Dat je nog maar heel lang bij ons mag blijven!
maandag, september 27
zondag, september 26
zaterdag, september 25
donderdag, september 23
23 september
Donderdag 23 september
We zijn net wakker kijken naar een opkomende zon in Kingston om 07.15. Het is de bedoeling dat we om 8.00 uit het hotel vertrekken. Onderweg naar Toronto gaan we nog ergens ontbijten. Op het vliegveld leveren we de auto in. We vliegen vanmiddag eerst naar Washington en een uurtje of twee later naar Schiphol, waar we vrijdagmorgen weer om 7.05 aankomen.
De verhaaltjes van de laatste twee dagen volgen als we weer thuis zijn. Gisterenavond hebben een soort spooktocht gedaan in het Fort Henry van Kingston. De koffers weer een beetje goed ingepakt en toen gaan slapen. De laatse nacht in Canada.
We zijn net wakker kijken naar een opkomende zon in Kingston om 07.15. Het is de bedoeling dat we om 8.00 uit het hotel vertrekken. Onderweg naar Toronto gaan we nog ergens ontbijten. Op het vliegveld leveren we de auto in. We vliegen vanmiddag eerst naar Washington en een uurtje of twee later naar Schiphol, waar we vrijdagmorgen weer om 7.05 aankomen.
De verhaaltjes van de laatste twee dagen volgen als we weer thuis zijn. Gisterenavond hebben een soort spooktocht gedaan in het Fort Henry van Kingston. De koffers weer een beetje goed ingepakt en toen gaan slapen. De laatse nacht in Canada.
maandag, september 20
20 september
Maandag 20 september
De dag begint vandaag om 9 uur. We gaan via de oude stad naar de citadel om het wisselen van de wacht te zien. Onderweg kopen we een broodje bij de bakker, je kunt hier ook ontbijten maar hier is geen tijd voor want het wisselen van de wacht begint om 10 uur. De citadel is een groot fort dat gebouwd is door de Engelsen om zich te beschermen tegen de Amerikanen die al 2 eerdere pogingen hadden gedaan om Quebec te veroveren.
We hebben precies op tijd de ingang gevonden maar het blijkt dat de wisseling van de wacht een week geleden voor het laatst te zien was. Ook hier is het seizoen voorbij. Maar voor 10 dollar per persoon kunnen we wel een rondleiding krijgen met een Engelssprekende gids dat doen we dan maar. De gids blijkt uit België te komen maar spreekt geen Nederlands. Hij verteld ons dat het fort nog steeds in gebruik is niet zozeer voor de verdediging van Quebec maar als thuisbasis voor het 22e regiment. Dit is het enige legeronderdeel van Canada dat alleen Frans spreekt. Het regiment heeft een lange traditie van allerlei veldslagen waar het aan deel heeft genomen en ze zijn er trots op nog nooit een slag verloren te hebben.
Tijdens de 2e wereldoorlog hebben ze zelfs delen van Nederland bevrijd. Op dit moment is regiment in Afghanistan actief waar ze dit jaar al 15 soldaten verloren hebben. Het regiment heeft een geit als mascotte. Een geitensoort die alleen voorkomt in Tibet en speciaal uitgekozen is vanwege zijn karakter. De geit vecht zich dood om zijn familie en territorium te verdedigen. Het zelfde geld voor de soldaten.
De gids verteld dat Quebec gesticht is door de Fransen maar 100 jaar later veroverd is door de Engelsen in een slag die maar 17 minuten duurde. Deze slag was zo kort omdat de Franse bevelhebber de plek van de Engelse aanval niet goed had ingeschat waardoor zijn soldaten 10 kilometer met hen volle bepakking moesten hardlopen om naar de goede plek te komen waar ze dan ook uitgeput aankwamen.
De Engelsen waren ook beter bewapend meer gedisciplineerd dan de Fransen waardoor de slag zo voorbij was. Nadat het fort gebouwd is hebben de Amerikanen nooit meer een poging gedaan om Quebec aan te vallen. De kanonen gebruikte ze alleen in de winter, om het ijs van de rivier te breken. Ze zijn hier meegestopt omdat in een bepaalde winter (in 18 nogwat) de ijslaag zo dik was, dat de kanonskogel afketste op het ijs en vijf kilometer verderop een huis verwoeste. 
Na weer een aantal jaar werd Quebec samen met een aantal andere provincies min of meer onafhankelijk en ontstond Cananda en de Engelsen vertrokken.
Na de rondleiding gaan we terug naar de oude stad en gaan wat eten in de bakkerij ( Paillard, le cafe-boulangerie), waar we deze morgen all een broodje gekocht hadden maar nu gaan we het binnen opeten met een bakje koffie en bespreken we wat we verder nog gaan doen.
We wilden eerst met de veerboot naar de overkant van de Saint Lawrence River gaan omdat je zo’n mooi uitzicht op Quebec hebt vanaf het water, maar we doen dit niet omdat er aan de overkant niets te beleven is. We gaan nu met de auto naar een eiland in de Saint Lawrence River. Dit eiland is met een brug met het vasteland verbonden. Vanaf dit eiland heb je ook een mooi uitzicht op Quebec. 
We lopen eerst terug naar het hotel waar we de auto ophalen en gaan op weg. Het is niet zover weg dus we zijn er zo. Het is een lange smalle brug waar we overheen moeten om het eiland te bereiken.
Het schijnt dat je hier ook appels van de boom kunt plukken. We proberen een plek te vinden om de auto te parkeren maar het is nergens toegestaan het is allemaal privé terrein na wat zoeken kunnen we de auto kwijt bij een restaurant en lopen een stukje naar het uitzichtpunt op Quebec. We blijven hier even zitten in de zon. Daarna terug naar de auto, het eiland is niet erg groot en we besluiten een rondje te eiland rijden. Het eiland staat vol met prachtige veelal houten vrijstaande huizen die naar het schijnt alleen door senioren bewoond worden. Verder is er niets we komen langs een heel klein supermarktje en soms langs een restaurant. Aan de achterkant van het eiland zijn de boomgaarden eindelijk en bij een ervan kunnen we voor 6dollar zelf de appels uit de boom plukken. We krijgen een mandje mee dat we met appels mogen vullen. 
Als je aan de takken schud vallen ze vanzelf naar beneden.
Er is op deze plaats ook een soort van snackbar waar we wat te drinken bestellen en poutaine dit is patat met kaas en een soort jus erover dus erg vet maar wel lekker. 
We gaan weer verder met een tas vol appels richting vasteland. We willen vandaag eenvoudig eten “Burger King” of iets dergelijks. Anne wil nog een nieuwe Polo kopen en daarom gaan we naar een groot winkelcentum hier kunnen we het Poloshirt kopen en ook nog wat eten in de foodcourt. Het Poloshirt wordt gekocht maar we willen ook nog naar een andere winkel kijken en deze winkel ligt in een ander winkelcentrum er zijn er drie naast elkaar. We stappen de auto weer in en rijden naar het naastgelegen winkelcentrum. Bij binnenkomst blijkt dat het winkelcentrum aan het sluiten is het gaat om half zes dicht. Dan maar alleen naar de supermarkt voor wat bier en wijn. Het valt op dat in het Franssprekende gedeelte van Canada je wel bier en wijn kunt krijgen bij de supermarkt en in het Engelse gedeelte niet. Nu alleen nog wat eten. Langs de snelweg komen we voldoende eetgelegenheden tegen. We stoppen bij een Foodcourt waar verschillende restaurants in een gebouw zitten. Je kunt hier Thais, Pizza, natuurlijk een Hamburger of iets met kip. Wij gaan voor het laatste. Het is een beetje lastig praten met de verkoopdame die geen woord Engels spreekt en wij die de menukaart niet helemaal begrijpen maar we komen er toch uit en eten vandaag patat met een kippepoot met een saus en coolslaw. Daarna is het wel genoeg voor vandaag en gaan terug naar het hotel waar we wat van de appels uitdelen en drinken nog een bakje koffie in de lobby van het hotel. Dit is koffie uit een espressoapparaat erg lekker en nog gratis ook we hebben dit pas deze middag ondekt. We gaan naar onze kamer, nog even het verhaal van vandaag schrijven glaasje wijn drinken en dan naar bed want morgen vertrekken we naar Ottawa 400 kilometer verderop.
De dag begint vandaag om 9 uur. We gaan via de oude stad naar de citadel om het wisselen van de wacht te zien. Onderweg kopen we een broodje bij de bakker, je kunt hier ook ontbijten maar hier is geen tijd voor want het wisselen van de wacht begint om 10 uur. De citadel is een groot fort dat gebouwd is door de Engelsen om zich te beschermen tegen de Amerikanen die al 2 eerdere pogingen hadden gedaan om Quebec te veroveren.
We hebben precies op tijd de ingang gevonden maar het blijkt dat de wisseling van de wacht een week geleden voor het laatst te zien was. Ook hier is het seizoen voorbij. Maar voor 10 dollar per persoon kunnen we wel een rondleiding krijgen met een Engelssprekende gids dat doen we dan maar. De gids blijkt uit België te komen maar spreekt geen Nederlands. Hij verteld ons dat het fort nog steeds in gebruik is niet zozeer voor de verdediging van Quebec maar als thuisbasis voor het 22e regiment. Dit is het enige legeronderdeel van Canada dat alleen Frans spreekt. Het regiment heeft een lange traditie van allerlei veldslagen waar het aan deel heeft genomen en ze zijn er trots op nog nooit een slag verloren te hebben.
Tijdens de 2e wereldoorlog hebben ze zelfs delen van Nederland bevrijd. Op dit moment is regiment in Afghanistan actief waar ze dit jaar al 15 soldaten verloren hebben. Het regiment heeft een geit als mascotte. Een geitensoort die alleen voorkomt in Tibet en speciaal uitgekozen is vanwege zijn karakter. De geit vecht zich dood om zijn familie en territorium te verdedigen. Het zelfde geld voor de soldaten.
De gids verteld dat Quebec gesticht is door de Fransen maar 100 jaar later veroverd is door de Engelsen in een slag die maar 17 minuten duurde. Deze slag was zo kort omdat de Franse bevelhebber de plek van de Engelse aanval niet goed had ingeschat waardoor zijn soldaten 10 kilometer met hen volle bepakking moesten hardlopen om naar de goede plek te komen waar ze dan ook uitgeput aankwamen.
De Engelsen waren ook beter bewapend meer gedisciplineerd dan de Fransen waardoor de slag zo voorbij was. Nadat het fort gebouwd is hebben de Amerikanen nooit meer een poging gedaan om Quebec aan te vallen. De kanonen gebruikte ze alleen in de winter, om het ijs van de rivier te breken. Ze zijn hier meegestopt omdat in een bepaalde winter (in 18 nogwat) de ijslaag zo dik was, dat de kanonskogel afketste op het ijs en vijf kilometer verderop een huis verwoeste. 
Na weer een aantal jaar werd Quebec samen met een aantal andere provincies min of meer onafhankelijk en ontstond Cananda en de Engelsen vertrokken.
Na de rondleiding gaan we terug naar de oude stad en gaan wat eten in de bakkerij ( Paillard, le cafe-boulangerie), waar we deze morgen all een broodje gekocht hadden maar nu gaan we het binnen opeten met een bakje koffie en bespreken we wat we verder nog gaan doen.
We wilden eerst met de veerboot naar de overkant van de Saint Lawrence River gaan omdat je zo’n mooi uitzicht op Quebec hebt vanaf het water, maar we doen dit niet omdat er aan de overkant niets te beleven is. We gaan nu met de auto naar een eiland in de Saint Lawrence River. Dit eiland is met een brug met het vasteland verbonden. Vanaf dit eiland heb je ook een mooi uitzicht op Quebec. 
We lopen eerst terug naar het hotel waar we de auto ophalen en gaan op weg. Het is niet zover weg dus we zijn er zo. Het is een lange smalle brug waar we overheen moeten om het eiland te bereiken.
Het schijnt dat je hier ook appels van de boom kunt plukken. We proberen een plek te vinden om de auto te parkeren maar het is nergens toegestaan het is allemaal privé terrein na wat zoeken kunnen we de auto kwijt bij een restaurant en lopen een stukje naar het uitzichtpunt op Quebec. We blijven hier even zitten in de zon. Daarna terug naar de auto, het eiland is niet erg groot en we besluiten een rondje te eiland rijden. Het eiland staat vol met prachtige veelal houten vrijstaande huizen die naar het schijnt alleen door senioren bewoond worden. Verder is er niets we komen langs een heel klein supermarktje en soms langs een restaurant. Aan de achterkant van het eiland zijn de boomgaarden eindelijk en bij een ervan kunnen we voor 6dollar zelf de appels uit de boom plukken. We krijgen een mandje mee dat we met appels mogen vullen. 
Als je aan de takken schud vallen ze vanzelf naar beneden.
Er is op deze plaats ook een soort van snackbar waar we wat te drinken bestellen en poutaine dit is patat met kaas en een soort jus erover dus erg vet maar wel lekker. 
We gaan weer verder met een tas vol appels richting vasteland. We willen vandaag eenvoudig eten “Burger King” of iets dergelijks. Anne wil nog een nieuwe Polo kopen en daarom gaan we naar een groot winkelcentum hier kunnen we het Poloshirt kopen en ook nog wat eten in de foodcourt. Het Poloshirt wordt gekocht maar we willen ook nog naar een andere winkel kijken en deze winkel ligt in een ander winkelcentrum er zijn er drie naast elkaar. We stappen de auto weer in en rijden naar het naastgelegen winkelcentrum. Bij binnenkomst blijkt dat het winkelcentrum aan het sluiten is het gaat om half zes dicht. Dan maar alleen naar de supermarkt voor wat bier en wijn. Het valt op dat in het Franssprekende gedeelte van Canada je wel bier en wijn kunt krijgen bij de supermarkt en in het Engelse gedeelte niet. Nu alleen nog wat eten. Langs de snelweg komen we voldoende eetgelegenheden tegen. We stoppen bij een Foodcourt waar verschillende restaurants in een gebouw zitten. Je kunt hier Thais, Pizza, natuurlijk een Hamburger of iets met kip. Wij gaan voor het laatste. Het is een beetje lastig praten met de verkoopdame die geen woord Engels spreekt en wij die de menukaart niet helemaal begrijpen maar we komen er toch uit en eten vandaag patat met een kippepoot met een saus en coolslaw. Daarna is het wel genoeg voor vandaag en gaan terug naar het hotel waar we wat van de appels uitdelen en drinken nog een bakje koffie in de lobby van het hotel. Dit is koffie uit een espressoapparaat erg lekker en nog gratis ook we hebben dit pas deze middag ondekt. We gaan naar onze kamer, nog even het verhaal van vandaag schrijven glaasje wijn drinken en dan naar bed want morgen vertrekken we naar Ottawa 400 kilometer verderop. zondag, september 19
19 september
Zondag 19 september
Weer vroeg op. We gaan proberen een beetje op tijd aan te komen in Quebec. Maar eerst rijden we nog langs het Olympisch station van Montreal. Het is een grote betonkolos.
We hebben een tijdje gezocht naar de Olympische ringen, die nog wel in de buurt van het stadion moesten zijn. We hebben ze uiteindelijk gevonden en hier natuurlijk een foto van gemaakt. 
Ontbijten doen we vandaag bij Portebello, een lekker ontbijtje met pancakes, jus d’orange, toast, jam, bacon of ham. Dit is weer eens wat anders dan ontbijten bij Subway of Tim Hortens. We komen redelijk op tijd aan. Vincent en Anne willen aldoor al een kingsize bed. Dat kan hier, alleen is de kamer nog niet klaar. We brengen de koffers vast naar binnen en gaan verder met de auto. We hadden het idee om te gaan kanoën. Als je in Canada bent geweest moet je toch wel in een kano gezeten hebben. Volgens de dame van de receptie is er een halfuurtje rijden van Quebec een nationaal park waar je kunt kanoën dus daar gaan we heen. Er wordt hard gewerkt aan de snelweg, er komen rijstroken bij daarom is het niet duidelijk waar de afslag is die we moeten nemen. Met als gevolg dat we te ver doorrijden. We keren om en gaan weer een stuk terug. We nemen nu de juiste afslag en rijden het park in dat vandaag gratis toegankelijk is. Het lijkt wel of heel Quebec hier naar toe is gekomen. We moeten de auto ver voor het informatiecentrum waar je ook de kano’s kunt huren parkeren. Dus eerst een kilometer lopen. Bij aankomst bij het informatiecentrum blijkt dat je alleen op vaste uren een kano kunt huren omdat alle routes die je kunt varen stroomafwaarts gaan en dat daarna de kano’s weer naar boven gehaald moeten worden. 
Je begrijpt het al de laatste mogelijkheid was om 2 uur en wij zijn er om 3 uur. We hebben nog gevraagd of we niet konden reserveren voor maandag maar er wordt alleen nog in het weekend gevaren omdat het zomerseizoen voorbij is. We besluiten om dan maar een wandelroute te gaan doen maar omdat het zo vreselijk druk is zien we hier ook maar vanaf en rijden daarom maar terug naar Quebec. Bij de ingang van het park staan een aantal gigantische vrachtwagens geparkeerd, het soort auto’s dat gebruikt wordt om in één keer grote hoeveelheden zand of grond aan of af te voeren hier moet natuurlijk een foto van gemaakt worden. De banden zijn groter dan ik (Bert) lang ben. 
Daarna rijden we terug naar het hotel. We geven de autosleutels af en de auto wordt voor ons in de parkeergarage gezet. We kunnen nu onze kamers in. Dit is een nieuw hotel een zogenaamd design hotel. Het ziet er allemaal heel strak uit. 
De kamer van Vincent en Anne is op de 15e en die van ons precies op dezelfde plek maar dan een etage lager. Het is een prachtige kamer. Vanuit ons bed kunnen we door een heel groot raam naar buiten kijken en hebben we uitzicht op de kerk tegenover het hotel en een groot stuk Quebec. 
We gaan naar buiten en lopen naar het oude gedeelte van Quebec. Dit is een groot verschil met Montreal.
Het ziet er hier prachtig en gezellig uit. Met smalle straatjes met leuke winkeltjes en terrasjes. Het is wel een hoop klimmen en dalen in dit gedeelte van de stad. We gaan met een soort kabelbaan omhoog. De ingang is aan de achterkant van een souvenirwinkel en waar we uitstappen is ook in een souvenirwinkel heel bijzonder. 
We lopen weer verder en maken foto’s van de Saint Lawrence River en lopen daarna de stad weer in.
We komen langs een terras van een restaurant dat er heel gezellig uitziet en besluiten om daar te gaan eten maar wel binnen want de zon begint al een beetje onder te gaan en dan wordt het snel koud. 
Vincent neemt een lamspoot, Joke kip met mihoen op de Thaise manier, en Anne en ik gaan voor de varkenskarbonade. Voor 6 dollar per persoon meer krijgen we er ook nog soep, cheesecace en koffie bij. 
Het is allemaal erg lekker en we gaan voldaan weer terug naar ons hotel wat toch nog wel een stukje lopen is. Anne en Vincent komen in de loop van de avond nog even langs met koffie die ze bij Starbucks hebben gehaald en daarna nog wat lezen en dan is het tijd om te gaan slapen.
Weer vroeg op. We gaan proberen een beetje op tijd aan te komen in Quebec. Maar eerst rijden we nog langs het Olympisch station van Montreal. Het is een grote betonkolos.
We hebben een tijdje gezocht naar de Olympische ringen, die nog wel in de buurt van het stadion moesten zijn. We hebben ze uiteindelijk gevonden en hier natuurlijk een foto van gemaakt. 
Ontbijten doen we vandaag bij Portebello, een lekker ontbijtje met pancakes, jus d’orange, toast, jam, bacon of ham. Dit is weer eens wat anders dan ontbijten bij Subway of Tim Hortens. We komen redelijk op tijd aan. Vincent en Anne willen aldoor al een kingsize bed. Dat kan hier, alleen is de kamer nog niet klaar. We brengen de koffers vast naar binnen en gaan verder met de auto. We hadden het idee om te gaan kanoën. Als je in Canada bent geweest moet je toch wel in een kano gezeten hebben. Volgens de dame van de receptie is er een halfuurtje rijden van Quebec een nationaal park waar je kunt kanoën dus daar gaan we heen. Er wordt hard gewerkt aan de snelweg, er komen rijstroken bij daarom is het niet duidelijk waar de afslag is die we moeten nemen. Met als gevolg dat we te ver doorrijden. We keren om en gaan weer een stuk terug. We nemen nu de juiste afslag en rijden het park in dat vandaag gratis toegankelijk is. Het lijkt wel of heel Quebec hier naar toe is gekomen. We moeten de auto ver voor het informatiecentrum waar je ook de kano’s kunt huren parkeren. Dus eerst een kilometer lopen. Bij aankomst bij het informatiecentrum blijkt dat je alleen op vaste uren een kano kunt huren omdat alle routes die je kunt varen stroomafwaarts gaan en dat daarna de kano’s weer naar boven gehaald moeten worden. 
Je begrijpt het al de laatste mogelijkheid was om 2 uur en wij zijn er om 3 uur. We hebben nog gevraagd of we niet konden reserveren voor maandag maar er wordt alleen nog in het weekend gevaren omdat het zomerseizoen voorbij is. We besluiten om dan maar een wandelroute te gaan doen maar omdat het zo vreselijk druk is zien we hier ook maar vanaf en rijden daarom maar terug naar Quebec. Bij de ingang van het park staan een aantal gigantische vrachtwagens geparkeerd, het soort auto’s dat gebruikt wordt om in één keer grote hoeveelheden zand of grond aan of af te voeren hier moet natuurlijk een foto van gemaakt worden. De banden zijn groter dan ik (Bert) lang ben. 
Daarna rijden we terug naar het hotel. We geven de autosleutels af en de auto wordt voor ons in de parkeergarage gezet. We kunnen nu onze kamers in. Dit is een nieuw hotel een zogenaamd design hotel. Het ziet er allemaal heel strak uit. 
De kamer van Vincent en Anne is op de 15e en die van ons precies op dezelfde plek maar dan een etage lager. Het is een prachtige kamer. Vanuit ons bed kunnen we door een heel groot raam naar buiten kijken en hebben we uitzicht op de kerk tegenover het hotel en een groot stuk Quebec. 
We gaan naar buiten en lopen naar het oude gedeelte van Quebec. Dit is een groot verschil met Montreal.
Het ziet er hier prachtig en gezellig uit. Met smalle straatjes met leuke winkeltjes en terrasjes. Het is wel een hoop klimmen en dalen in dit gedeelte van de stad. We gaan met een soort kabelbaan omhoog. De ingang is aan de achterkant van een souvenirwinkel en waar we uitstappen is ook in een souvenirwinkel heel bijzonder. 
We lopen weer verder en maken foto’s van de Saint Lawrence River en lopen daarna de stad weer in. 
We komen langs een terras van een restaurant dat er heel gezellig uitziet en besluiten om daar te gaan eten maar wel binnen want de zon begint al een beetje onder te gaan en dan wordt het snel koud. 
Vincent neemt een lamspoot, Joke kip met mihoen op de Thaise manier, en Anne en ik gaan voor de varkenskarbonade. Voor 6 dollar per persoon meer krijgen we er ook nog soep, cheesecace en koffie bij. 
Het is allemaal erg lekker en we gaan voldaan weer terug naar ons hotel wat toch nog wel een stukje lopen is. Anne en Vincent komen in de loop van de avond nog even langs met koffie die ze bij Starbucks hebben gehaald en daarna nog wat lezen en dan is het tijd om te gaan slapen.
zaterdag, september 18
18 september
Zaterdag 18 september
We zijn om half negen vertrokken vanuit Hunsville. Het is de bedoeling dat we onderweg wat gaan ontbijten. Normaal komen we om de zoveel kilometer allemaal eettentjes tegen, maar nu komen we niets tegen. Om 11.30 zien we in een klein gehucht een Subway, we besluiten hier maar wat te eten en een bakkie te drinken. Rond een uur of drie waren we in het hotel in Montreal. We hebben de koffers in de kamers gezet en gaan de stad verkennen. Volgens de dame achter de balie in het hotel zitten we al down town, we hoeven niet met het openbaar vervoer te reizen. We willen naar de Basilque Notre-Dame , dat is twintig blokken verderop een half uurtje lopen. We lopen tussen allemaal kantoor-bank gebouwen. Onze eerste indruk is dat we het geen fijne stad vinden er is geen sfeer.
Er zijn hier zelfs parkeermeters voor fietsen. Daar hebben we natuurlijk wel even een foto van gemaakt. Als we bij de Notre Dame aankomen, mogen we er niet in, er wordt getrouwd in de kerk. Dat merken we ook wel, we komen overal bruidjes tegen, soms wel vier op een stukje straat. 
´s Avonds is er een sound en light show, we besluiten om daar maar heen te gaan, we willen de kerk in ieder geval zien. We lopen richting haven, het wordt steeds drukker. Er blijkt een soort Sail te zijn. Je kan er over de hoofden lopen. 
Wij zien maar 3 grote zeilschepen, is dit nu alles?
We willen eigenlijk wel wat drinken, maar er is geen plekje te vinden. Een stukje verderop zit Starbucks, daar drinken we wat ijskoffie. We slenteren door nog wat straatjes, die er gezelliger uit zien dan de straatjes rondom ons hotel. We kijken meteen waar we wat willen eten. Het worden crepes. Crepes met kip en een champignons sausje, een crepe met zalm en twee met brie en appel wordt de bestelling.
Ze zijn erg lekker. Om 19.00 uur begint de light show in de kerk, daar lopen we heen. Als we de kerk binnen komen hangen we allemaal witte doeken, dat is even tegen vallen, we willen de kerk zien. 
We krijgen een koptelefoon met zender waarop we de Engelse tekst te horen krijgen. Het verhaal gaat over het ontstaan van Montreal. Daarna over het bouwen van de kerk. Een voor een vallen de witte doeken weg tijdens het verhaal. Wat een mooie kerk.
Na afloop mogen we een kwartiertje foto’s maken en rondlopen. We steken twee kaarsje aan. Eén voor iedereen die we lief hadden en niet meer bij ons is, de tweede is voor Nel, wij denken vaak aan haar. Hierna gaan we naar het hotel, we lopen nu door een winkelstraat, die er toch wel is. De dame van het hotel had ons gewoon de andere kant, niet links, maar rechts op moeten sturen dan was de heenweg ook een stuk gezelliger geweest.
We zijn om half negen vertrokken vanuit Hunsville. Het is de bedoeling dat we onderweg wat gaan ontbijten. Normaal komen we om de zoveel kilometer allemaal eettentjes tegen, maar nu komen we niets tegen. Om 11.30 zien we in een klein gehucht een Subway, we besluiten hier maar wat te eten en een bakkie te drinken. Rond een uur of drie waren we in het hotel in Montreal. We hebben de koffers in de kamers gezet en gaan de stad verkennen. Volgens de dame achter de balie in het hotel zitten we al down town, we hoeven niet met het openbaar vervoer te reizen. We willen naar de Basilque Notre-Dame , dat is twintig blokken verderop een half uurtje lopen. We lopen tussen allemaal kantoor-bank gebouwen. Onze eerste indruk is dat we het geen fijne stad vinden er is geen sfeer.
Er zijn hier zelfs parkeermeters voor fietsen. Daar hebben we natuurlijk wel even een foto van gemaakt. Als we bij de Notre Dame aankomen, mogen we er niet in, er wordt getrouwd in de kerk. Dat merken we ook wel, we komen overal bruidjes tegen, soms wel vier op een stukje straat. 
´s Avonds is er een sound en light show, we besluiten om daar maar heen te gaan, we willen de kerk in ieder geval zien. We lopen richting haven, het wordt steeds drukker. Er blijkt een soort Sail te zijn. Je kan er over de hoofden lopen. 
Wij zien maar 3 grote zeilschepen, is dit nu alles? We willen eigenlijk wel wat drinken, maar er is geen plekje te vinden. Een stukje verderop zit Starbucks, daar drinken we wat ijskoffie. We slenteren door nog wat straatjes, die er gezelliger uit zien dan de straatjes rondom ons hotel. We kijken meteen waar we wat willen eten. Het worden crepes. Crepes met kip en een champignons sausje, een crepe met zalm en twee met brie en appel wordt de bestelling.
Ze zijn erg lekker. Om 19.00 uur begint de light show in de kerk, daar lopen we heen. Als we de kerk binnen komen hangen we allemaal witte doeken, dat is even tegen vallen, we willen de kerk zien. 
We krijgen een koptelefoon met zender waarop we de Engelse tekst te horen krijgen. Het verhaal gaat over het ontstaan van Montreal. Daarna over het bouwen van de kerk. Een voor een vallen de witte doeken weg tijdens het verhaal. Wat een mooie kerk.
Na afloop mogen we een kwartiertje foto’s maken en rondlopen. We steken twee kaarsje aan. Eén voor iedereen die we lief hadden en niet meer bij ons is, de tweede is voor Nel, wij denken vaak aan haar. Hierna gaan we naar het hotel, we lopen nu door een winkelstraat, die er toch wel is. De dame van het hotel had ons gewoon de andere kant, niet links, maar rechts op moeten sturen dan was de heenweg ook een stuk gezelliger geweest.
vrijdag, september 17
17 september
Vanochtend zijn we om 8.30 uur vertrokken, eerst ontbijten bij Tim Horton. De juffrouw achter de kassa raakt helemaal de weg kwijt van onze bestelling.
Ze begreep ons niet en wij begrepen haar niet. Het is uiteindelijk wel goed gekomen.
Verder op weg naar het Algonquinpark. Eerst een dagpas kopen bij het bezoekerscentrum en nog even plassen. Na 10-15 kilometer komen we aan de Mizzy Lake Trail. Het is een wandeling van 11 kilometer, hij staat in het krantje als `difficult`. In het krantje staat ook dat je hier 6 uur over doet. Na een paar 100 meter snappen we waarom je er 6 uur over doet. We worden omringd door het bos, het paadje is heel smal en overwoekerd met boomwortels, wat het lopen extra moeilijk maakt. Het is iets heel anders dan een wandeling door de Veluwe. Er is ook nog een extra moeilijkheidsgraad, want na de regen van gisteren is het paadje geregeld een modderpool, waar je dan met veel toeren over heen moet stappen. We moeten heuvels beklimmen en weer afdalen. We zouden hier veel wild tegen kunnen komen. Op de routeomschrijving staan 13 punten waar we iets zouden moeten zien. Bij punt 1 hebben we een beverdam gezien, geen bevers. Punt 2 is bij Mizzy Lake, daar zouden we otters kunnen, ook niet gezien.
Punt 3 is een weg die vroeger een spoorlijn was. Gedurende de eerste wereld oorlog was dit de drukste spoorlijn van Canada. Er ging elke twintig minuten een trein over heen. Nu zijn de spoorbielzen weggehaald en wordt het pad voornamelijk gebruikt door de dieren in het park. De komende twee kilometer kunnen we elanden, beren, wolven, bevers en herten kunnen zien, deze worden geregeld gezien op dit pad. Wij hebben ze niet gezien.
Punt 4 is bij West Rose Lake, we zouden hier een grote kans moeten hebben om elanden te zien. Ook deze hebben wij niet gezien. We hebben hier op een bankje in de zon een broodje gegeten. Wat nauwlettend in de gaten gehouden werd door een vogel, dat had ook wel zin in een stukje brood. Nadat Joke hem een stukje had gegeven, was hij helemaal niet meer weg te slaan. Hij heeft ons nog een tijdje achterna gevlogen en nog wat vrienden opgetrommeld. Op weg naar punt 5 zagen we een otter voorbij zwemmen.
Anne kon hier nog net een foto van maken.
Punt 5 heb je de keuze om gewoon het pad te volgen of een zijweg in de gaan, het zijpad is nog eens 2 kilometer lang, er bestaat dan de mogelijkheid om berennesten te zien. Deze nesten zitten in de bomen en zijn in de zomer heel moeilijk te zien. Wij blijven dan ook het gewone pad volgen. Punt 6 heet Wolf Howl Pond, dit is genoemd naar een groep wolven, die deze plek verschillende zomers gebruikte als ontmoetingsplek. Er leven ongeveer 250 wolven in dit gebied. Punt 7: op deze plek zitten schildpadden het liefst in het zonnetje. Het zijn koudbloedige dieren en door in de zon te zitten, warmen ze zich op. Schildpadden zien we wel.
Punt 8: Hierover staat geschreven dat de meeste van de dieren erg moeilijk te zien zijn, omdat ze voornamelijk ’s nachts actief zijn, ze zwemmen onder water of ze zijn gewoon niet te zien in het dicht begroeide bos. We zijn over de helft. We worden nu toch wel wat moe van al dat geklauter, we krijgen last van knieën, enkels enz. Maar we gaan dapper verder naar punt 9. Bij punt 9 kijken we uit over March Hare Lake. Je heb hier een hele goede kans om reigers door het water te zien lopen. Die zijn op zoek naar visjes en kikkers. We hebben een reiger gezien. Onderweg komen we heel veel verschillende paddenstoelen tegen.
In vele kleuren en maten. Punt 10 zijn we waarschijnlijk voorbij gelopen zonder dat we het gezien hebben. Daar hadden we muizen en andere zoogdieren moeten zien. Punt 11, een eiland in het bos. Vroeger woonden hier bevers waardoor het gebied onder water stond. De bevers zijn al lang vertrokken, waarna de dam die ze gebouwd hadden is gebroken. Het water is bijna allemaal weggestroomd, waardoor er een modderige bodem achter bleef. Hier groeien nu allemaal verschillende soorten gras, waartussen een hele hoop kikkers leven. Punt 12 ligt aan Dizzy Lake, het is een mossig gebied. Hier leven verschillende vogels. Het laatst stukje gaat ons zwaar af. In de verte horen we auto’s rijden, maar zien ze nog niet. Hopelijk is de parkeerplaats niet mee zover. Van vermoeidheid glijden we steeds vaker uit, of slippen weg in de modder.
Onze schoenen zien er niet meer uit. Punt 13 is het einde. We zijn 5½ uur onderweg geweest en zijn best wel moe. Het is een prachtige wandeling, vermoeiend en we hebben niet veel wilde beesten gezien, maar het was de moeite waard. Wat een prachtig park, met heel veel mooie en bijzondere meertjes.
We rijden terug naar het hotel. Anne en Vincent gaan in bad, Joke valt in slaap, Bert gaat een beetje internetten. Om half zeven gaan we eten wij Three Guys and a Stove. Bert en Vincent nemen een lamspoot, Anne en Joke een stoofpotje, het is echt heel lekker. Na het eten gaan we weer terug naar het hotel, openhaard aan en ontspannen, morgen weer vroeg op, we moeten een heel eind rijden naar Montreal.
Ze begreep ons niet en wij begrepen haar niet. Het is uiteindelijk wel goed gekomen.
Verder op weg naar het Algonquinpark. Eerst een dagpas kopen bij het bezoekerscentrum en nog even plassen. Na 10-15 kilometer komen we aan de Mizzy Lake Trail. Het is een wandeling van 11 kilometer, hij staat in het krantje als `difficult`. In het krantje staat ook dat je hier 6 uur over doet. Na een paar 100 meter snappen we waarom je er 6 uur over doet. We worden omringd door het bos, het paadje is heel smal en overwoekerd met boomwortels, wat het lopen extra moeilijk maakt. Het is iets heel anders dan een wandeling door de Veluwe. Er is ook nog een extra moeilijkheidsgraad, want na de regen van gisteren is het paadje geregeld een modderpool, waar je dan met veel toeren over heen moet stappen. We moeten heuvels beklimmen en weer afdalen. We zouden hier veel wild tegen kunnen komen. Op de routeomschrijving staan 13 punten waar we iets zouden moeten zien. Bij punt 1 hebben we een beverdam gezien, geen bevers. Punt 2 is bij Mizzy Lake, daar zouden we otters kunnen, ook niet gezien.
Punt 3 is een weg die vroeger een spoorlijn was. Gedurende de eerste wereld oorlog was dit de drukste spoorlijn van Canada. Er ging elke twintig minuten een trein over heen. Nu zijn de spoorbielzen weggehaald en wordt het pad voornamelijk gebruikt door de dieren in het park. De komende twee kilometer kunnen we elanden, beren, wolven, bevers en herten kunnen zien, deze worden geregeld gezien op dit pad. Wij hebben ze niet gezien.
Punt 4 is bij West Rose Lake, we zouden hier een grote kans moeten hebben om elanden te zien. Ook deze hebben wij niet gezien. We hebben hier op een bankje in de zon een broodje gegeten. Wat nauwlettend in de gaten gehouden werd door een vogel, dat had ook wel zin in een stukje brood. Nadat Joke hem een stukje had gegeven, was hij helemaal niet meer weg te slaan. Hij heeft ons nog een tijdje achterna gevlogen en nog wat vrienden opgetrommeld. Op weg naar punt 5 zagen we een otter voorbij zwemmen.
Anne kon hier nog net een foto van maken.
Punt 5 heb je de keuze om gewoon het pad te volgen of een zijweg in de gaan, het zijpad is nog eens 2 kilometer lang, er bestaat dan de mogelijkheid om berennesten te zien. Deze nesten zitten in de bomen en zijn in de zomer heel moeilijk te zien. Wij blijven dan ook het gewone pad volgen. Punt 6 heet Wolf Howl Pond, dit is genoemd naar een groep wolven, die deze plek verschillende zomers gebruikte als ontmoetingsplek. Er leven ongeveer 250 wolven in dit gebied. Punt 7: op deze plek zitten schildpadden het liefst in het zonnetje. Het zijn koudbloedige dieren en door in de zon te zitten, warmen ze zich op. Schildpadden zien we wel.Punt 8: Hierover staat geschreven dat de meeste van de dieren erg moeilijk te zien zijn, omdat ze voornamelijk ’s nachts actief zijn, ze zwemmen onder water of ze zijn gewoon niet te zien in het dicht begroeide bos. We zijn over de helft. We worden nu toch wel wat moe van al dat geklauter, we krijgen last van knieën, enkels enz. Maar we gaan dapper verder naar punt 9. Bij punt 9 kijken we uit over March Hare Lake. Je heb hier een hele goede kans om reigers door het water te zien lopen. Die zijn op zoek naar visjes en kikkers. We hebben een reiger gezien. Onderweg komen we heel veel verschillende paddenstoelen tegen.
In vele kleuren en maten. Punt 10 zijn we waarschijnlijk voorbij gelopen zonder dat we het gezien hebben. Daar hadden we muizen en andere zoogdieren moeten zien. Punt 11, een eiland in het bos. Vroeger woonden hier bevers waardoor het gebied onder water stond. De bevers zijn al lang vertrokken, waarna de dam die ze gebouwd hadden is gebroken. Het water is bijna allemaal weggestroomd, waardoor er een modderige bodem achter bleef. Hier groeien nu allemaal verschillende soorten gras, waartussen een hele hoop kikkers leven. Punt 12 ligt aan Dizzy Lake, het is een mossig gebied. Hier leven verschillende vogels. Het laatst stukje gaat ons zwaar af. In de verte horen we auto’s rijden, maar zien ze nog niet. Hopelijk is de parkeerplaats niet mee zover. Van vermoeidheid glijden we steeds vaker uit, of slippen weg in de modder.Onze schoenen zien er niet meer uit. Punt 13 is het einde. We zijn 5½ uur onderweg geweest en zijn best wel moe. Het is een prachtige wandeling, vermoeiend en we hebben niet veel wilde beesten gezien, maar het was de moeite waard. Wat een prachtig park, met heel veel mooie en bijzondere meertjes.
We rijden terug naar het hotel. Anne en Vincent gaan in bad, Joke valt in slaap, Bert gaat een beetje internetten. Om half zeven gaan we eten wij Three Guys and a Stove. Bert en Vincent nemen een lamspoot, Anne en Joke een stoofpotje, het is echt heel lekker. Na het eten gaan we weer terug naar het hotel, openhaard aan en ontspannen, morgen weer vroeg op, we moeten een heel eind rijden naar Montreal.
donderdag, september 16
16 september
Donderdag 16 september
We slapen vandaag uit. We hadden om 9.00 afgesproken maar we staan pas om kwart voor tien op. Als we het gordijn open doen is de lucht donkergrijs. Na intern overleg besluiten we om toch wat te gaan eten. We ontbijten vandaag weer bij de Subway. We willen eigenlijk toch wel het Alquinpark in. We willen wat informatie halen bij het bezoekerscentrum. We denken dat dit dichtbij bij Hunsville ligt, maar dat blijkt toch wat verder weg. We rijden er wel heen, het in een Provinciaal Park en de entree is per dag 16$, het regent, nou eigenlijk giet het nog steeds. We gaan het morgen nog maar eens proberen. Morgen wordt er beter weer verwacht. Als alles goed gaat, gaan we dan een wandeling maken van 6 uur. Tijdens deze wandeling kan je veel wild zien, volgens de omschrijving. Weer terug richting hotel, we halen bij de supermarkt halen we wat broodjes, die we tijdens deze wandeling mee kunnen nemen. We kopen er ook wat fruit, dat is er de laatste dagen wel bij ingeschoten. Terug naar het hotel, daar zetten we bakkie koffie en eten we het fruit op. Hierna gaan we zwemmen. We kijken ook even wat er in het hotel te eten is. We kunnen hier ook ontbijten, dat kost 18,95$ per persoon, dat vindt Bert toch wel veel geld voor een sneetje brood.
Na het zwemmen en in het hete bubbel bad zitten, gaan we weer terug naar het dorp, om een flesje wijn te kopen. Anne en Vincent willen vanavond romantisch voor de open haard zitten en een wijntje drinken met een toastje brie. De toastjes met brie is nanchos chips geworden. We gaan eten in het resort. Tijdens het eten zien we twee wasbeertjes op het terras, die aan het rond snuffelen zijn of er wat te eten is. Er is weinig te vinden het heeft echt de hele dag geregend. 
Wij zetten ook de openhaard aan, drinken een glaasje rosé en proberen de koffer een beetje in te pakken, met alle extra kleding die gekocht is in de outlet factory.
We slapen vandaag uit. We hadden om 9.00 afgesproken maar we staan pas om kwart voor tien op. Als we het gordijn open doen is de lucht donkergrijs. Na intern overleg besluiten we om toch wat te gaan eten. We ontbijten vandaag weer bij de Subway. We willen eigenlijk toch wel het Alquinpark in. We willen wat informatie halen bij het bezoekerscentrum. We denken dat dit dichtbij bij Hunsville ligt, maar dat blijkt toch wat verder weg. We rijden er wel heen, het in een Provinciaal Park en de entree is per dag 16$, het regent, nou eigenlijk giet het nog steeds. We gaan het morgen nog maar eens proberen. Morgen wordt er beter weer verwacht. Als alles goed gaat, gaan we dan een wandeling maken van 6 uur. Tijdens deze wandeling kan je veel wild zien, volgens de omschrijving. Weer terug richting hotel, we halen bij de supermarkt halen we wat broodjes, die we tijdens deze wandeling mee kunnen nemen. We kopen er ook wat fruit, dat is er de laatste dagen wel bij ingeschoten. Terug naar het hotel, daar zetten we bakkie koffie en eten we het fruit op. Hierna gaan we zwemmen. We kijken ook even wat er in het hotel te eten is. We kunnen hier ook ontbijten, dat kost 18,95$ per persoon, dat vindt Bert toch wel veel geld voor een sneetje brood.
Na het zwemmen en in het hete bubbel bad zitten, gaan we weer terug naar het dorp, om een flesje wijn te kopen. Anne en Vincent willen vanavond romantisch voor de open haard zitten en een wijntje drinken met een toastje brie. De toastjes met brie is nanchos chips geworden. We gaan eten in het resort. Tijdens het eten zien we twee wasbeertjes op het terras, die aan het rond snuffelen zijn of er wat te eten is. Er is weinig te vinden het heeft echt de hele dag geregend. 
Wij zetten ook de openhaard aan, drinken een glaasje rosé en proberen de koffer een beetje in te pakken, met alle extra kleding die gekocht is in de outlet factory.
woensdag, september 15
15 september
Woensdag 15 september
We gaan weer ontbijten bij Tim Horton, tijdens het ontbijt bellen we met Simone om haar te feliciteren. We laden de koffers in de auto en gaan op pad. We gaan naar een outlet store in Amerika. Weer langs de douane met al zijn vragen en dan kunnen we op weg. Tien voor tien gaan we naar binnen en om 16.00 komen we weer naar buiten.
We zijn bij GAP, Levies, Timberland, Tommy Hilfinger, Nike en nog veel meer winkels geweest. We hebben allemaal wel wat gekocht. Sommige van ons wat meer, we noemen geen namen.
We hebben ook hele schattige kleine schoentjes gekocht. Wij Bert en Joke gaan nog even naar de supermarkt voor een paar biertjes, als Anne en Vincent alle labels van de nieuwe spullen afgehaald en een beetje verstopt tussen de andere spullen. Om 12.00 uur Canadese tijd bellen we ook nog even met Nel, die heeft vandaag haar eerste chemokuur gehad, het gelukkig op dit moment wel goed met haar.
De douane naar Canada stelt ons ook nog wat vragen, we vertellen heel eerlijk dat we 12 biertjes gekocht hebben en wat kleding, we mogen door. Onderweg eten we bij Ikea, Zweedse gehaktballetjes. Lekker goedkoop. We komen pas om 21.30 aan bij ons hotel.
Hier blijven we drie nachten. Het is een hele mooie kamer, met een openhaard en een bad met een whirlpool. Hoe het er buiten uitziet, zien we morgen wel, wat het is nu stikdonker.
We gaan weer ontbijten bij Tim Horton, tijdens het ontbijt bellen we met Simone om haar te feliciteren. We laden de koffers in de auto en gaan op pad. We gaan naar een outlet store in Amerika. Weer langs de douane met al zijn vragen en dan kunnen we op weg. Tien voor tien gaan we naar binnen en om 16.00 komen we weer naar buiten.
We zijn bij GAP, Levies, Timberland, Tommy Hilfinger, Nike en nog veel meer winkels geweest. We hebben allemaal wel wat gekocht. Sommige van ons wat meer, we noemen geen namen.
We hebben ook hele schattige kleine schoentjes gekocht. Wij Bert en Joke gaan nog even naar de supermarkt voor een paar biertjes, als Anne en Vincent alle labels van de nieuwe spullen afgehaald en een beetje verstopt tussen de andere spullen. Om 12.00 uur Canadese tijd bellen we ook nog even met Nel, die heeft vandaag haar eerste chemokuur gehad, het gelukkig op dit moment wel goed met haar. De douane naar Canada stelt ons ook nog wat vragen, we vertellen heel eerlijk dat we 12 biertjes gekocht hebben en wat kleding, we mogen door. Onderweg eten we bij Ikea, Zweedse gehaktballetjes. Lekker goedkoop. We komen pas om 21.30 aan bij ons hotel.
Hier blijven we drie nachten. Het is een hele mooie kamer, met een openhaard en een bad met een whirlpool. Hoe het er buiten uitziet, zien we morgen wel, wat het is nu stikdonker.
dinsdag, september 14
14 september
We vertrekken om half negen. Rijden meteen richting Niagara. Vandaag zit Bert achter het stuur en moet even aan alles wennen. We komen natuurlijk in de ochtendspits, met file. Om een uur of tien komen we al bij ons hotel aan. We zitten 1 nacht in het Crowne Plaza. We kunnen meteen inchecken, twee kamers waarvan 1 een suite is. We gaan de kamers bekijken, wij krijgen vandaag de suite op de 3e etage. Anne en Vincent zitten de de 5e etage, zij kunnen de waterval wat beter zien. Het hotel ligt aan de rand van het stadje Niagara. Amerika is slechts door een brug van ons gescheiden. Als we de koffers in de kamer hebben gezet, gaan we kaartjes kopen voor de Maid of the Mist. Er is geen wachttijd, ja misschien een kwartiertje. We gaan eerst ontbijten bij Tim Horton, een bagel met ei, bacon, sla en tomaat. Natuurlijk met een bakkie koffie. Hierna gaan we richting boot. We lopen eerst een stukje naar beneden, dan gaan we met een lift verder naar beneden. Daar krijgen we een blauwe poncho. Nog een eindje verder daar kunnen we wachten op de volgende boot. We staan redelijk vooraan in de rij, we bespreken vooraf waar we gaan staan op de boot. Na een paar minuten legt de boot aan, zodra alle mensen zijn uitgestapt kunnen wij aan boord. De boot zit gelukkig niet zo vol als hij vertrekt. We varen richting de waterval, het eerste stukje blijven we helemaal droog. Naarmate we dichterbij de Canadese waterval komen, spat het water ons steeds meer om de oren. Het is net of we in de stormende regen staan. Wat een belevenis. We blijven ongeveer een minuut of tien voor de waterval liggen. We proberen wat foto’s te maken en wat te filmen, we zijn ondertussen wel behoorlijk nat geworden. Daarna varen we weer terug naar de aanlegsteiger. We varen langs de Amerikaanse kant van de watervallen. In het zonnetje, zodat we weer snel opdrogen. Er is een foto van ons gemaakt aan het begin van de tour, die kunnen we kopen voor 25$, die kopen we dus niet. We zijn door de souvenirwinkel gelopen, daar hebben we ook niets gekocht. Weer buiten aangekomen, lopen we richtring de watervallen, want we willen de Journey behind the falls gaan doen. Dit is nog een kwartiertje lopen, we lopen lekker in het zonnetje en onderweg maken we foto’s van de watervallen en the “Maid of the Mist”. We kopen kaartjes voor de Journey, hier moeten we ook weer met een lift naar beneden. We krijgen hier ook weer poncho’s, dit keer gele. Er zat een hele kleine, dikke, lelijke dame, met een heel slecht humeur bij de balie waar de poncho’s uitgedeeld werden. De eerste stop was een platform naast de watervallen, we moeten door een tunnel lopen om dit platform te bereiken. Het water spat je hier ook weer om de oren. Hier maken we ook weer foto’s. Nog weer een stukje door de tunnel lopen dan komen we achter de watervallen. We kunnen hier geen foto’s maken want hier is alleen een dichte nevel te zien, maar het geluid is geweldig. In de volgende tunnel kunnen we ook achter de waterval kijken, hier geldt hetzelfde, dichte nevel, een geweldig gebulder van het water.
Hier is in het begin van de tour ook weer een foto gemaakt, deze kopen we wel, als enigste deze vakantie. Op ons gemak lopen we terug richting hotel. Rondom het hotel is een soort kermisstraat, met wassenbeeldenmusea, gokhallen, spookhuizen, eettentjes, reuzenrad en souvenirwinkeltjes gemaakt. Hier lopen we even doorheen, eten een hotdog en gaan dan terug naar het hotel. ’s Avonds gaan we gaan naar Burger King en eten een hamburger. Op de terugweg kopen we nog een magneet voor Opa en Oma
Hier is in het begin van de tour ook weer een foto gemaakt, deze kopen we wel, als enigste deze vakantie. Op ons gemak lopen we terug richting hotel. Rondom het hotel is een soort kermisstraat, met wassenbeeldenmusea, gokhallen, spookhuizen, eettentjes, reuzenrad en souvenirwinkeltjes gemaakt. Hier lopen we even doorheen, eten een hotdog en gaan dan terug naar het hotel. ’s Avonds gaan we gaan naar Burger King en eten een hamburger. Op de terugweg kopen we nog een magneet voor Opa en Oma
maandag, september 13
13 september
Maandag 13 september
Vandaag begint de dag met ontbijt in het winkelcentrum waar we de oplader voor de telefoon hebben gekocht. Op de eerste etage hiervan zijn allemaal verschillende eettentjes (foodcourt) waar we uit kunnen kiezen. We besluiten het bij eieren met bacon te houden voor Thais eten is het nog wat te vroeg. We willen de oplader weer terugbrengen omdat het gelukt is om onze telefoon weer op te laden, we hebben zelfs weer bereik. De Future shop gaat om 10.00 uur open en we zijn iets te vroeg en kunnen tijdens het wachten zien hoe alle medewerkers om de baas verzameld staan en het een en ander uitgelegd krijgen over labtoptassen. Het eindigt met de bedrijfs Yell en daarna gaan de deuren open. Ik krijg de 33 doller weer op mijn creditcard teruggestort. Annemarie vindt een andere oplader voor de telefoon in de sigarettenaansteker van de auto en deze blijkt maar 1 dollar te kosten dus die wordt meteen aangeschaft. We lopen weer terug naar het hotel waar we kaartjes kopen voor de toeristenbus. We krijgen 2 kaartjes voor de prijs van 1 als we uit een informatiekrantje bonnen scheuren. De bus stopt voor het hotel en komt om het halve uur. We hoeven maar even te wachten en daar is de bus al. De chauffeur geeft onderweg ook uitleg over wat er allemaal is te zien alleen zijn de straten niet zo breed en de gebouwen erg hoog maar het uitzicht vanuit de bus is minimaal. Zodat we niet veel kunnen zien. We stappen uit bij de CN tower. De CN tower is 553 meter hoog en oorspronkelijk bedoelt als zendmast maar het werd al spoedig Toronto´s belangrijkste toeristische attractie. Er is een ronddraaiend restaurant op ongeveer 350 meter hoogte. Op het moment dat wij voor de ingang staan is het erg rustig, de chauffeur had gezegd dat er wel een wachtrij kon staan van minimaal 40 minuten maar wij konden bijna meteen naar binnen. Wij hebben hier ook weer een kortingsbon voor. Na het kopen van de kaartjes lopen we een gang naar boven door en komen we voor een soort scanapparaat waar we doorheen moeten alleen werkt deze met lucht die tegen ons wordt aangeblazen. Daarna kunnen we verder lopen naar de liften. Hier hoeven we ook maar even te wachten en daarna gaan we omhoog met 6 meter per seconde. De lift zit aan de buitekant van de toren dus we kunnen zien hoe snel we omhoog gaan. Deze lift gaat niet verder dan het restaurant op 350 meter daarna moeten we een trap op naar de volgende lift die in de toren omhoog gaat dus we kunnen niets zien. en deze lift brengt ons naar 447 meter hoogte. Het uitzicht is ongelofelijk want het gelukkig helder weer.
Je kijkt echt over alles uit. Je moet ook de Niagara watervallen kunnen zien die zijn 150 km ver weg maar die hebben we niet gezien we zullen wel niet goed hebben gekeken. Na een kwartiertje te hebben rondgelopen en foto´s te hebben gemaakt gaan we weer naar beneden. Op de etage onder her restaurant is ook een uitzicht punt en hier is de vloer ook van glas. Het geeft toch wel een vreemd gevoel in je maag als je op deze glazen vloer staat en 350 meter naar beneden kijkt. We maken hier ook allemaal foto´s We gaan hier zelfs voor op de glazen vloer liggen. We gaan hierna naar beneden en nog even langs de souvenirwinkel en dan naar buiten. Een stukje verderop is een oud rangeer platform waar de treinen vroeger konden omkeren of in een soort hangar konden rijden. Hier moeten ook nog wat foto´s van gemaakt worden we zijn tenslotte toeristen. Onze bus stopt ook op deze plek en hij komt er al meteen aan. We gaan verder richting Harbourfront aan Lake Ontario en daarna door naar The Distillery District waar we weer de bus uitstappen. Dit is een wijk waar vroeger allemaal industrie was en waar ze de oude gebouwen een nieuwe bestemming hebben gegeven. Er zijn galeries, restaurants, bakkerijen, trendy winkels en een bierbrouwerij waar we een biertje gaan drinken, het smaakt heerlijk maar er geen tijd voor een tweede want we moeten weer verder. De bus komt er zo aan er is alleen nog tijd om bij de bakker een gebakje te kopen en dan de bus weer in. We gaan weer terug naar het Harbourfront want we willen daar met de Ferry naar de Toronto Islands die in Lake Ontario vlak voor Toronto liggen. De bus brengt ons er niet helemaal en we moeten nog een stukje lopen. We snijden een stukje af om door het gigantische station te lopen. Het zijn 3 eilanden en we besluiten naar het middelste eiland te gaan dat schijnt het mooiste te zijn. Het gaat er eigenlijk alleen maar om dat je vanaf het water of van het eiland een geweldig uitzicht hebt op de skyline van Toronto. 
Dat is inderdaad zo. We maken een wandeling op het eiland en gaan dan weer terug naar het vasteland. 
Het is inmiddels te laat voor de toeristenbus want deze rijd niet later dan 4 uur en het is ondertussen al een uur of 5 dus we moeten naar het hotel terug lopen. Toronto is heel anders dan Vancouver er wonen veel meer mensen (bijna 4 miljoen) het is er daarom veel drukker. Het is niet echt een mooie stad. Onderweg willen we wat gaan eten. We komen langs een groot winkelcentrum waar ook altijd wel een foodcourt is net zoals vanmorgen. Ik (Bert) kies voor Pizza en de rest voor sushi. Vincent en Annemarie willen hierna nog wat winkelen maar wij gaan naar het hotel we willen nog wat foto’s van de camera’s halen, batterijen opladen en we moeten van een dag of 4 nog een verhaal schrijven we lopen behoorlijk achter. We maken nog wat foto’s van het plein met de grote lichtreclames aan en besluiten voor we naar de kamer gaan een glaasje wijn te gaan drinken in de hotelbar wat natuurlijk weer vreselijk duur is maar ja je hebt vakantie of niet. Op de kamer zetten we nog een kopje koffie en gaan dan aan de verhalen beginnen. Het is nu 11 uur en ik heb alleen het varhaal van vandaag gemaakt en die van 9, 10, 11 en 12 september moeten nog maar daar komt vandaag niets meer van want ik ga nu naar bed want morgen vertrekken we vroeg naar de Niagara watervallen.
Vandaag begint de dag met ontbijt in het winkelcentrum waar we de oplader voor de telefoon hebben gekocht. Op de eerste etage hiervan zijn allemaal verschillende eettentjes (foodcourt) waar we uit kunnen kiezen. We besluiten het bij eieren met bacon te houden voor Thais eten is het nog wat te vroeg. We willen de oplader weer terugbrengen omdat het gelukt is om onze telefoon weer op te laden, we hebben zelfs weer bereik. De Future shop gaat om 10.00 uur open en we zijn iets te vroeg en kunnen tijdens het wachten zien hoe alle medewerkers om de baas verzameld staan en het een en ander uitgelegd krijgen over labtoptassen. Het eindigt met de bedrijfs Yell en daarna gaan de deuren open. Ik krijg de 33 doller weer op mijn creditcard teruggestort. Annemarie vindt een andere oplader voor de telefoon in de sigarettenaansteker van de auto en deze blijkt maar 1 dollar te kosten dus die wordt meteen aangeschaft. We lopen weer terug naar het hotel waar we kaartjes kopen voor de toeristenbus. We krijgen 2 kaartjes voor de prijs van 1 als we uit een informatiekrantje bonnen scheuren. De bus stopt voor het hotel en komt om het halve uur. We hoeven maar even te wachten en daar is de bus al. De chauffeur geeft onderweg ook uitleg over wat er allemaal is te zien alleen zijn de straten niet zo breed en de gebouwen erg hoog maar het uitzicht vanuit de bus is minimaal. Zodat we niet veel kunnen zien. We stappen uit bij de CN tower. De CN tower is 553 meter hoog en oorspronkelijk bedoelt als zendmast maar het werd al spoedig Toronto´s belangrijkste toeristische attractie. Er is een ronddraaiend restaurant op ongeveer 350 meter hoogte. Op het moment dat wij voor de ingang staan is het erg rustig, de chauffeur had gezegd dat er wel een wachtrij kon staan van minimaal 40 minuten maar wij konden bijna meteen naar binnen. Wij hebben hier ook weer een kortingsbon voor. Na het kopen van de kaartjes lopen we een gang naar boven door en komen we voor een soort scanapparaat waar we doorheen moeten alleen werkt deze met lucht die tegen ons wordt aangeblazen. Daarna kunnen we verder lopen naar de liften. Hier hoeven we ook maar even te wachten en daarna gaan we omhoog met 6 meter per seconde. De lift zit aan de buitekant van de toren dus we kunnen zien hoe snel we omhoog gaan. Deze lift gaat niet verder dan het restaurant op 350 meter daarna moeten we een trap op naar de volgende lift die in de toren omhoog gaat dus we kunnen niets zien. en deze lift brengt ons naar 447 meter hoogte. Het uitzicht is ongelofelijk want het gelukkig helder weer.
Je kijkt echt over alles uit. Je moet ook de Niagara watervallen kunnen zien die zijn 150 km ver weg maar die hebben we niet gezien we zullen wel niet goed hebben gekeken. Na een kwartiertje te hebben rondgelopen en foto´s te hebben gemaakt gaan we weer naar beneden. Op de etage onder her restaurant is ook een uitzicht punt en hier is de vloer ook van glas. Het geeft toch wel een vreemd gevoel in je maag als je op deze glazen vloer staat en 350 meter naar beneden kijkt. We maken hier ook allemaal foto´s We gaan hier zelfs voor op de glazen vloer liggen. We gaan hierna naar beneden en nog even langs de souvenirwinkel en dan naar buiten. Een stukje verderop is een oud rangeer platform waar de treinen vroeger konden omkeren of in een soort hangar konden rijden. Hier moeten ook nog wat foto´s van gemaakt worden we zijn tenslotte toeristen. Onze bus stopt ook op deze plek en hij komt er al meteen aan. We gaan verder richting Harbourfront aan Lake Ontario en daarna door naar The Distillery District waar we weer de bus uitstappen. Dit is een wijk waar vroeger allemaal industrie was en waar ze de oude gebouwen een nieuwe bestemming hebben gegeven. Er zijn galeries, restaurants, bakkerijen, trendy winkels en een bierbrouwerij waar we een biertje gaan drinken, het smaakt heerlijk maar er geen tijd voor een tweede want we moeten weer verder. De bus komt er zo aan er is alleen nog tijd om bij de bakker een gebakje te kopen en dan de bus weer in. We gaan weer terug naar het Harbourfront want we willen daar met de Ferry naar de Toronto Islands die in Lake Ontario vlak voor Toronto liggen. De bus brengt ons er niet helemaal en we moeten nog een stukje lopen. We snijden een stukje af om door het gigantische station te lopen. Het zijn 3 eilanden en we besluiten naar het middelste eiland te gaan dat schijnt het mooiste te zijn. Het gaat er eigenlijk alleen maar om dat je vanaf het water of van het eiland een geweldig uitzicht hebt op de skyline van Toronto. 
Dat is inderdaad zo. We maken een wandeling op het eiland en gaan dan weer terug naar het vasteland. 
Het is inmiddels te laat voor de toeristenbus want deze rijd niet later dan 4 uur en het is ondertussen al een uur of 5 dus we moeten naar het hotel terug lopen. Toronto is heel anders dan Vancouver er wonen veel meer mensen (bijna 4 miljoen) het is er daarom veel drukker. Het is niet echt een mooie stad. Onderweg willen we wat gaan eten. We komen langs een groot winkelcentrum waar ook altijd wel een foodcourt is net zoals vanmorgen. Ik (Bert) kies voor Pizza en de rest voor sushi. Vincent en Annemarie willen hierna nog wat winkelen maar wij gaan naar het hotel we willen nog wat foto’s van de camera’s halen, batterijen opladen en we moeten van een dag of 4 nog een verhaal schrijven we lopen behoorlijk achter. We maken nog wat foto’s van het plein met de grote lichtreclames aan en besluiten voor we naar de kamer gaan een glaasje wijn te gaan drinken in de hotelbar wat natuurlijk weer vreselijk duur is maar ja je hebt vakantie of niet. Op de kamer zetten we nog een kopje koffie en gaan dan aan de verhalen beginnen. Het is nu 11 uur en ik heb alleen het varhaal van vandaag gemaakt en die van 9, 10, 11 en 12 september moeten nog maar daar komt vandaag niets meer van want ik ga nu naar bed want morgen vertrekken we vroeg naar de Niagara watervallen.
zondag, september 12
zomaar
Zomaar wat informatie:
Bert heeft al sinds we vertrokken zijn uit Amsterdam, niet meer gerookt.
Onze telefoon is leeg, hij laad ook niet meer op, gelukkig doet die van Annemarie het nog, als iemand dus de behoefte heeft om ons te bellen, zal het via Annemarie moeten.
Anne en Vincent hebben bijna overal bereik met die iPod van ze, die van ons doet het bijna nergens.
We hebben van een Canadees geleerd, waarom het hier zo afschuwelijk duur is allemaal.
Canada is een heel groot land, met relatief weinig bewoners die belasting betalen. 95% van de bewoners wonen dicht in de buurt van Amerika, die gaan daar hun boodschappen doen. Op dit moment zitten we op een hotelkamer in Vancouver, de camper is ingeleverd. Het is hier nu 21.14 uur, we gaan zo slapen, morgen weer vroeg op. We vliegen dan naar Toronto, de verhaaltjes van de afgelopen dagen volgen gauw.
Bert heeft al sinds we vertrokken zijn uit Amsterdam, niet meer gerookt.
Onze telefoon is leeg, hij laad ook niet meer op, gelukkig doet die van Annemarie het nog, als iemand dus de behoefte heeft om ons te bellen, zal het via Annemarie moeten.
Anne en Vincent hebben bijna overal bereik met die iPod van ze, die van ons doet het bijna nergens.
We hebben van een Canadees geleerd, waarom het hier zo afschuwelijk duur is allemaal.
Canada is een heel groot land, met relatief weinig bewoners die belasting betalen. 95% van de bewoners wonen dicht in de buurt van Amerika, die gaan daar hun boodschappen doen. Op dit moment zitten we op een hotelkamer in Vancouver, de camper is ingeleverd. Het is hier nu 21.14 uur, we gaan zo slapen, morgen weer vroeg op. We vliegen dan naar Toronto, de verhaaltjes van de afgelopen dagen volgen gauw.
12 september
Zondag 12 september
Vroeg opgestaan, met de shuttle bus van het hotel gaan we naar het vliegveld. De koffers inleveren, de laptop moet natuurlijk weer uitgepakt worden. Er wordt een doekje langs de laptop gehaald, dit gaat in een apparaat en dan zegt de dame dat het goed is, dan kan de laptop weer ingepakt worden. we eten nog een bagel, drinken een bakje koffie en dan het vliegtuig in. De vlucht duurt 3.45 minuten. Er zit een baby naast Bert, die tijdens het landen lekker begint te huilen. Wordt vervolgd.
Vroeg opgestaan, met de shuttle bus van het hotel gaan we naar het vliegveld. De koffers inleveren, de laptop moet natuurlijk weer uitgepakt worden. Er wordt een doekje langs de laptop gehaald, dit gaat in een apparaat en dan zegt de dame dat het goed is, dan kan de laptop weer ingepakt worden. we eten nog een bagel, drinken een bakje koffie en dan het vliegtuig in. De vlucht duurt 3.45 minuten. Er zit een baby naast Bert, die tijdens het landen lekker begint te huilen. Wordt vervolgd.
zaterdag, september 11
11 september
Zaterdag 11 september
Bijtijds opgestaan, vandaag moeten we de camper weer in leveren, vanaf de campground is het nog een half uurtje rijden. Na het ontbijt hebben we alles wat nog niet op was, weggegooid. Onderweg hebben we nog getankt en propaangas geladen, alles moest vol zijn bij het inleveren.
Het terugbrengen ging best snel. Een dame heeft de camper geïnspecteerd. Daarna zijn we met een taxi naar het hotel gegaan. We slapen vannacht in het Sandman hotel. Als we de koffers in de kamer hebben gezet, gaan we nog even Vancouver in. De shuttle bus van het hotel brengt ons naar het vliegveld. Daar kopen we 4 dagpasjes voor het openbaar vervoer. Met de metro en bus gaan we richting Granville Island. Daar is het best druk, het lijkt een beetje op de zwarte markt in Beverwijk. Veel groente, fruit, vlees, vis, maar ook hele lekkere gebakjes, koeken en chocolade zijn daar te koop. We gaan daar even wat eten, de mannen nemen een wrap, Anne en Joke nemen samen een salade bij de Mexicaan, met bruine bonen, sla, tomaat enz.
We zijn met een aquabus weer terug naar de overkant gevaren.
De aquabus is een heel klein bootje, dat er heel bijzonder uitziet en over verschillende routes naar het vaste land vaart.
Anne heeft ergens een vest gezien met Canada er op dat ze graag wil hebben en dat willen we nu gaan kopen. Aan een persoon die toevallig hetzelfde vest aan heeft hebben we gevraagd waar het te koop is, en daar gaan we nu naar toe. Vanaf de aanlegplaats van het bootje is het nog een stukje lopen. We kopen allemaal een vest behalve voor Vincent want hij kan geen geschikte maat vinden. Daarna gaan we wat drinken bij een café op een hoek van een straat waar we op het terras een goed uitzicht hebben op de voorbij lopende Canadezen. Ze zijn er in alle maten en soorten. Heel heel erg dik tot heel slank, veel Canadezen van Chinese afkomst en Canadese dames met een hele strakke legging aan. Kortom genoeg te zien. Daarna gaan we met de metro weer terug naar het vliegveld waar we nog wat eten en dan met de shuttlebus weer terug naar het hotel. Nog even wat lezen en daarna naar bed want morgenochtend om 9 uur vliegen we naar Toronto dus moeten we al vroeg op het vliegveld zijn.
Bijtijds opgestaan, vandaag moeten we de camper weer in leveren, vanaf de campground is het nog een half uurtje rijden. Na het ontbijt hebben we alles wat nog niet op was, weggegooid. Onderweg hebben we nog getankt en propaangas geladen, alles moest vol zijn bij het inleveren.
Het terugbrengen ging best snel. Een dame heeft de camper geïnspecteerd. Daarna zijn we met een taxi naar het hotel gegaan. We slapen vannacht in het Sandman hotel. Als we de koffers in de kamer hebben gezet, gaan we nog even Vancouver in. De shuttle bus van het hotel brengt ons naar het vliegveld. Daar kopen we 4 dagpasjes voor het openbaar vervoer. Met de metro en bus gaan we richting Granville Island. Daar is het best druk, het lijkt een beetje op de zwarte markt in Beverwijk. Veel groente, fruit, vlees, vis, maar ook hele lekkere gebakjes, koeken en chocolade zijn daar te koop. We gaan daar even wat eten, de mannen nemen een wrap, Anne en Joke nemen samen een salade bij de Mexicaan, met bruine bonen, sla, tomaat enz.
We zijn met een aquabus weer terug naar de overkant gevaren.De aquabus is een heel klein bootje, dat er heel bijzonder uitziet en over verschillende routes naar het vaste land vaart.
Anne heeft ergens een vest gezien met Canada er op dat ze graag wil hebben en dat willen we nu gaan kopen. Aan een persoon die toevallig hetzelfde vest aan heeft hebben we gevraagd waar het te koop is, en daar gaan we nu naar toe. Vanaf de aanlegplaats van het bootje is het nog een stukje lopen. We kopen allemaal een vest behalve voor Vincent want hij kan geen geschikte maat vinden. Daarna gaan we wat drinken bij een café op een hoek van een straat waar we op het terras een goed uitzicht hebben op de voorbij lopende Canadezen. Ze zijn er in alle maten en soorten. Heel heel erg dik tot heel slank, veel Canadezen van Chinese afkomst en Canadese dames met een hele strakke legging aan. Kortom genoeg te zien. Daarna gaan we met de metro weer terug naar het vliegveld waar we nog wat eten en dan met de shuttlebus weer terug naar het hotel. Nog even wat lezen en daarna naar bed want morgenochtend om 9 uur vliegen we naar Toronto dus moeten we al vroeg op het vliegveld zijn.
vrijdag, september 10
10 september
Vrijdag 10 september
De laatste volle dag met de camper alweer. We moeten nog wel een eindje rijden naar Vancouver. We gaan vandaag Fort Langley bezoeken. Het ligt ongeveer 56 kilometer ten Oosten van Vancouver. Het was onderdeel van de Hudson’s Bay Company, een netwerk van handelsposten. Het Fort is zoveel mogelijk in de oude staat teruggebracht. Het geeft ons een goed beeld hoe de mensen vroeger geleefd hebben. Bij de entree hangen verkleed kleren, die moeten natuurlijk wel aan. De dame achter de kassa maakt de foto.
Daarna gaan we het fort in. We hebben een plattegrond gekregen, met een route. Als eerste gaan we een filmpje over de geschiedenis van het fort bekijken. We gaan langs de smid, die laat zien hoe je een haakje voor aan de muur maakt. Verder langs de wachttorens en de andere gebouwen. Het was erg interessant. Na ons bezoek aan het fort gaan we het stadje zelf bekijken. Er is een oud stationnetje met een locomotief. We kopen nog wat biertjes en gaan verder naar Vancouver.
Onze laatste campground (Dogwood), is niet mooi, niet gezellig, we mogen geen fikkie steken, maar het is niet anders. Het sanitair is ook niet zo fris. Die van gisteren was zo schoon en dan deze grr. We gaan de koffers inpakken, opruimen en schoonmaken. Naast ons komt een Amerikaanse familie staan met een caravan en een tentje. We vragen aan de buurman of hij eventueel onze stoelen wil hebben, als wij morgen vertrekken. Hij is verbaasd dat we de stoelen weggeven, maar wil ze wel graag hebben. Hij gaat als dank ’s avonds smore maken, dat is verbastering van i will more, omdat je van dit gerecht steeds meer wil. Het is een cracker met daarop een stukje chocolade en een marshmallow. Als de marshmallow warm is doe je er een tweede cracker bovenop en dan kan je hem opeten. De laatste keer barbequen, als het vlees op is komen de buren met hun smore, ze komen gezellig bij ons zitten, vertellen waar ze wonen, dat ze maar 1 weekje vakantie hebben, wat ze doen als beroep, ze willen van ons ook van alles weten. Dit maakt de stomme campground toch weer een beetje goed. Dan naar bed, we willen morgen op tijd vertrekken. We moeten morgen de camper inleveren.
De laatste volle dag met de camper alweer. We moeten nog wel een eindje rijden naar Vancouver. We gaan vandaag Fort Langley bezoeken. Het ligt ongeveer 56 kilometer ten Oosten van Vancouver. Het was onderdeel van de Hudson’s Bay Company, een netwerk van handelsposten. Het Fort is zoveel mogelijk in de oude staat teruggebracht. Het geeft ons een goed beeld hoe de mensen vroeger geleefd hebben. Bij de entree hangen verkleed kleren, die moeten natuurlijk wel aan. De dame achter de kassa maakt de foto.
Daarna gaan we het fort in. We hebben een plattegrond gekregen, met een route. Als eerste gaan we een filmpje over de geschiedenis van het fort bekijken. We gaan langs de smid, die laat zien hoe je een haakje voor aan de muur maakt. Verder langs de wachttorens en de andere gebouwen. Het was erg interessant. Na ons bezoek aan het fort gaan we het stadje zelf bekijken. Er is een oud stationnetje met een locomotief. We kopen nog wat biertjes en gaan verder naar Vancouver.Onze laatste campground (Dogwood), is niet mooi, niet gezellig, we mogen geen fikkie steken, maar het is niet anders. Het sanitair is ook niet zo fris. Die van gisteren was zo schoon en dan deze grr. We gaan de koffers inpakken, opruimen en schoonmaken. Naast ons komt een Amerikaanse familie staan met een caravan en een tentje. We vragen aan de buurman of hij eventueel onze stoelen wil hebben, als wij morgen vertrekken. Hij is verbaasd dat we de stoelen weggeven, maar wil ze wel graag hebben. Hij gaat als dank ’s avonds smore maken, dat is verbastering van i will more, omdat je van dit gerecht steeds meer wil. Het is een cracker met daarop een stukje chocolade en een marshmallow. Als de marshmallow warm is doe je er een tweede cracker bovenop en dan kan je hem opeten. De laatste keer barbequen, als het vlees op is komen de buren met hun smore, ze komen gezellig bij ons zitten, vertellen waar ze wonen, dat ze maar 1 weekje vakantie hebben, wat ze doen als beroep, ze willen van ons ook van alles weten. Dit maakt de stomme campground toch weer een beetje goed. Dan naar bed, we willen morgen op tijd vertrekken. We moeten morgen de camper inleveren.
donderdag, september 9
9 september
Donderdag 9 september
Na het ontbijt vervolgen we onze reis naar Vancouver.
Het is nog een heel eind en onderweg komen door Osoyoos. Dit is een woestijngebied dat beheerd wordt door de oorspronkelijke indiaanse bevolking. In het bezoekerscentrum van Osoyoos vragen we wat er in dit gebied te doen is. We kunnen een miniatuurspoorbaan bezoeken en we kunnen hier een rondwandeling maken door de woestijn. We besluiten het laatste te doen. Een paar kilometer van het bezoekerscentrum ligt het Desert Centre Osoyoos waar we toegangskaartjes kopen. We krijgen ook nog een boekje mee met daarin informatie
Over planten en dieren die we onderweg tegen kunnen komen. Het is een wandeling van 1½ kilometer over een verhoogd pad van planken, zodat we niet over de kwetsbare bodem heen lopen.
Het ziet er niet uit als een woestijn, want er groeien overal planten en een soort gras. Verder is er niet zoveel te zien. We horen constant knallen, wij denken dat het schieten is, maar bij navraag blijkt dit te zijn om de vogels te verjagen. In het voorjaar voor het fruit aan de bomen, nu doen ze het voor de wijnstruiken. Het is net of je in een oorlogsgebied loopt. In vergelijking met de regenwouden die we inmiddels hebben gezien, valt dit wel een beetje tegen. Na een half uurtje zijn we uitgewandeld en we besluiten omdat we dicht bij de Amerikaanse grens zitten, daar boodschappen te gaan doen. De grens is een kwartiertje rijden en daar aangekomen worden we weer ondervraagd door de douane, waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan, waarom, wanneer we weer naar huis gingen, of we geen drank, geitenvlees of fruit bij ons hebben. De paspoorten worden goed gecontroleerd. Een stukje verderop moeten we de camper neerzetten, er komt een dame onze camper controleren. Wij zelf moeten uitstappen. Zij kijkt de koelkast na, we hebben drie appels in de koelkast zitten, die worden in beslag genomen en daarna mogen we doorrijden. We komen in een klein plaatsje waar we binnen vijf minuten weer uit zijn. We gaan hier ook even naar het bezoekerscentrum om te vragen of daar nog iets is wat we echt moeten zien. De dame achter de balie zegt dat wij in Osoyoos naar een miniatuur spoorbaan moeten gaan kijken, zij kon daar dagen doorbrengen en zag elke keer weer iets nieuws. In het plaatsje zelf is niets te zien. Wij gaan dan maar naar de supermarkt, waar we gewoon bier kunnen kopen. We kopen meteen ook wat vlees, het is daar een stuk goedkoper dan in Canada. In de supermarkt eten we hotdog op een stick. Hierna rijden we weer terug naar Canada, bij de grens mogen we na het beantwoorden van een paar vragen doorrijden.
Verder richting Vancouver, onderweg stoppen we nog bij een groente/fruit stal, waar we appels, perziken en mais kopen.
Een uurtje later gaan we een campground zoeken. Dit wordt River haven in Hedley, dit is een mooie campground aan een riviertje.
We mogen hier ook geen fikkie stoken en is wel een plaats waar je gezamenlijk met de andere camping bezoekers fikkie mag stoken. We hebben nog wat kleine pizzaatjes die we in de oven stoppen en lekker opeten. s Avonds gaat de barbecue weer aan. De buurman gaat vliegvissen en de buurvrouw loopt met een metaaldetector tussen de stenen langs de rivier. 
We drinken nog een bakkie kofiie en zitten nog een uurtje buiten met een kaarsje.
Na het ontbijt vervolgen we onze reis naar Vancouver.
Het is nog een heel eind en onderweg komen door Osoyoos. Dit is een woestijngebied dat beheerd wordt door de oorspronkelijke indiaanse bevolking. In het bezoekerscentrum van Osoyoos vragen we wat er in dit gebied te doen is. We kunnen een miniatuurspoorbaan bezoeken en we kunnen hier een rondwandeling maken door de woestijn. We besluiten het laatste te doen. Een paar kilometer van het bezoekerscentrum ligt het Desert Centre Osoyoos waar we toegangskaartjes kopen. We krijgen ook nog een boekje mee met daarin informatieOver planten en dieren die we onderweg tegen kunnen komen. Het is een wandeling van 1½ kilometer over een verhoogd pad van planken, zodat we niet over de kwetsbare bodem heen lopen.
Het ziet er niet uit als een woestijn, want er groeien overal planten en een soort gras. Verder is er niet zoveel te zien. We horen constant knallen, wij denken dat het schieten is, maar bij navraag blijkt dit te zijn om de vogels te verjagen. In het voorjaar voor het fruit aan de bomen, nu doen ze het voor de wijnstruiken. Het is net of je in een oorlogsgebied loopt. In vergelijking met de regenwouden die we inmiddels hebben gezien, valt dit wel een beetje tegen. Na een half uurtje zijn we uitgewandeld en we besluiten omdat we dicht bij de Amerikaanse grens zitten, daar boodschappen te gaan doen. De grens is een kwartiertje rijden en daar aangekomen worden we weer ondervraagd door de douane, waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan, waarom, wanneer we weer naar huis gingen, of we geen drank, geitenvlees of fruit bij ons hebben. De paspoorten worden goed gecontroleerd. Een stukje verderop moeten we de camper neerzetten, er komt een dame onze camper controleren. Wij zelf moeten uitstappen. Zij kijkt de koelkast na, we hebben drie appels in de koelkast zitten, die worden in beslag genomen en daarna mogen we doorrijden. We komen in een klein plaatsje waar we binnen vijf minuten weer uit zijn. We gaan hier ook even naar het bezoekerscentrum om te vragen of daar nog iets is wat we echt moeten zien. De dame achter de balie zegt dat wij in Osoyoos naar een miniatuur spoorbaan moeten gaan kijken, zij kon daar dagen doorbrengen en zag elke keer weer iets nieuws. In het plaatsje zelf is niets te zien. Wij gaan dan maar naar de supermarkt, waar we gewoon bier kunnen kopen. We kopen meteen ook wat vlees, het is daar een stuk goedkoper dan in Canada. In de supermarkt eten we hotdog op een stick. Hierna rijden we weer terug naar Canada, bij de grens mogen we na het beantwoorden van een paar vragen doorrijden.Verder richting Vancouver, onderweg stoppen we nog bij een groente/fruit stal, waar we appels, perziken en mais kopen.
Een uurtje later gaan we een campground zoeken. Dit wordt River haven in Hedley, dit is een mooie campground aan een riviertje.
We mogen hier ook geen fikkie stoken en is wel een plaats waar je gezamenlijk met de andere camping bezoekers fikkie mag stoken. We hebben nog wat kleine pizzaatjes die we in de oven stoppen en lekker opeten. s Avonds gaat de barbecue weer aan. De buurman gaat vliegvissen en de buurvrouw loopt met een metaaldetector tussen de stenen langs de rivier. 
We drinken nog een bakkie kofiie en zitten nog een uurtje buiten met een kaarsje.
Abonneren op:
Posts (Atom)