, want daar waren ook discussies over. Paul heeft toen besloten dat hij die niet ging voorschieten, maar dat we deze allemaal zelf moesten betalen.  En ook dat ging niet helemaal goed, want de dame bij de grotten rekenen ons allemaal te weinig af en toen Paul het verschil alsnog bijleggen.

Het blijft natuurlijk altijd moeilijk, mensen hebben altijd wat te zeuren en sommige mensen zijn gewoon zeuren.

Alles bij elkaar hebben we zeker geen spijt van deze reis. Als we de foto’s bekijken hebben we heimwee.