28 december

Vandaag is de laatste dag van onze vakantie. De koffers worden ingepakt en de spullen die we niet meer nodig hebben geven we aan de tuinman. We gaan uitgebreid ontbijten want het wordt een lange dag en nacht. Na het ontbijt gaan we uitchecken en wordt er gecontroleerd of we nog iets moeten betalen. Er is even verwarring over het extra bedrag dat we moesten betalen voor de kamer met balkon. Maar nadat we duidelijk hadden gemaakt dat we alles al hadden betaald kwam alles toch nog goed en werden onze koffers opgehaald en naar de receptie gebracht. We worden om drie uur opgehaald en tot die tijd gaan we naar het strand, de laatste kans om nog wat bij te kleuren. Nog een laatste keer de zee in en dan is het tijd. Er komt steeds meer bewolking, elk moment verwachten we een enorme stortbui maar het blijft droog. Het busje is ruim op tijd, we worden verwelkomt door de immer vrolijke Apique die ons verteld dat het in het binnenland vreselijk geregend had. We willen eigenlijk nog wat T shirts kopen en omdat we tijd genoeg hebben is dit geen probleem. Apique weet in de hoofdstad Mataram de geschikte winkel. Onderweg naar Mataram kopen we nog een paar blikjes bier en fris. Het is inderdaad een goede winkel, het hangt vol met Tshirts in alle maten kleuren en opdrukken. We gaan tevreden weer naar buiten. Dan naar het vliegveld. Het inchecken gaat vrij snel al moeten we om de paar meter ons paspoort en instapkaart laten zien, we moeten onze vertrekbelasting van 200.000 roepies betalen € 14,00. We hebben nog wat geld over en we willen dit omwisselen. Dit kan niet in de vertrekhal maar wel in de aankomsthal dus we moeten weer naar buiten. Apique begeleid ons hierbij. Het wisselkantoortje is dicht maar na enig roepen van Apique komt er een dame en kan er gewisseld worden. Na dat de bedragen zijn uitgerekend moeten we tien minuten wachten tot het geld is gebracht, daarna gaan we weer terug naar de vertrekhal waar we onze blikjes leegdrinken. Door de douane en dan nog wachten tot half acht. Het tijdstip waarop het vliegtuig naar Singapore vertrekt. Het is ongeveer twee en half uur vliegen, we krijgen eten en te drinken. Na de landing gaan we weer met het onbemande treintje naar de andere kant van het vliegveld. Dan is nog een heel eind lopen naar onze gate. Maar we zijn ruim op tijd, we moeten meer dan een uur wachten tot we kunnen instappen. Om twaalf uur in de nacht vertrekken we. In dit vliegtuig krijgen we weer te eten en te drinken, we kunnen films bekijken, muziek luisteren. Maar twaalf uur vliegen is best wel lang en we zijn blij als we om half zeven in de morgen op Schiphol landen. We worden opgewacht door Annemarie en Vincent en om half negen zijn we weer thuis. Het einde van een fantastische vakantie.

27 december

Vanochtend zijn we niet zo vroeg opgestaan. Lekker ontbijten en dan op het strand liggen.
We hebben lekker in de zee gezwommen en in het zwembad. Het water was bij alle twee warm.
We hebben weer koekjes gegeten. We wilden in het restaurant gaan eten, maar daar was weer een buffet. A la carte eten kan ook wel, maar van wat er op de kaart staat, willen we niets eten. De beefburger die we willen is alleen met de lunch te krijgen. Dan maar koekjes, morgen is er tenslotte weer ontbijt. We zijn weer lekker verbrand. De koffers zijn weer ingepakt. Morgen moeten we om twaalf uur de kamer uit en om drie uur worden we opgehaald. Twee uur rijden naar het vliegveld. We moeten twee uur van te voren aanwezig zijn. Dan 2 1/2 uur vliegen naar Singapore. Daar hebben we weer 2 uur de tijd om het vliegtuig naar Schiphol te halen. Als alles goed gaat vertrekken we om 23.50 naar Amsterdam. De 28 dagen zijn omgevlogen. Soms misten we het thuisfront best wel, maar echt tijd om heimwee te krijgen was er niet.

26 december

Eigenlijk hadden we vandaag niets willen doen, maar we hebben ons om laten praten door gids Apique. We moesten naar de watervallen en weer een echt authentiek dorpje bekijken. We zouden om 9.00 uur vanaf de lobby vertrekken. De gids stond op ons te wachten en vroeg of we goed geslapen hadden. We hebben toen gezegd dat we het heel jammer vonden dat we geen balkon hadden, wij vinden het altijd fijn om ´s middags of ´s avonds op het balkon te zitten. We konden na bijbetaling van 20 euro wel zo´n kamer krijgen. Voordat we met het busje konden vertrekken moesten we eerst snel onze koffers pakken, het kluisje leeg maken zodat ze ons konden verplaatsen naar een andere kamer. We vetrekken een half uurtje later toch richting watervallen. Het is ruim 1,5 uur rijden. Het is er heel druk met de lokale bevolking. Ook al zijn het moslims ze hebben toch kerstvakantie. We gaan naar twee watervallen en het is de bedoeling dat we er onder aan staan. Apique zegt dat de eerste waterval een beetje smerig is en dat we moeten gaan douchen onder de tweede. Gezien de drukte bij de eerste vinden we dit een goed idee. De weg naar de tweede waterval is lang, stijl en glibberig. We moeten geregeld de van de hulp van Apique en de chauffeur Soeharto gebruik maken om de verschillende hindernissen die op ons pad komen te nemen. We worden links en rechts ingehaald door de Indonesiërs die ook nog foto’s van ons nemen, wij blijken een bezienswaardigheid te zijn. Het laatste stuk moeten we een soort van trap af met hele hoge treden. Uitgeput en bezweet bereiken we de tweede waterval. Het water is ijskoud maar na al dit klimmen en zweten is het best verfrissend. Na het douchen zitten we nog wat bij de waterval met onze voeten in het water. Apique heeft voor cola gezorgd en we denken aan al de treden die we weer omhoog moeten klimmen. Ondertussen heeft de lokale jeugdige bevolking zich om ons heen verzameld, en wij worden constant aangestaard. Apique zegt dat zij hun Engels met ons willen oefenen maar zij zijn heel verlegen en het gesprek komt niet op gang. Bovendien vinden zij onze blanke huid en lange neus bijzonder interessant. We maken nog wat foto’s van de kinderen en dan is het weer tijd om al die moeilijke grote treden weer omhoog te gaan. Boven aan de trap aangekomen gaan we via een andere weg terug naar de parkeerplaats waar de bus staat. Deze weg is niet zo stijl. En inderdaad we hoeven maar een paar heuvels op en daarna weer geleidelijk naar beneden. Dan is het tijd voor de lunch dit is weer een halfuur rijden. Apique had belooft dat de excursie maar een halve dag zou duren maar het is nu al twee uur en we gaan ook nog naar een Sasakdorp. De lunch bestaat uit hoe kan het ook anders uit nasi goreng met saté en een gebakken ei. Joke heeft nog vlees in zoetzure saus en gaga er bij besteld. Er wordt geen bier geserveerd omdat Lombok voornamelijk Moslim is. Dan maar een colaatje. Het is allemaal heel lekker maar een biefstuk hadden we liever gehad. Het koste in ieder geval maar heel weinig, nog geen zeven euro voor ons beiden. Na de lunch gaan we nog wat euro’s wisswlwn om de laatste anderhalve dag door te komen. De prijzen in het hotel staan in geen verhouding tot het geen we nu voor het eten hebben betaald. En in de wijde omgeving van het hotel is geen restaurant te bekennen. Tot slot gaan we naar het Sasakdorp een gesloten gemeenschap die onderling trouwt en nog al primitief leeft. De commercie heeft hier ook toegeslagen en in elk huisje is wel wat te koop. We lopen er snel doorheen, de dames geven de in de hotels verzamelde shampoo, badschuim en tandenborstels de kinderen van het dorp. Bij de uitgang van het dorp wat geld gegeven aan de gids van het dorp die ons heeft rondgeleid. En wat geld gestort in het donatie kistje bij de uigang van het dorp. Het hotel is vlakbij en we stoppen alleen nog bij het winkeltje waar we gisteren ook al boodschappen hebben gedaan, voor nog wat bier, fris, sigaretten en koekjes. Om zes uur zijn we in het hotel en we gaan de sleutel halen van de nieuwe kamer. De kamer is in het zelfde gebouw maar dan op de begane grond. Nog even voor het donker wordt naar het zwembad waar we de zon zien ondergaan. We gaan niet eten in het hotel want we zitten nog vol van de lunch. Vanavond tweede kerstdag eten we koekjes met Nescafé koffie.

25 december

Na het ontbijt gaan we om ach tuur de bus in op weg naar de veerboot die ons naar Lombok gaat brengen. Om half negen zijn we in de haven en om een uur of negen gaat onze boot. Jan heeft er voor gezorgd dat de koffers aan boord komen en da is het tijd voor weer een afscheid Jan gaat niet met ons mee naar Lombok. Wij mogen op het bovenste open dek zitten. Er staat een houten bankje waar we net met zijn vieren op kunnen zitten. Het is al aardig warm en uit de twee schoorstenen van het schip komt zwarte rook. Op het dek ligt het vol met roetdeeltjes die door de wind opgewaaid worden. Binnen de kortste keer zitten onze kleren en de delen van ons lichaam dat niet bedekt is vol met deze roetdeeltjes. Gelukkig is het maar voor vier uur. Om half tien vertrekt de boot en we zien Bali langzaam maar zeker steeds kleiner worden. Na twee uur varen zien we Dolfijnen langs het schip mee zwemmen. Het zijn er best veel. Het leid in ieder geval voor even de aandacht af van de hitte want het is windstil en de zon staat pal boven ons. De gangboorden zijn overdekt en daar is iets minder warm. Op een bepaalt moment besluiten we om te kijken of er in het schip nog een zitplaats is. Maar alles zit vol en de Indonesiërs hebben de gewoonte om hun afval op de grond te gooien. Het ziet er binnen dan ook niet meer uit. Er is nog een eerste klas ruimte met luxe stoelen, en er wordt zelfs een film gedraaid over een zinkend schip. Maar er is alleen plaats voor de twee dames en wij gaan weer terug naar boven. We trekken een plastic zak uit elkaar en gaan op de door roet bevuilde dek zitten. Het is nog maar een uurtje. Eindelijk komt de haven inzicht en we passeren een andere veerboot die nog op zijn beurt ligt te wachten om aan te meren. En na nog een stukje doorvaren wordt bij ons het anker neergelaten. Dit is wel even een tegenvaller. Ik begin ondertussen wel zin in een biertje te krijgen. Hier is gelukkig aan gedacht er komen allerlei kleine bootjes naar ons toe gevaren met eten en drinken. En ja hoor een kwartier later komt er iemand langs met bier en fris. De prijzen liggen wel een stuk hoger dan we gewent zijn. Maar ja je hebt dorst of niet. Na meer dan een uur wachten met uitzicht op de haven mag het schip dan aanmeren. We hadden gehoord en gelezen dat zodra de klep zou open gaan het schip zou worden bestormd door mannen die allemaal onze koffer naar de bus wilen dragen. Maar dit viel mee. De mannen die het bier en fris verkochten waren niet van boord gegaan en boden aan voor 80.000 roepies de vier koffers van boord te halen. Na wat onderhandelen werd het 50.000 roepies. Wat best redelijk is want ze moesten op de boot een hele smalle trap af en daarna moesten ze het autodek over waar de bussen, personenauto´s en vrachtwagens heel dicht op elkaar staan en dan nog een eind over de kade naar de bus. Wij moesten ook via het autodek en voor dat de klep open was had iedereen de motoren al gestart waardoor het er blauw zag van de uitlaatgassen. Eindelijk van boord, we worden opgewacht door Apique de nieuwe gids en dan de bus in. Apique verteld ons dat het nog anderhalf uur rijden is naar het hotel. We stoppen onderweg nog voor een bakje koffie. Apique is een goedgehumeurde man die de hele weg zijn mond niet houdt, terwijl wij naar onze hotel kamer verlangen. We zijn helemaal bezweet en zitten onder het roet. Apique verteld ons over de excursies die we kunnen boeken, en begint daarna ook over Brandend zand te zingen. We moeten wel weer mee doen. Het hotel ligt nogal afgelegen en er zijn geen winkeltjes in de buurt dus stoppen we onderweg om bier en fris en natuurlijk koekjes te kopen. Het hotel is duur volgens Apique. Eenmaal in het hotel besluiten we dan ook om niet in het restaurant van het hotel te gaan eten. Onze maaltijd bestaat op eerste kerstdag weer eens uit koekjes.

24 december

Vanochtend om half zes op. We worden om zes uur bij het zwembad verwacht. De gaan met een bootje de zee op om dolfijnen te spotten. Het is lang en smal bootje, we moeten dus achter elkaar zitten. Achter Bert z´n linkeroor stond de motor, die maakte een enorm lawaai. Na ongeveer drie kwartier zagen we de dolfijnen. Er waren een heleboel bootjes, zodra een van de bootje dolfijnen zagen, ging het hele zooitje er naar toe. Foto´s maken ging daarom ook moeilijk. Zeker als de batterijen van de camera leeg zijn. Na twee uur stonden we weer op het strand, daar werd ons weer van alles aangeboden, Rolex voor 3 euro. Daarna snel de koffer inpakken, daar stonden ze al op te wachten. Nog even ontbijten en om half tien het busje weer in. We rijden door de bergen, steeds hoger, haarspeld bochten richting Candidasa. We maken nog een koffiestop met een heel mooi uitzicht over de rijstvelden en een vulkaan. Aan de voet van de vulkaan was een meer. Verder op weg naar de tempel Keterangan. Hier moeten we ook weer een sharon aan. Voor Bert schaffen we er een aan. Voor 20.000 roepia´s. Het is een heel groot complex met heel veel verschillende tempels voor diverse beroepsgroepen en rijken mensen hebben daar hun eigen tempel. Er worden de hele dag door offers gebracht. Een lunch met rijst, saté en gezonde groenten, bier, cola enz. Na de lunch brengen we nog een bezoek aan een authentiek Balinees dorpje. Dit is net een sekte, alleen mensen uit het dorp mogen met elkaar trouwen. ´s avonds is er een feest. De mannen koken voor de hele gemeenschap. Er lopen roze en gele hanen. Die hebben ze geverfd. Er worden drie varkens weggebracht voor de barbecue. Er ligt ook nog een levend varken met zijn poten vastgebonden aan een stok, te wachten. Hij wordt volgens onze gids nog wel doodgemaakt als het aan het spit gaat. Het is een goor dorpje en zijn blij als we weer weg gaan. Na tien minuten rijden bereiken wij ons hotel. Het is een mooi hotel, alleen worden de kamers naast ons verbouwd, het is nu kwart over acht en ze zijn nog aan het werk, timmeren, slopen enz. We hebben nog wel even gezwommen, er staat een hoop wind. In de zee kan je niet zwemmen, er is wel een soort strandje gemaakt, maar zwemmen is onmogelijk. Ook hebben we in het winkeltje nog wat bier gekocht, dat is goedkoper dan in het hotel, we blijven wel Nederlanders. Vanavond gaan we niet in het restaurant eten, dat is wel even genoeg geweest. Morgen om half zeven worden we weer gewekt. We gaan dan op de boot naar Lombok, dit wordt het laatste hotel van deze reis. Het is ook wel mooi geweest nu.
Morgen eerste Kerstdag, toch wel raar om niet thuis te zijn, maar dan vier uur op de veerboot naar Lombok te zitten.

23 december

Vandaag vertrekken we pas om elf uur. We hebben daarom nog tijd genoeg om de omgeving te verkennen. Aan het hotel grenst een beekje dat je ook kunt bereiken via een brug vlak naast het hotel. Aan de overkant van de brug loopt een pad naar beneden en dan kunnen we hotel vanaf de andere kant zien. Als we weer boven zijn is het alweer heel warm en we gaan nog een uurtje zwemmen. We maken nog wat foto´s van het hotel. Overal zijn er beelden van apen die of wel iets met zich zelf of met een andere aap aan het doen zijn. Dan is het tijd om de bus in te gaan. Het reisdoel is Lovina helemaal in het noorden van Bali. We moeten diverse bergen passeren en het wordt weer een bochtige weg met heel veel verkeer. De lunch is weer een buffet met een mooi uitzicht op een dal. Onderweg wordt de Ulun Danu tempel bezocht wat aan het Beratanmeer ligt. Er is ook nog een markt in de buurt die natuurlijk niet kunnen missen. Na nog een paar bergen te hebben gepasseerd komen we aan in ons hotel in Lovina. Het zijn allemaal bungalowtjes en het hotel ligt direct aan het strand. Eerst even naar de supermarkt aan de overkant van de weg voor bier, frisdrank en koekjes. Daarna naar het zwembad, we zijn daar als enigste gasten. We gaan vanavond in het restaurant eten biefstuk met patat. Het is nu ook heel stil en voor we het weten staan we weer buiten. De biefstuk is wel heel lekker. In de kamer nog wat lezen en dan slapen want we moeten om zes uur klaar staan op het strand, want we gaan met bootjes op zoek naar dolfijnen.

22 december

Vandaag gaan we wandelen door rijstvelden. Het is maar een klein stukje met de bus. We verwachten er niet veel van want we hebben al genoeg rijstvelden gezien. Maar het is prachtig. We lopen door heuvels met uitzicht op rijstvelden en alles wat er nog meer groeit. We komen nog wat winkeltjes tegen die houtsnijwerk en schilderijen verkopen. We kopen nog een Cetcic een klein soort salamander die in elk huis leeft, en de insecten opeet. De wandeling duurt ongeveer een uur. Aan het einde worden we weer door het busje opgewacht. De volgende stop is een dorpje waar duizenden vogels broedden. En inderdaad overal zitten de vogels. Het zijn een soort reigers maar dan wat kleiner. Alles zit onder de vogelpoep. Na de vogels gaan we naar het Apenbos. Dit is een park in Ubud waar Makaken leven. Het is een mooi park. We kopen een tros bananen en de apen eten ze uit je hand. Daarna is het tijd voor de lunch. We krijgen vandaag bij de rijst Peking eend. De eend is heel goed doorgebakken en het vlees is nauwelijks van de botten af te krijgen. Nu nog naar de markt en dan zit het programma er voor vandaag op. Deze markt steld niet zoveel voor. Het is weer allemaal houtsnijwerk en schilderijen. We lopen nog even de aangrenzende winkelstraat in op zoek naar de supermarkt voor bier, frisdrank en koekjes. Het wordt steeds donkerder en de regen laat niet lang op zich wachten. Het gaat stortregenen. We blijven schuilen in de supermarkt, maar het busje komt ons over een kwartiertje halen dus we moeten wel naar buiten. Op straat ontstaan spontaan hele rivieren. We komen dan ook niet droog aan op de afgesproken plaats, we zijn drijfnat. Op het moment dat we het busje instappen houd het op met regenen. Als we bij het hotel terug zijn schijnt de zon weer. En gaan we naar het zwembad. Ook deze avond gaan we niet uit eten, en eten we de koekjes die we in de supermarkt hebben gekocht.

kerst

Voor iedereen die we geen kaart hebben gestuurd.

21 december

Het is maar goed dat we zelf de wekker gezet hebben, want de wake up call hebben we niet gehad. En er was om half acht niemand om de koffers op te halen. Dan zelf maar met de koffers naar de lobby. Tijdens het uitchecken krijgen we een kaartje met een stempel er op alles betaald is, en we kunnen met dit onze koffers laten ophalen. We staan met onze koffers vlak voor haar neus. De receptie dame vertrekt geen spier en zegt tegen ons dat we dan de koffers een klein stukje voorbij de kerstboom kunnen neerzetten zodat ze zo het busje kunnen worden ingedragen. Nog even ontbijten. Er loopt heel veel personeel rond en als je even niet oplet is je bord weg. En dan weer naar de lobby wachten op onze nieuwe gids. De andere twee dames van ons groepje zitten er al. daar komt hij al binnen hij heeft zelfs een sarong aan. Onze nieuwe gids heet Jan. Eenmaal in het busje verteld Jan wat we allemaal gaan doen. Het wordt toch wel een beetje een schok. Want om half tien beginnen we met een dans voorstelling met natuurlijk Anklung muziek daarna een bezoek aan een Batik en een zilver fabriek een houtsnijwerkplaats e nog een markt en dan nog rijstvelden. De teleurstelling is dan ook groot. Het dansen met muziek hadden we twee dagen eerder al gezien en gehoord. De Batik en zilver fabriek hadden we ook al gezien en markten en rijstvelden kunnen we ook wel dromen. Dus eerst naar de dans en muziek voorstelling. Als we binnenkomen is de zaal nog lang niet vol maar langzaam maar zeker komen er steeds meer toeristen binnen. De muziek begint vast. Wat is het toch een kolere herrie dat geram op die bellen. We hebben een vel papier met een beschrijving van de dans in het Nederlands gekregen zodat we weten waar het ongeveer overgaat. Het is op een wonderlijke manier vertaald en het blijft een vaag verhaal. Na een uur is het klaar en mogen we weer naar buiten. Onze oren galmen nog na. Het is voor ons niet duidelijk of dit nu een verhaal is met een happy end of niet. De straat is weer eens helemaal verstopt met auto´s. Ik vraag mij af als dit zo door gaat met het verkeer of er over een paar jaar nog wel auto´s kunnen rijden, het verkeer staat nu geregeld al helemaal vast. Jan heeft een beetje de stemming gepeild en schrapt de Batik fabriek. Maar het zilverwerk is op Bali heel bijzonder dus daar moeten we echt naar toe. Aangekomen bij de zilverfabriek zien een stuk of vier mannen en vrouwen buiten aan het werk om de sieraden te vervaardigen. Het is heel kunstig maar we hebben het al gezien. We lopen nog door de winkel maar we kopen natuurlijk niets. Nu nog het houtsnijwerk we hebben hier eigenlijk geen zin in maar dit onderdeel blijkt toch heel leuk en interessant te zijn. We zien buiten kunstenaars aan het werk aan een stuk boom. Dit kunnen verschillende houtsoorten zijn. Als ze zo´n stuk boom zien ontstaat er in hun hoofd een ontwerp. Dit kan van alles zijn, mensen, dieren of een combinatie. Een van de kunstenaars is bezig met een man die een vogelkooi vast houd. Man en kooi worden uit één stuk boom gebeiteld. Daar kan hij wel een paar maanden mee bezig zijn. Als hij een gedeelte klaar heeft wordt dit door vrouwen geschuurd, ook hier gaat veel tijd in zitten. Na het schuren worden de details nog verder uitgewerkt en opnieuw geschuurd. Kortom om een beeld van ongeveer één tot twee meter te maken gaat een heleboel tijd kosten. Naar de prijs hebben we dan maar niet gevraagd. Het is nu tijd voor de winkel. Het is allemachtig prachtig, de aankopen blijven beperkt tot een heel klein uiltje. Dit uiltje is klein genoeg om thuis nog ergens neer te zetten. Het volgende bezoek is een tempel. Voordat we naar binnen mochten moesten we eerst een sharon aan. Bert ook. Het staat schattig. Het blijkt dat de markt en de rijstvelden op het programma voor de volgende dag staan dus we zijn klaar voor vandaag. Naar het hotel voor de lunch en het inchecken. Het hotel is heel mooi gelegen aan een heuvel. Dit is vanaf de straatkant niet te zien. De lobby en het restaurant zijn boven en de kamers liggen aan de heuvel naar beneden, alles verbonden met smalle straatjes en trappen. De lunch is het beste tot nu toe. Geen buffet maar je krijgt gewoon een bord waar alles al opligt. Alleen het drinken is weer eens vreselijk duur. De kamers zijn eenvoudig maar wel mooi. Geen tv, ijskast, waterkoker en airco. Maar wel een vin. Het zwembad ligt nog verder beneden en is niet groot maar wel lekker warm. Aan het eind van de middag gaan we nog even naar de overkant van de straat om bier en fris te kopen. We hebben geen zin om uit eten te gaan en doen onze maaltijd met crackers met smeerkaas. We gaan nog een uurtje buiten zitten maar dan gaat het regenen en gaan we maar naar binnen. Morgen hoeven we pas om acht uur op en om negen uur de bus in. We kunnen het dus rustig aan doen.

20 december

Vanochtend weer uitslapen, nou ja om acht uur wordt er op de deur geklopt, of we nog laundry hebben. Lekker weer. Na een ontbijtje met wafels en een gebakken eitje gaan we nog even naar het shopping center. Bert wil nog wat foto’s maken. Onderweg kopen we wat magneetjes. We komen in een grote supermarkt terecht. Hier is de wijn en rosé ook erg duur. We kopen dus ook maar niets. Er worden ons steeds dingen aangeboden, maar hier is ook time-sharing dus we nemen niets aan. Terug naar het hotel lopen we langs het strand. Als dit nou het goden eiland moet zijn? Overal ligt troep op het strand, zelfs een grote vuilnisberg. Bij het hotel nemen we een kopje cappuccino, die is koud en kost 40.000 roepias. Dat is 2,80 per bakkie, dat is voor hier wel erg duur. Ja, we hebben het niet leuk hier. De zwemkleding aan en dan naar het zwembad. Heerlijk een boekje lezen, zonnen en zwemmen. Bij het zwembad mag je geen eigen drinken mee nemen, dus moeten we hier een ook maar een biertje bestellen voor veel geld. We hebben maar een keer vakantie. Vandaag hebben we geen lunch, we moeten zelf naar een restaurant, dat is ook wel eens prettig. Dan hoeven we een keer geen rijst met sate te eten. We hebben lekker een pizza gegeten in het straatje tegenover het hotel. Morgen trekken we verder.

19 december

We hebben uitgeslapen tot acht uur en om tien uur is de afspraak met de man van Fox. Hij heeft niet veel te melden en zegt tegen ons dat deze twee dagen goed moeten uitrusten. De twee andere dames van ons kleine groepje beginnen er over dat ze het vreemd vinden dat Bennie en Tony een bedrag hebben gezegd dat wij als fooi moeten geven. En dat ze Bennie nog al denigrerend over vrouwen vonden praten. Wij waren het hier niet mee eens en vonden het wel meevallen. Be man van Fox vertelde ons verder dat we maandag om zeven uur gewekt worden en om half negen vertrekken. De rest van de dag liggen we aan het strand. Er staat een hoop wind en we verbranden dan ook weer. ´s Avonds is er het welkomst diner met Balinese muziek en dans. We worden om kwart over zes opgehaald bij het hotel. Wij vonden het niet echt geweldig. Het eten was koud en er werd een reclamefilm gedraaid over het eiland West Sumba of zoiets. De gouverneur van het eiland kwam ook nog een verhaal houden wat voor ons onverstaanbaar vertaald werd. Er waren ook dansers van dit eiland die met het zwaard in de hand ons met een krijgsdans begroetten, dus je voelde je meteen welkom op dit eiland. De kleding van de Balinese dansers en danseressen was heel mooi maar de muziek die er bij gespeeld werd is voor ons niet om aan te horen. Je wordt helemaal gestoord van het gehamer op die bellen. In het restaurant vlogen overal insecten rond die in je bord of in je bier vielen. Het weerzien met de rest van de groep was wel weer heel prettig en het is jammer dat we aan het eind van de avond afscheid van elkaar moeten nemen. Na de afscheidzoenen gaan we allemaal ons eigen busje in en naar het hotel. Maar we hebben adressen uitgewisseld en houden contact met elkaar. Weer in het hotel meteen naar bed nog even tv kijken want ze hebben hier BVN de zender van de Nederlandse en Belgische publieke omroepen zodat we het slechte weer in Nederland kunnen zien.

18 december

Elke dag zijn we nog door een wake up call gewekt. Maar onze kamers in dit hotel hebben geen telefoon en daarom wordt dooer een medewerker op de deur geklopt, het is half zes. We zijn er al heel handig in om de koffers in te pakken en om zes uur staan ze buiten en worden meteen meegenomen. Na het ontbijt de bus in en op weg naar de plaats waar we op de boot naar Bali stappen.
De bus gaat ook mee. Om half negen gaan we aan boord. En om negen uur vertrekken we. Nadat Tony met de kapitein van de boot gesproken heeft mogen we buiten op het bovenstedek gaan zitten, en niet zoals de rest van de passagiers binnen op het middendek de overtocht meemaken. De zee is kalm en de overtocht verloopt voorspoedig. Er drijft wel een heleboel troep in het water. Als wij hier met onze sloep hadden gevaren zou er om de vijf minuten en plastic zak in de schroef zitten. Na een minuut of veertig rijden we weer van de veerboot af. Het is nog vroeg en bij ons leeft het idee dat we rond één uur in hotel zijn. Maar dit klopt niet helemaal. De weg gaat over een hele drukke en smalle tweebaansweg waar ook nog veel langzaam vrachtverkeer overheen moet. De lunch is om één uur in een restaurant dat een champignon kwekerij heeft. De champignons worden gekweekt in plastic flessen. En ze hebben varanen een soort van hagedissen. Deze dieren zitten vast aan een ketting die om hun buik is vastgemaakt. Op sommige plaatsen is hun huid helemaal stuk. Het is niet leuk om dit aan te moeten zien. Na de lunch gaat het weer verder richting Kuta waar de groep gescheiden wordt. Wij gaan samen met de twee andere dames in een ander busje naar ons hotel. De rest van de groep wordt met onze eigen bus afgezet bij een ander hotel. Daarna gaat de bus meteen weer terug naar Jakarta, en Tony wordt afgezet in Yogjakarta. Die zijn nog een paar dagen onderweg. Maar zover is het nog niet. De afstanden zijn niet zo groot op Bali maar zoals gezegd het is vreselijk druk op de weg. Maar eindelijk om vijf uur komen we aan bij het bureau van Fox in Kuta waar ons busje staat te wachten. Het is nog geen tijd voor definitef afscheid van de rest van de groep want morgen is er nog een welkomst diner met Balinese dans en muziek. Wel moeten we afscheid nemen van Tony, de chauffeur en de bijrijder. Na ieder zijn fooi te hebben gegeven gaan we ons nieuwe busje in en op weg naar het Ramadan Bintang hotel. We zijn het meer dan zat maar eindelijk na nog een minuut of twintig zijn we in het hotel waar we drie nachten zullen blijven. Het ligt aan een drukke winkelstraat waar het verkeer volkomen vaststaat. Aan de andere kant van het hotel ligt de zee. Eerst even naar de kamer en daarna gaan we nog even de straat op, want we hebben niet veel honger en we willen alleen een stukje kaas eten. We moeten hiervoor op zoek naar een supermarkt die dit verkoopt. Tien minuten lopen is een groot winkelcentrum maar hier is geen kaas te koop. Weer terug richting hotel komen we een winkel tegen die wel kaas verkoopt. Op de kamer hebben we er een paar stukjes van gegeten en dan naar bed want we zijn best wel moe. Morgen hoeven we niet vroeg op. Er komt alleen iemand van Fox langs om ons wat informatie te geven. We hebben bij het inchecken papieren Van Fox gekregen met daar in informatie over allerlei excursies, waar wij toch niet aan kunnen deelnemen, omdat onze rondreis op Bali niet is afgelopen. We gaan het wel horen morgen.

17 december

Vanochtend weer vroeg op. Half zes, de bus vertrekt om zeven uur. Vandaag weer een lange rit. Door allerlei plaatsjes. In elk dorpje is het een drukte van jewelste.

We hebben een koffiestop om een uur of tien, de lunch is om twaalf uur. We rijden door de bergen richting Kali…. We hebben opgegeven dat we mee wilde naar het weeshuis. De bus zet ons daar af. De rest van de groep gaat naar het hotel. We worden al opgewacht door de kinderen met een corsage. Wat een schatjes, je zou ze allemaal wel willen adopteren. We krijgen een rondleiding door de plantages. We kopen ook door de rijst velden. Overal staan kinderen om ons dingen te laten zien. Onderweg staat ook een muziekbandje. Geweldig.

Aan het einde krijgen we een dansvoorstelling. We moeten zelf ook mee dansen. Uit de box komt ineens `heb je even voor mij` van Frans Bauer en Vader Abraham. De polonaise komt er zelfs aan te pas.
De dames krijgen een bloem in hun haar en de mannen krijgen een kroon op.
We krijgen ook koffie of thee, gebakken banaan, berliner bol en een lumper, dat is kleefrijst met vlees, in een bananenblad gewikkeld.

We worden naar ons hotel gebracht, dat is een schattig hotel, we komen aan als het donker is.

We horen heel veel geluiden, maar wat het voor beesten zijn weet je niet. Op dit moment onweert het buiten het zal zo wel gaan regenen.

16 december

Vandaag staat de Bromo vulkaan op het programma. We worden om 1 uur ´s nachts gewekt. We krijgen in de lobby nog een bakkie koffie of thee. Vandaag vertrekken we in een mini busje. Het is stik donker buiten en de chauffeur scheurt als een gek over de weggetjes met alleen maar bochten. Naar de vulkaan is het twee uur rijden. Na twee uur hebben we een plas pauze. Daar staan verkopers klaar, die willen ons mutsen en handschoenen verkopen. Boven in de bergen is het koud. We gaan eerst naar 2800 meter hoogte om daar de zon op te zien gaan.
Het is bewolkt dus het is niet de mooiste zonopgang.
We staan daar tot een uur of vijf. Boven op de berg staan ook eettentjes, daar krijgen wij ons lunchpakket. Met twee sneetjes brood, ei, plakje kaas, worstje, banaan, suikerbroodje en een beker appelsap. Toen Joke het ei op haar brood wilde doen bleek dat dit ei niet gekookt was. Bah. Na deze smikkelpartij weer de bus in. Wat we toen voor weggetjes gehad hebben, bochten, bochten, en nog eens bochten. Met heel veel gaten. Het ging heel stijl naar beneden vlak langs de afgronden.

15 december

Het wordt weer een lange dag. We gaan vandaag naar de stad Batu. Na een halfuurtje rijden stoppen we bij het tempelcomplex van Prambanan dat op de wereld erfgoedlijst staat. Het is nog heel vroeg en we hebben geen zin om alle trappen die dit complex bevat op te klimmen we maken wat foto´s van het geheel op afstand en gaan in de schaduw zitten wachten op de rest van de groep die dit wel gaat doen. Over de rest van de dag valt weinig te melden. We hebben koffie gedronken, geluncht en vooral veel in de bus gezeten. Batu ligt weer in de bergen en is alleen via een bochtige en steile smalle weg te bereiken. Het is bijna donker als we in Batu aankomen. Vanavond eten we een hamburger in het hotel en dan snel naar bed omdat we vannacht om één uur gewekt worden. We gaan namelijk naar de Bromo vulkaan en de zonsopgang schijnt spectaculair te zijn. Daar staan we graag zo vroeg voor op.

14 december

Vandaag gaan we verschillende dingen doen. Na een korte rit met de bus in Jogyakarta stoppen we bij een kunstenaar die Batik schilderijen maakt. Het proces van het batikschilderen wordt aan ons uitgelegd door een leerling want de kunstenaar zelf is nniet aanwezig. Het begint met een tekening op papier. De tekening wordt overgetrokken op zijde of katoen met gesmolten was of paraffine. Daarna wordt de stof geverfd. Waar was zit komt geen verf. Dus voor elke kleur die je wil gebruiken moet je de verschillende delen van de stof in de was zetten daarna verven dan de was er uit spoelen en daarna het volgededeel van de tekening met de vloeibare was in kleuren. Wij hebben ook wat gekocht niet van de meester maar van zijn leerlingen. Na nog een klein stukje met de bus stappen we allemaal in een becak de fietstaxi en dan op weg naar het paleis van de Sultan.

We rijden door een paar rustige wijken van Jogyakarta en na een tijdje bereiken we het paleis. We worden weer verwelkomt door de souvenirverkopers. Tony heeft de kaartjes gekocht en dan naar binnen. Maar voor we naar binnen gaan moeten we eerst onze pet af doen uit respect voor de Sultan die hier allang niet meer woont. Het allemaal heel mooi hoor. We zien het porselein van deze en vorige Sultans en er hangen foto’s van zijn studententijd in Haarlem en Den Haag. Hij heeft ook een handtekening gezet onder het document waarin Indonesië onafhankelijk werd van Nederland. Er werd op twee plaatsen Anklung muziek gespeeld en bij de laatste werd zelfs gezongen Niet om aan te horen. Wordt vervolgd.

13 december

Weer eens om zes uur op. Om half acht de bus in. We gaan nu naar Yogyakarta en onderweg bezoeken we de Borobudur. Maar dat is pas in de middag. Het wordt weer een lange dag. Vlak bij het hotel komen we een hele groep eenden tegen die door een eendenhoeder op het rechte pad worden gehouden. Het is leuk om te zien dat ze allemaal bij elkaar blijven en precies die kant op gaan die de eendenhoeder wil. De koffiestop is in een restaurant naast een benzine station. We kunnen buiten zitten met uitzicht over de rijstvelden en het benzinestation. Vandaag krijgen we gebakken banaan bij de koffie. Het de hele dag zitten is heel vermoeiend en de rijstvelden al zijn ze nog zo mooi hebben nu allemaal wel gezien. Onderweg stoppen we bij een mihoenfabriek. Hier werken alleen maar wat oudere vrouwen omdat de jonge generatie het te zwaar vind. Van rijstmeel wordt met heet water een dikke pap gemaakt die in een persmachine wordt gegooid en daarna gaat een van de dames op een plateau boven de machine staan waar je de pers door een groot wiel rond te draaien in werking zet. De Mihoen komt er in dunne sliertjes uit en wordt opgevangen op bladen van ongeveer 40 x 150 cm lange bladen die door een medewerker op een soort glijbaan onder de machine wordt door geduwd. Aan de andere kant worden de bladen door twee vrouwen heel snel van de glijbaan afgehaald en opgestapeld op een karretje dat op rails loopt. Dit gaat in een hoog tempo en de machine stopt niet eerder dan dat de pap op is. Daarna wordt het karretje naar buiten gerold en de bladen met de mihoen worden buiten te drogen gelegd. Dit duurt ongeveer drie tot vier uur. De gedroogde mihoen wordt verzameld en daarna weer terug de fabriek ingebracht. Onderweg sleept de mihoen wel even over de straat maar dat maakt niets uit. Daarna wordt het verpakt. Tijdens Het drogen valt er nog wel eens wat op de grond en dit wordt verzameld door een andere vrouw die deze mihoen in haar tas stopt en mee naar huis neemt. Ver is het alleen maar in de bus zitten. De lunch is vlakbij de Borobudur en als we naar buiten kijken kunnen we het bovenste gedeelte zien. Het is al ver in de middag maar het is nog heel erg warm. Het regent al een paar dagen niet meer. Na het passeren van de ingang worden we verwelkomd door een horde verkopers die van allen aan ons willen slijten. We krijgen een gids mee en daar gaan we dan. Eerst wordt er door een fotograaf een groepsfoto gemaakt. We beginnen bij de onderwereld en werken ons langzaam naar boven richting zevende hemel. Dit is op de bovenste etage, er staan daar allemaal Stupa´s in de vorm van een kerkklok met daarin een boeda. Als je de boeda aanraakt mag je een wens doen. Ook al gelooft niemand hierin iedereen wil de boeda aanraken en de wens doen. En dan maar weer naar beneden. De groepsfoto is inmiddels geprint dus die kunnen we meteen meenemen. Langs de verkopers waarvan een het gelukt is om ons toch te dure kaarten te verkopen naar de uitgang en de bus in. Na nog een klein uurtje rijden komen we aan in het Jayakarta hotelwaar we twee nachten zullen verblijven. Aan de overkant van de straat recht tegenover het hotel is een grote supermarkt. We gaan natuurlijk even kijken. Maar eerst de straat oversteken. Dat valt niet mee zelfs voor geboren en getogen Amsterdammers. Zonder hulp van de verkeersregelaar die speciaal voor dit doel door het hotel is ingehuurd zouden we niet levend de overkant hebben bereikt. We wilden wat bier en fris kopen wat natuurlijk veel goedkoper is als in het hotel en nog wat koekjes en snoep voor in de bus. En het is altijd leuk om te zien wat er zoal te koop is. In ieder geval geen bier want Java is voornamelijk islamitisch En je kunt in de supermarkt gaan bier kopen. Een hele teleurstelling. Weer terug in het hotel eerst even opfrissen en dan naar het restaurant voor een biertje en wat eten. Rond een uur of tien is het wel genoeg. En vragen we de rekening. Deze is een stuk hoger dan we gewend waren. We moeten nu 506.000 roepias betalen. Dit is ongeveer twee maal zo duur als de vorige dagen. En dat voor een hamburger, hotdog en wat te drinken. We hebben niet genoeg geld bij ons want dit ligt in de kluis. Maar gelukkig kunnen we de rekening ook morgen betalen bij de receptie. Dan naar bed want morgen is het weer vroeg dag.

12 december

Vanochtend weer vroeg op, 6.00 uur. We moesten in andere zaal eten, want het echte restaurant was omgetoverd tot een trouwlocatie. Knap gemaakt allemaal. Wij rijden naar het oude Bandung, daar stappen we op de trein. We kregen een bakje koffie met spekkoek van Tony. Het is een hele mooie reis, tussen de rijstvelden en vlak langs de huisjes van de mensen. De hele groep heeft de afgelopen dagen, de shampoo, doucheschuim, kammen enz. verzameld die in de hotelkamers staan. Ook zijn er snoepjes aangeschaft om deze uit te delen aan de kinderen. Zodra de trein stopt, komen er kinderen en ook moeders naar de trein gerend, om iets te bemachtigen.
Eigenlijk best triest. We lopen door alle wagons heen, helemaal naar achteren, door de restauratiewagon en de wagons zonder airco. Volgens Tony hebben deze arko (alle ramen kunnen open), het is daar erg warm. We maken een paar foto’s en gaan weer terug naar ons eigen plekje. De reis duurt 3 ½ uur. Verder met de bus riching Baturaden. Onderweg stoppen we voor de lunch. De lunch is best lekker, maar de rijst en bami komen zo langzamerhand wel je neus uit. Ineens klinkt er happy birthday uit de speakers. Er komen twee dames op mijn af met een neptaart, een kaarsje en een drankje. Er wordt een foto gemaakt die ik naderhand geprint mee krijg en een sleutelhanger. Hartstikke leuk allemaal, maar ik was toch echt al een paar dagen geleden jarig. Dat maakte volgens Tony niets uit, iedereen die tijdens de toer jarig is krijgt dat. We stoppen nog een keer om te benen te strekken, en lopen weer over een burg. Daar liggen allemaal houten bootjes, waarmee ze een eind verderop lavazand gaan halen. Dat scheppen ze uit de rivier. Dat wordt op het bootje geladen, naar de kant gebracht, daar moet het verder getransporteerd worden naar boven, er is een karretje dat met een lier naar boven wordt getrokken. De rest wordt de mensen zelf gedragen in manden, aan iedere kant een mand met 60 kilo zand. Om vijf uur komen we aan in ons hotel Queen Garden, hier blijven we maar 1 nachtje. Hier is ook een boerderij waar ze Hollandse koeien hebben en ze ook melk persen, volgens Tony. Wij noemen dit melken Om een uur of zeven gaan we eten en even aan de bar zitten en dan maar weer naar bed morgen weer om zes uur op. We gaan morgen naar de Borobudur.

11 december

Dit is voor de rest van de groep een vrije dag. Maar acht van de twaalf gaan op excursie. We beginnen natuurlijk met vroeg opstaan, rond half zeven. Na het ontbijt de bus in en op weg naar de lokale markt in Lembang. Het is een marktje van niks met wat fruit dat natuurlijk weer geproefd moet worden. Er is altijd wel een fruitsoort die nog niet geprobeerd is. Je kunt er ook planten kopen en er zijn eetstalletjes. Er worden zelfs kippenbouten verkocht die los gestort in een plastic zak op straat liggen. Na een kwartiertje hebben we het wl gezien en gaan de bus weer in. De reis gaat verder naar de actieve vulkaan Tangkuban. Deze vulkaan ligt op 1800 meter hoogte. We kunnen met onze bus niet zo hoog komen. Dus op een pepaalt punt stappen we over in open Suzuki busjes waar zes personen in kunnen. En via een bochtige weg met grote vaart omhoog gebracht. We worden verwelkomt door weer een horde souvenirverkopers die van alles voor een goede prijs aan ons willen verkopen en met ons mee lopen. De vulkaan ziet er indrukwekkend uit in ieder geval voor iemand die nog nooit een actieve vulkaan van dichtbij heeft gezien. Bij de vulkaan hoort een legende over een jongen die verlieft is op zijn moeder. Zij is altijd jong gebleven en de jongen wil met haar trouwen. Maar de moeder wil dit niet maar hij blijft aandringen. Om van het gezeur af te zijn geeft zij hem een opdracht. Als het hem lukt om voor de ochtend een schip te bouwen gaat zij met hem trouwen. De jongen gaat aan de slag maar om te voorkomen dat het hem lukt om de boot te bouwen gebruikt de moeder `stille kracht´ en de volgende ochtend is is de boot niet af. De jongen ontsteekt in woede en schopt de boot om zodat de kiel naar boven ligt. En laat dat nu precies de vorm van de vulkaan zijn. De afloop is wat onduidelijk. De jongen veranderd in een boom en wat er met de moeder is gebeurd is ons niet duidelijk geworden. Tony zit vol met dit soort verhalen Hij verteld het alleen wat onsamenhangend en met het soort Nederlands dat ook door Tante Lien gebruikt wordt. Je weet wel een typetje van Wieteke van Dort. Hij had het laatst niet over ondergoed maar over binnenkleding. Er zijn rond op de weg naar de vulkaan niet alleen souvenirstalletjes waar je wel langs moet maar ook een restaurantje waar Tony onze trouwe gids de koffie gepland heeft. Vlakbij de rand van de vulkaan. Er wordt nog een groepsfoto gemaakt. En er worden toch nog wat souvenirs gekocht. Wij hebben een heel klein eendje dat van een houtsoort is gemaakt dat twee kleuren heeft. Hans een van de groepsleden heeft een goede prijs voor ons bedongen. De bus in en op weg naar de heetwaterbronnen van Ciater. Wij dachten dat dit ergens uit de grond omhoog zou borrelen in de vrije natuur maar het naar boven in een soort van ressort waar de Indonesiërs vaak naar toe gaan wanneer ze vrij zijn. Je kunt er ook kamperen. Het hete bronwater komt uit in een zwembad alleen is het water 39 graden. We hebben niet gezwommen maar wel pootjegebaad. Na de lunch vertrekken we weer richting hotel. Op de heenweg hadden we al gezien dat er langs de weg overal levende konijnen te koop werden aangeboden. Deze konijnen zijn er niet voor om als huisdier gehouden te worden maar om op te eten. Er wordt saté van gemaakt. We zijn nu gestopt om er foto’s van te maken en om de beestjes nog even te aaien. Ze lopen namelijk los over het stalletje. Dus kan je ze zo aanraken. Om een uur of drie uur worden Joke en ik uit de bus gezet omdat de rest van de groep nog naar een angklung muziekschooltje gaat. Wij vinden dit soort muziek vreselijk en gaan dus niet mee. Volgens Tony is het maar tien minuten lopen naar het hotel, en dan kan de rest van e groep gelijk door. De weg gaat stijl omhoog en het heel heel erg warm. Het lopen gaat dan ook niet zo snel. Bovendien is het vreselijk druk op de weg. Van frisse lucht is dan ook geen sprake. Uitgeput bereiken we naar twintig minuten een supermarkt waar we wat te drinken kopen. En na nog tien minuten lopen bereiken we het hotel. We wilden eigenlijk niet in het hotel eten en we hadden afgesproken met vier andere leden van de groep dat zij zouden kijken in de buurt of er soms een leuk restaurantje was. Dat ze daarna weer terug zouden komen om ons op te halen. Maar toen ze eindelijk wat gevonden hadden was dit restaurant zo ver weg dat teruggaan om ons op te halen geen optie was. We hebben tot half negen gewacht en hebben daarna een hamburger in het hotel gegeten met twee andere groepsleden Hans en Marjan. En daarna maar weer vroeg naar bed.

10 december

Vanochtend om half zeven ontbijt, dit was lekker, vers gebakken eitjes, stokbrood, verse sappen, wafels, donuts en yoghurt. Om half acht de bus in richting Bandung. We krijgen eerst een stadstour in Jakarta, daar zijn nog veel gebouwen met een Nederlandse achtergrond. We stoppen bij het stadsplein, voor foto, foto. Onze gids Tonny slist een beetje, Gerben die naast hem zit, zegt dat hij ook met consumptie praat. Wij moeten steeds denken aan Najib Amalie, die een Indonesiër nadoet, hij heeft dan een gebitje en slist vreselijk. We stoppen bij nog wat paleizen om foto´s te maken, dan rijden we verder op de ringweg om Jakarta richting Bogor. Daar gaan we een botanische tuin bezoeken. In de tuin krijgen we een plaatselijke gids, een mannetje van 71 met nog twee tanden in zijn mond. Hij laat ons allemaal bomen en planten zien die daar groeien. Hij weet er van alles over te vertellen. De bomen en planten die in de tuin staan komen van over de hele wereld. Na de rondleiding gaan we koffiedrinken en dan verder maar weer richting Bandung. Naar Bogor zijn we over de tolweg gereden maar nu gaan we over de oude weg door de bergen langs theeplantages. Er wordt natuurlijk gestopt bij een plantage, waar Tony ons uitleg geeft over het groeien, oogsten en verwerken van de theeblaadjes. Daarna weer verder door kleine dorpjes die langs de weg liggen. De weg is smal en vol met bochten. Met als gevolg dat we geregeld vast staan. Na anderhalf uur komen we aan bij het restaurant waar we gaan lunchen. We worden ontvangen met gongslagen en het personeel staat in een rijtje ons op te wachten. Het eten is erg goed. Natuurlijk weer soep, rijst, bami, sate en gestoofd rundvlees. Na de lunch is het inmiddels half vier moeten we nog twee en een half uur rijden. We stoppen nog een keer om over een brug te wandelen. Als we de bus uitstappen worden we meteen belaagt door een horde kinderen die snoep en balpennen willen. Daarna de brug over het uitzicht is heel mooi en de rivier ligt diep beneden ons. Aan de overkant wacht een nieuwe lading kinderen ons op die niet eerder ophouden met bedelen als alle pennen op zijn. En eindelijk om tien over zes bereiken we het hotel. Vanavond moeten we zelf voor ons eten zorgen en we weten nog niet at we gaan doen, In het hotel eten of in de stad. We hebben rond acht uur met de groep afgesproken, We zien het wel. De lunch is toch nog niet gezakt. Dus veel honger hebben we nog niet.

9 december

Zoals gezegd om vier uur op en vijf uur de bus in. Padang waar het vliegveld is ligt 75 km. Verderop en is bijna twee uur rijden. Op het vliegveld krijgen we vna een collega van Bennie de instapkaarten uitgereikt. De koffers worden gewogen. Onze koffers waren te zwaar maar het totaal van alle koffers viel toch nog binnen de 240 kilo. Om half negen vertrekt het vliegtuig en de ries duurt een uur dertig minuten. Vlak voor de landing beland het vliegtuig in slecht weer, luchtzakken en de bliksem slaat in de vleugel, we hoorde een dreun en knetterde, een angstig moment maar geen schade en we vlogen gewoon door. Kort daarop is het weer mooi weer en landen we in Jakarta. Bij aankomst zagen we een hele zwarte plek op de vleugel, waar de bliksem was ingeslagen. Omdat het een binnenlandse vlucht is hoeven we niet door de douane, maar moeten we wel zelf onze koffers van de band halen. Tja het valt niet mee. Buiten worden we opgewacht door onze nieuwe gids Tony. De koffers worden met moeite in de bus gestopt. En daarna op weg naar het hotel. Om twaalf uur zijn we er en na nog wat uitleg en een welkomst drankje hebben we de hele middag vrij. Eerst een uurtje uitrusten op de kamer en daarna naar de shoppingmall dat naast het hotel ligt. Het is heel groot. Vijf etages met allerlei winkels, Natuurlijk ontbreekt Mac Donald en KFC niet en voor de ingang is de Pizzahut waar we een pan pizza gegeten hebben. Hij was veel kleiner dan de foto in het menu deed vermoeden. Op de bovenste etage van het winkelcentrum waren alleen maar winkeltjes met auto-onderdelen, heel bijzonder. Het is er vreselijk druk en dat zijn we niet meer gewend. Dus daarom maar weer terug naar het hotel. Op de derde etage van de zeventien die er zijn is het zwembad. En daar is dit verhaaltje geschreven. Om zeven uur is het welkomst diner en het is nu kwart over zes. Nog snel even in bad en dan naar het diner.
Het diner vonden wij niet zo geweldig. Japans, vissoep, salade, vlees en gamba´s. Het werd voor onze neus gekookt door een kok die niet kon lachen. Morgen weer om zes uur op, dan gaan we Jakarta bekijken. In dit hotel blijven we maar 1 nachtje, dus alle spullen blijven in de koffer.

8 december

Vanochtend zijn we om zeven uur gewekt, we blijven twee nachten in dit hotel. Gisteren kon een mede reiziger haar portemonnee niet zo gauw vinden, maar vanochtend vertelde ze dat hij echt kwijt was, uit de koffer gestolen, met 600 euro. In welk hotel dat gebeurd is weet ze niet precies, ze denkt dat ze vergeten is het cijferslot te gebruiken. Het blijft zwaar kloten, dat is toch een hoop geld. Om negen uur vertrekken we weer met het busje. Onderweg zijn er diverse stops om foto´s te maken. Van rijstvelden, van longhouses enz. We gaan naar de grand canyon volgens Bennie, Het kabouwengat. Wij vonden dat kabouwengat niet echt spectaculair. Er zitten ook allemaal aapjes, daar kopen we natuurlijk pinda´s voor.Er waren twee groepen aapjes, één groep was wat angstig en zaten naast een begraafplaats. Ze aten wel uit je hand. Op het laatst hing er één aan Bert en wilde het zakje pinda´s van hem afpakken.

Natuurlijk begon het weer te regenen waardoor het wandelen door de rijstvelden niet te doen is. Dan maar een foto. De lunch is in een restaurant aan een meerwaar vis wordt gekweekt. We worden verwelkomt door een heel oud vrouwtje dat op de grond zit en souvenirs verkoopt en daarbij op een toetertje blaast. We voelen ons meteen thuis. Het restaurant ligt in het water waar de vissen zwemmen en alle restjes worden het water ingegooid. De vissen genieten er duidelijk van alles wordt opgegeten ook al zit er nog zoveel sambal op. Daarna terug naar het hotel. Vandaag zijn we al om drie uur thuis. ´s avonds is de afscheidsdiner want morgen vliegen we naar Jakarta. We geven de gids Bennie de chauffeur en de jongen die de bus schoonhoud en de koffers verzorgd geld. Want morgen moeten we om vier uur op en het vertrek is om vijf uur.

7 december

De wekker gaat om half zes, en om zeven uur vertrekken we weer. Ons reisdoel is Bukittinggi driehonderddertig kilometer ver. Onze eerste stop is een plantage waar ze ook een kip hebben met hele kleine kuikentjes. We krijgen van Bennie weer uitleg over de vruchten en krijgen ananas te eten. Vervolgens naar de kruidentuin waar zoals de naam al zegt allemaal kruiden groeien. De baas van de tuin snijd wat bast af van de kaneelboom en dit kunnen we meenemen. Als je het laat drogen da rolt het zich op en dan heb je kaneelstokjes. Er is een aap aan een ketting die voor ons kokosnoten plukt. We vinden het eigenlijk allemaal zielig voor de aap. Maar Bennie zegt dat hij goed wordt verzorgd en veel van zijn baas houd. Na nog wat kruiden te hebben gekocht gaat de reis weer verder. Na weer een uurtje of zo gereden te hebben is er koffiepauze in een restaurant waar je allerlei vruchtensappen kunt krijgen. Die moeten geproefd worden. Heel lekker allemaal.
Onderweg komen we langs een moslim school de leerlingen zijn hier intern. Dat wil zeggen dat er buiten de school heel veel hele kleine hutjes staan van ongeveer 1,5 x 2 m. Er zijn ongeveer 3000 leerlingen, je kunt dus wel nagaan hoeveel hutjes er staan. De jongens en de meisjes zijn wel gescheiden. De jongens in de hutjes en de meisjes in de gebouwen. na een koffiepauze en nog een paar uur rijden gaan we goud naar goud zoeken. Dat was in ieder geval de bedoeling maar de goudzoekers staan een eind verderop in het water en doen net alsof ze ons niet horen. Dus geen goud gevonden. Daarna de lunch aan de rivier. Voor de verandering weer eens rijst en nassi met kip. Rond een uur of vijf passeren we de evenaar. Op het moment dat we de bus uitstappen worden we belaagd door hordes Tshirt verkopers die allemaal het zelfde Tshirt verkopen. Je kreeg nauwelijks de kans om op de streep te gaan staan die de evenaar voorstelt.


Maar het is toch gelukt en er is zelfs een foto van gemaakt. De rest van de middag is het voornamelijk in de bus zitten en af en toe stoppen om een foto te maken. Rond halfacht komen we in donker in het hotel aan waar we twee nachten blijven..

Vincent is jarig

Gefeliciteerd, maak er een mooie dag van.

6 december

Om zes uur op staan, ontbijten en wegwezen. Om half acht vertrok de boot weer. Het werd een lange dag, 12 uur in de bus. Onderweg stoppen we bij een ananas- koffie- cacao plantage. We mochten de verse ananas proeven, die is echt heerlijk. We stoppen ook bij de zwavelbron van Sipoholon , deze bron stonk vreselijk. Het water wat uit de bron komt is 85 graden. We bezoeken ook een plaatselijke markt, waar het weer vreselijk stinkt. Je kan daar ook een kip laten slachten.
We hebben wel wat ramputan´s gekocht. Dat zijn een soort lychees. De koffiestop was in een klein tentje, de koffie is meestal uit een zakje. Verder op weg naar Padang Sidempuan, daar komen we in het donker aan. Het is een oud hotel. Alles is een beetje vies. We eten in het hotel, er is vandaag ook patat. Maar geen pindasaus, Bennie beloofd dat we morgen een patatje oorlog krijgen en een biefstukje.

5 december

Vandaag staat er niets op het programma. Er is een facultatieve excursie naar een schooltje, een markt, een dorp, daar ging je dan met de boot heen en op de boot speelde de hele tijd een bandje. Wij zijn niet meegegaan, hebben lekker op het balkon gezeten en wat door het dorpje gelopen. Het heeft bijna de hele dag geregend. De mensen die wel met de boot mee waren kwamen zeiknat aan. We hebben ´s avond in het dorp gegeten bij de zangeres van de band. De band kwam daar ook nog even spelen en we moesten natuurlijk mee zingen en dansen en was best gezellig. Om kwart over tien weer terug naar het hotel want we moeten weer vroeg op.

4 december

Om half zeven werden we gewekt. Opstaan, douchen, koffers inpakken, eten en dan naar de bus. We hebben een klein busje, we zijn tenslotte maar met 12 mensen. Eerst gaan we naar de markt, daar verkopen ze heel veel fruit, planten, maar ook honden. Er zaten twee puppies in een heel klein hokje, zielig hoor. Ze eten hier ook hondenvlees, langs de kant van de weg staan borden met B1 en B2 erop, B1 staat voor hondenvlees en B2 voor varkensvlees. Na een half uurtje op de markt, rijden we door naar Sipisopiso watervallen. De weg daarheen is lang en kronkelig. Onze gids Bennie vertelt onderweg van alles over de stammen en de koningen die hier allemaal geleefd hebben. De koning woont in een longhouse met z´n eerste vrouw en een heleboel bijvrouwen. De koning is de enige die een afgesloten kamertje heeft. de bijvrouwen slapen in een rij naast elkaar, ze hebben allemaal een nummer. Dus als de koning zin heb, roept hij zijn assistent en zegt dan welk nummer bij hem moet komen. Volgens Bennie kan hij dit wel drie tot vier keer per nacht doen. Deze koning had dan ook 127 kinderen. De watervallen waren wat eenvoudiger dan we verwacht hadden. Het uitzicht over het Toba meer is daar wel heel mooi. We hebben daar een bakkie koffie gedronken bij ”ons huis”. Verder richting longhouse van de koning. We hebben in zo´n longhouse gekeken, de koning sliep echt in een heel klein hokje, met onder hem de assistent, zodat hij alleen maar op de grond hoefde te slaan om de assistent wakker te maken en het nummer door te geven. Hij gebruikte geen viagra maar wel kruiden, anders kon hij dit niet volhouden. Weer de bus in, we rijden langs het Toba meer richting Prapat. Het Toba meer is heel groot. Onderweg laat Bennie ons kaneel, koffiebonen en kruidnagels zien en ruiken. Deze bomen groeien gewoon langs de weg. We zien ook een heleboel apen langs de kant van de weg. We rijden vlak langs het meer en halverwege kunnen we in de verte aan de overkant van het meer heel vaag ons hotel zien. Ons hotel staat op een eilandje, het heet Samosir. Het Toba meer is ontstaan 75.000 geleden als gevolg van een aardbeving en daarna nog groter geworden door de volgende aardbeving 30.000 jaar geleden. Na een paar uur rijden bereiken we Prapat waar we na de lunch op de boot stappen naar ons hotel, de bus blijft achter. Het is ondertussen weer gaan regenen zodat de bootreis wat in het water valt. We gaan niet rechtstreeks naar het hotel, eerst gaan we naar het dorpje Tomok waar buiten de talloze souvenirwinkeltjes ook een begraafplaats is. Op deze begraafplaats liggen weer andere koningen. Het was bij de Batak volken een gewoonte hun doden eerst zonder kist in de grond te begraven. Na een jaar of vijf weer op te graven de botten te reinigen en daarna in een stenen kist te leggen. De kist wordt niet meer begraven maar op een plaats neergezet die voor iedereen zichtbaar is. De koningen werden naast elkaar neergezet. En om de zoveel jaar komt de hele familie bij elkaar om de kist weer te openen en de botten ceremonieel te reinigen. Dit gaat met veel feestvreugde gepaard, en er wordt een karbouw geslacht en opgegeten. Een van de koningsgraven is voor het laatst geopend in 1985. Om bij dit grafmonument te komen moesten we een trappetje op en halverwege kregen we een soort van Batik sjaal om, die naar afloop weer moesten in leveren. Er werd ook om een kleine donatie gevraagd. We moesten er aan de andere kant van het monument weer naar de andere trap af zodat we geen souvenirwinkel zouden missen. En dan terug naar de boot. Op naar het volgende dorp. Het koppensnellersdorp. Daar liet Bennie ons zien hoe daar vroeger recht werd gesproken en de koppen afgehakt werden. Volgens ons hadden ze wel een kip geslacht want er lag bloed bij een van de huisjes. ´s avonds eten we in het hotel, het is meestal witte rijst en bami wat groente en vlees. Het giet zo nu dan behoorlijk.

Bericht uit Indonesie

Woensdag 3 december
Het is eindelijk toch nog van gekomen. Ondanks de wortelkanaalbehandeling van Bert op de laatste dag voor dat we weggaan. De wekker op half zes gezet want we willen om zeven uur op Schiphol zijn. Om kwart over zes worden we gebeld door de ouders van Joke of we er al klaar voor zijn. Zij gaan ons naar het vliegveld brengen. Maar de laatste dingen moeten nog in de koffer dus om kwart voor zeven vertrekken gaat niet helemaal lukken. Uit eindelijk vertrekken we rond zeven uur en zijn we een kwartier later op Schiphol. Eerst even zoeken naar de checkin balie van Fox reizen. Toen we die gevonden hadden was er nog niemand aanwezig. Dan maar op eigen gelegenheid inchecken. Dat lukte prima. Na tien minuten hadden wij onze instapkaart en waren door de douane. Ons vliegtuig vertrekt om 10.40 dus er is nog tijd genoeg voor een kopje koffie en een saucijzenbroodje en om wat tijdschriften te kopen. Als je gaat boarden moet je handbagage altijd door de scanner. De rugzak van Bert moest er twee keer door heen en nog ging het alarm af. Daarna de rugzak leegmaken. Om een lang verhaal kort te maken het lag aan de camera. Op de scanner leek het als of er twee batterijen in zaten zei de bewakings medewerker, maar hij mocht toch mee. Daarna het vliegtuig in. Het was niet helemaal vol waardoor de stoel naast ons leeg bleef. Dus er was ruimte zat. In de rugleuning van de stoel voor ons zit een beeldschermpje waar je films op kunt kijken spelletjes kunt spelen. Je kunt ook alleen naar muziek luisteren. Kortom mogelijkheden genoeg om je de aankomende twaalf uur niet te vervelen. De verzorging tijdens de reis is heel goed. We kregen meteen wat te drinken en je kon nemen wat je wilde helemaal gratis. Vanwege het tijdstip zijn we maar met een bakje koffie begonnen. Daarna de lunch waar we een glaasje wijn bij gedronken hebben. De volgende maaltijd is het ontbijt. Maar dat is wel om half elf ´s avonds Nederlandse tijd. Vanwege het tijdverschil is het nu zeven uur later. Na de landing op het hele grote vliegveld van Singapore hebben we nog ongeveer een uur om onze volgende vlucht te halen. Die vertrekt van af een andere vertrekhal. Als we dit moeten gaan lopen wordt de tijd wel heel erg krap. Er rijden ook treintjes tussen de verschillende vertrekhallen, er zijn er drie. De treintjes hebben geen bestuurder. In vertrekhal drie aangekomen blijkt dat we toch nog een heel eind moeten lopen onze gate ligt helemaal aan het einde, maar we zijn op tijd. Op dit moment is het in Nederland drie december geworden en is Joke jarig. Het is toch wel een vreemd idee. Na nog een half uurtje wachten en een uurtje vliegen landen we in Medan IndonesIe.
Dit vliegveld is een heel stuk kleiner. De aankomsthal is ook de vertrekhal. Er staan lange rijen bij de paspoortcontrole. Wij worden samen met nog twee Nederlandse dames uit de rij gehaald. Het blijkt dat wij eerst ons visum moeten halen en betalen. We hadden het idee dat nu alles geregeld was en dat we zo naar buiten konden lopen want er waren al verschillende stempels gezet en formulieren ingevuld. Maar nee hoor we moesten weer achter in de rij aansluiten voor de paspoortcontrole en nieuwe stempels. Maar daarna was het eindelijk zo ver de koffers stonden al op een karretje samen met met die van de twee Nederlandse dames die natuurlik ook de zelfde reis gaan maken. Agnes de gids stond ons bij de koffers op te wachten en konden wij het busje in. Agnes vertelde ons dat zij alleen voor vandaag onze gids was en dat de andere groep met wie wij de eerste twee weken worden samengevoegd pas aan het eind van de middag aankomt. Zij vliegen namelijk via Kuala Loempur en later bleek dat ze ook nog acht uur vertraging hadden. Dus met ons vieren rijden we door Medan eerst geld wisselen en daarna langs een paar bezienswaardigheden. Waaronder een moskee en het paleis van de Sultan. Eerst nog wat drinken onderweg, en dan op weg naar Berastagi ongeveer twee uur rijden over een smalle tweebaansweg met veel verkeer brommers, vrachtauto’s en openbaar vervoerbusjes. Een weg met heel veel scherpe en onoverzichtelijke bochten waar geregeld moet worden ingehaald. Het is allemaal goed gegaan en rond een uur of twaalf zijn we in het hotel. Na het inchecken naar onze kamer en een paar uur geslapen want daar zijn we wel aan toe. Als we wakker worden regent het. We gaan douchen en daarna gaan we het hotel verkennen. Het is een mooi hotel met groot zwembad en zalen waar kerkkoor aan het repeteren is. We lopen daarna nog even buiten het hotel en worden aangesproken door twee kleine meisjes die hun Engels met ons willen oefenen. Zij of wij moeten nog veel leren want of ze ons nou helemaal begrepen hebben ik weet het niet. Daarna nog wat drinken in de een hotelbar. Het is tenslotte de verjaardag van Joke. Weer terug op de kamer is het wachten op de andere groep en rond kwart voor acht zijn ze er. We worden door de nieuwe gids Bennie gebeld dat het welkomst diner om acht uur begint. Het blijken allemaal aardige mensen te zijn. Na het eten gaan we naar bed want morgen gaat de wekker weer om half zeven.

joke jarig

Shit wat nou weer!!

Bert heeft sinds gisteren koorts, best hoge koorts. Wij dachten meteen "het zou toch geen mexicaanse griep zijn? "Vanochtend werd hij wakker met een hele dikke wang. Op dit moment is hij onderweg naar de dokter. Mag je wel vliegen met koorts en een kaakontsteking?? Van de dokter heeft hij antibiotica gehad en moest naar de tandarts. Een afspraak met de tandarts maken valt ook niet mee. Ze zaten helemaal vol vandaag. Na wat overleg mocht Bert om 12.00 uur komen. Hij heeft een wortelkanaalbehandeling gehad en er is een sneetje gemaakt om alle troep weg te laten lopen.

Jordy wordt gewassen in de aanrecht!

Joegoslavië 1986

Hoe gaat het met ons??

Het gaat allemaal z'n gangetje. Nog vier dagen werken en dan vakantie tot 2 januari 2010. Ik (Joke) heb al een nieuw plekje in de nieuwe situatie. Ik heb het na mijn zin, al moet in vreselijk wennen, en het blijft een raar idee dat ik wel een vast plekje heb en de rest van de senioren niet. Ik blijf toch met hun meeleven. Het is een stuk rustiger dan de afgelopen tijd. Je kan sinds hele tijd gewoon even koffie gaan drinken met collega's. Bert heeft net als alle andere ex-senioren een taak gekregen. Volgens de bazen komen er nieuwe baantjes zat. Bert moet alleen zelf aangeven wat hij wil.
Ik zit nu bij een servicedesk, daar valt nog heel wat te leren, ook moet ik, de kennis die ik vergaard heb in de loop der tijd overbrengen aan mijn mede servicedesk collega's.

Vroom, vroom

Haarlemmerweg

Vanaf 9 november is de Haarlemmerweg vanaf de Willem de Zwijgerlaan tot de Admiraal de Ruyterweg afgesloten. Dat is best balen, want we moeten nu iedere morgen omrijden. Het is overal vreselijk druk. Er staan van die verkeersregelaars het verkeer te regelen.
Er is een waterleiding gesprongen, het schijnt nogal moeilijk te zijn om deze te repareren.

Sinterklaas

We zijn vandaag naar Sinterklaas in Amstelveen wezen kijken.
Hij had ook een hoop zwarte pieten meegenomen. Waaronder Piet Annemarie en Piet Marieke. Daar moesten we natuurlijk wel even foto's van nemen.

Piet Marieke & Piet Annemarie

Loes

Danique 9-11-2009

Winterjas

De sloep heeft zijn winterjas weer aan. De accu's er uit. Antivries in het uitlaatsysteem en afgetankt met diesel. 10 april 2010 gaat hij weer het water in. We moeten voor die tijd heel veel schuren en lakken. Het is of de duivel er mee speelt zodra wij bij de sloep aankwamen ging de zon weg. Het was brrrrr.

Foto's Jaarlijks uitje

25 oktober op visite bij Danique

Onze kanjers!!

Ra, ra, wie is dit

Anne is ook aan het photoshoppen geslagen!

Hier zijn de resultaten:

Is het geen kanjer???

Onze kleindochter Danique

Om 17.09 is ze na een heftige bevalling geboren.
Danique Johanna de Lange...

De bevalling

Ursula had mij s' morgens om kwart over zes een sms-je gestuurd, of ik wakker was. Daarna belde ze me, ze zei "je kleindochter wordt vandaag geboren". Na het gesprek met mijn baas ben ik naar Ursula gegaan. Ze had al aardige weeën. Volgens Simone voelde weeën als golfjes. Nou Ursula had last van Tsuami's. Om een uur half twee zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar stond Remko op ons te wachten. Ze hebben Ursula aan zo'n apparaat gelegen om te kijken of het hartje van de kleine en de weeën te bekijken. Om een uur of drie had ze zo'n pijn dat ze eigenlijk een pijnstiller wilde. De verloskundige ging haar eerst onderzoeken om te kijken hoeveel ontsluiting ze had. Hij zei heel verbaasd ze heb al negen centimeter ontsluiting. Heb je geen drang om te poepen. Dat had ze wel al een beetje. Ineens werd er assistentie gevraagd het bedje van de baby werd klaargezet met kruikjes. Ursula heeft hierna nog zeker 1 1/2 uur pers weeën gehad, maar het schoot niet erg op. Ursula was echt uitgeput. Uiteindelijk is Danique met een vacuumpomp gehaald. Dat is niet echt een leuk gezicht, maar daarna werd Danique heel snel geboren. Ik ben bij de hele bevalling geweest. Ik heb haar waar ik kon gesteund, met natte washandjes enz. Het blijft niet leuk om je kind zo te zien lijden. Maar uit ervaring weet je, dat je er iets moois voor terug krijgt. Ursula en Remko bedankt voor dit mooie kleinkind. Ursula ik ben bere trots op je!!
Het was een hele mooie belevenis om dit samen met jou en Remko te beleven.

Jordy bij Anne thuis

Herfst

Te gek voor woorden!

Ik heb een paar weken geleden laarzen gekocht. Een paar zwarte en een paar bruine. Ze stonden volgens ons allemaal in het kleine kamertje. Vanochtend hebben we de grote kast opgeruimd en wilden de laarzen in de kast zetten. Nou van de bruine laarzen is er maar één te vinden. We hebben overal gezocht, op de gekste plekken, maar niet te vinden. We zijn er de laatste weken niet helemaal bij, maar een laars weggooien, doe je toch niet??

Mocht iemand hem gezien hebben, hoor ik het wel!!!

Even niets

We zijn deze week, de hele week vrij. We hadden nog zoveel vrije dagen, die we normaal bijna niet konden opnemen. Maar als je functie is vervallen, maakt dat niets meer uit. Om een beetje bij te komen van alles wat er de laatste maanden allemaal gebeurd is, hebben we dan een weekje de tijd om over alles na te denken. Vandaag zijn we naar het CS gegaan om een ov chipkaart aan te vragen. Na een hele tijd wachten, kregen we te horen dat we de papieren met de post op moesten sturen. Daarna zijn we naar de blibliotheek naast hij oude postkantoor gegaan, daar waren we nog nooit geweest. Daar hebben we maar geproost op een goede bevalling en een gezonde kleindochter en een nieuwe leuke functie zou ook wel prettig zijn. Op weg naar huis zijn we nog even bij de ECI een boek wezen kopen. Dan is deze dag ook weer bijna voorbij.

Afscheid van Rob

Vandaag hebben we definitief afscheid genomen van Rob de Lange, het was een emotionele plechtigheid. Het blijft oneerlijk, iemand die net 1 1/2 jaar in de vut zit, die binnen een week of twee, Opa zou worden, overlijdt.

Een beschermengel voor onze kleindochter

Onze kleindochter heeft nu zeker twee beschermengel opa's boven. Opa Rob en Ouwe Opa.

Dit kan er ook nog wel bij!!

We hebben vanochtend te horen gekregen dat onze funtie opgeheven wordt.
Er komt een reorganisatie aan, en onze functie is niet meer nodig. Echt verbazen doet het ons niet, maar leuk is anders.
Volgende week krijgen we allemaal een gesprek met iemand van personeelszaken. We gaan dan kijken wat er nog voor mogelijkheden er zijn.

Rob is overleden..

Vanmiddag is Rob overleden. Vreselijk, wat is het leven soms toch oneerlijk.
Rob heeft zijn kleindochter niet mogen zien. Heel veel sterkte voor Alie, Remko en Ursula. Wat zullen ze hem missen.

Een kaarsje voor Rob!

Ook een Boeddha voor Bianca!!!

Het gaat met Bianca niet helemaal goed, ze moet ook weer geopereerd worden. Bianca kan dus ook wel een geluks Boeddha gebruiken. Rechts staat een link naar de weblog van Bianca, daar kan je haar verhalen op volgen.

Verkloot

Ik heb mijn lay-out verkloot, ik hoop DAT het nog goed komt.