30 november 2012

Na het ontbijt kijken we nog een laatste keer naar de Giraffes die op het grasveld voor de lodges lopen.  Het weer is aardig opgeklaard en het zonnetje schijnt. Eerst gaan we langs het postkantoor om nog wat kaarten in de bus te gooien. Paul moet nog even langs een ander hotel om iets op te halen en dan gaan we rijden richting Durban. We stoppen onderweg bij een benzinestation waar we wat koffie halen. De volgende stop is Balito om te pinnen. Hier kunnen we ook de mall in. We krijgen drie kwartier de tijd. Henk en Fennie gaan de superspar in, zij kopen van alles, zij gaan dan ook niet altijd mee eten ’s avonds. Het begint te regenen. Wij pinnen alleen en gaan gauw de bus weer in. Verder langs de Indische oceaan richting Durban en onderweg daar naar toe passeren we het Moses Mabhida stadion waar Nederland gevoetbald heeft tijdens de kampioenschappen in 2010. We rijden Durban door naar de haven waar we gaan lunchen. Het regent nog steeds de lucht is grijs. In het restaurant wat Paul voor ons heeft bedacht is het heel druk, we lopen een stukje verder.

We gaan hier met z’n zessen eten, de man in het restaurant raakt een beetje in paniek. Neemt de bestellingen op en komt naderhand weer vragen wat er nou precies besteld was. We moeten ruim een half uur wachten op het eten, het broodje van Bert is lekker dat van Joke is een beetje zuur, er zit teveel citroensap over de tonijn.

We nemen wat foto’s van de haven in de regen. Af en toe giet het behoorlijk. Na de lunch de bus weer in. 

We rijden via Pietermaritzburg naar de Howick watervallen. Als we daar aan komen regent het nog steeds, we nemen heel snel wat foto’s en gaan meteen de bus weer in.

 

Als iedereen weer binnen is rijden we richting Underberg waar ons hotel is wat nog meer dan 3 ½ uur rijden is. Iedereen in de bus slaapt een beetje. Het weer is vreselijk slecht, we rijden in de wolken op slingerwegen.

Volgens Paul lag er verleden jaar in november sneeuw. We komen om kwart voor zeven aan in ons hotel de Drakensberg Gardens we blijven hier twee nachten. Paul zegt dat je van alles kunt doen in dit hotel, er is een whelness Centrum er zijn zwembaden, je kunt er golfen, tennissen en er zijn wandelroutes  het is alleen niet duidelijk wanneer wij dit dan zouden moeten doen. Op dit moment hebben we het vooral koud. Om half acht gaan we eten in het restaurant, het regent nog steeds.  Het eten is buffet,  je kan daar ook iets laten bakken. Net als in een wokrestaurant, Tijdens het eten moeten we een formuliertje invullen voor morgen. Dan gaan we via de Sanipas naar Lesotho. Om een uur of tien houden we het voor gezien en gaan richting de kamer.

29 november 2012

We vertrekken netjes op tijd. Om een uur of acht arriveren we in het Hluhluwe Nationaal park.Er staan twee jeeps klaar. Het is heerlijk weer, het zonnetje schijnt volop.

Wij gaan in de jeep met chauffeur (ranger) die volgens Paul het best Nederlands praat. Het is een wat oudere man die een beetje mank loopt.  Hij heet Guy van Vuuren.

We hebben meteen al een gevoel dat het niet goed gaat komen met deze safari. Wij hebben een safari van drie uur en wij willen dieren zien. Guy stopt bij plantjes en bomen en bij uitzichtpunten waar hij wil dat we moeten uitstappen en waar geen beest te zien is.

 

Hij rijdt ook langzaam, en wil dat we onderweg 10 minuten pauze houden. Hij lijkt op Korporaal Jones uit daar komen de schutters. We roepen dan ook don’t panick. We zien het eerste uur helemaal niets, hij rijdt op paden met links een afgrond en rechts gaat het steil omhoog. We worden steeds meliger en hebben de grootste lol achterin de jeep. Dat vindt Jones niet leuk we moeten naar hem luisteren. Uiteindelijk zien we een leeuw in de verte. Voor een foto is het te ver weg.  Een stukje verderop gaat de andere jeep rechts af, die volgens Jones een eenrichtingsweg is. Hij zet de motor af en we staan te wachten tot de andere jeep weer terug komt. Wat niet gebeurd. Na een paar minuten gaat hij maar weer rijden en slaan we links af. Daar staan een paar giraffes bij een poeltje water te drinken.  Ze zakken heel netjes door hun knieen. 

 

Verderop zien we een poel met Buffels en daarachter Zebrapaarden. We zien nog wat Zebrapaarden de weg oversteken met een jonkie. Nog wat verder steken wat buffels de weg over, daar zit ook een jonkie bij, deze gaan ook badderen.  

Bijna aan het eind van de rit zien we nog wat wrattenzwijnen met een heleboel jonkies, wat een gaaf gezicht. We geven geen van allen Jones een fooitje, wat een slechte ranger. We rijden verder richting St. Lucia.

We stoppen bij een restaurant waar Paul een tafel heeft gereserveerd. Vlakbij is een supermarkt, waar Joke nog wat maandverband wil kopen. Andre gaat ook met ons mee. Andre luncht nooit. Hij gaat altijd een stukje lopen of koopt een broodje en gaat lekker picknicken. Bij de supermarkt verkopen ze verse bolletjes, daar kopen we er een paar van, wat plakjes cheddar kaas en twee pakjes melk en wij gaan ook op een bankje samen met Andre picknicken.

Om 13:45 vertrekt de bus naar de kaay zoals Paul de aanlegsteiger noemt.
Onderweg moet Paul nog even de kaartjes kopen en dan kunnen we de boot op.



Het is een grote open boot met een luivel tegen de regen en zon. We hebben de hele boot voor ons zelf. De schipper is ook meteen de gids vanuit zijn verhoogde stuurstand kan hij alles overzien en hij heeft daar ook een microfoon waar hij door praat als iemand van de klantenservice, die omroept, bij de Bijenkorf. Maar voor de rest was hij heel aardig. Er was ook nog een hulp aan boord voor het vastleggen van de boot en om de vliegen weg te slaan. Na een paar honderd meter varen zien we al de eerste nijlpaarden. 

Hij stopt er vlakbij het is prachtig om te zien. Nijlpaarden kunnen niet zwemmen en staan op de bodem van het meer. Ze kunnen al lopend over de bodem een snelheid halen van 25 km per uur en op het land zelfs 45 km. Ze zien er onschuldig en sloom uit maar maken per jaar de meeste slachtoffers onder de mensen. Omdat ze op de bodem staan is het afhankelijk van de diepte van het water hoeveel je ziet van deze beesten en geregeld verdwijnen ze helemaal onder water. We kunnen nu een groot gedeelte van hun rug zien en hun kop. We hopen dat het water verder op wat minder diep is zodat we een groter deel van het nijlpaard kunnen zien.

 

 

We varen verder onder de brug door die het vasteland met St Lucia verbindt. Onder de brug zit het vol met nesten van vogeltjes die daar jaar in jaar uit blijven zitten.

Voorbij de brug staat er veel riet in het water en dit wordt door de Wevervogels gebruikt om hun nest in te bouwen. Ze binden er een paar ongeveer 1,5 m boven het water bij elkaar en dan kan de bouw van het nest beginnen. Ze bouwen hun nest boven het water zodat er geen roofdieren bij kunnen. Het zijn er heel veel van deze nestjes.

We stoppen weer bij een nieuwe groep nijlpaarden en daarna zien we de eerste krokodil hij ligt op het land in het mangrovebos maar zodra de boot te dicht bij komt verdwijnt hij in het water zonder dat wij een foto hebben kunnen maken.

We varen weer verder en zien ook geregeld arenden zitten maar met onze lens kunnen wij daar geen goede foto van maken. We zien nog meer nijlpaarden en van sommige kun je wat meer zien dan hun rug. En een stukje verderop zien we een nieuwe krokodil deze blijft wel liggen en heeft zelfs zijn bek open.

We varen nog een stuk verder en keren dan om want we hebben maar 2 uur.

Joke heeft een krokodil gevangen. Ze houdt hem stevig vast.

We maken nog wat foto’s van de nijlpaarden die we op de weg terug nog tegen komen en voor je het weet wordt de boot al weer aangelegd en kunnen we van boord en dan de bus in en terug naar de lodge. Het is meer dan een uur rijden naar de lodge. Als we daar aankomen is het 16:30 uur we gaan even buiten zitten met een gemberbiertje en een glas wijn en gaan daarna een stukje lopen rondom de lodge.

We willen niet te ver want voor je het weet is het donker en dan verdwalen we. Achter de lodge is een ananasplantage en we lopen langs een opslagplaats met lege kratten een dozen. Er staan ook heel veel kratten gevuld met ananassen die volgens ons zijn afgekeurd. Want sommige zijn stuk of klein.

 

We lopen wat verder langs een omgeploegd veld, we slaan rechts af en dan zien we op het pad giraffes staan, ze zijn met z’n zessen, we lopen nog wat dichterbij, we worden nauwlettend in de gaten gehouden.

 

Aan de andere kant van het pad staan Verena en Michael, we besluiten om terug te gaan omdat anders de giraffes zich misschien in het nauw gedreven voelen.  Tijdens  het eten begint het vreselijk te onweren. Als we in onze lodges zitten gaat het los. Af en toe gaat het licht aan en uit en het regent vreselijk.