4 december 2012

Vandaag  een reisdag  van 400 km naar Graaf-Reinet. De wekker gaat weer om 6 uur we weten al niet beter om 7 uur de koffers buiten. De rekening betaald die overigens best meevalt ondanks dat we iedereen wat te drinken gegeven hebben. Er zijn veel minder aapjes te zien dan gisteren. Dit komt misschien wel door het slechte weer want het regent weer eens. Na het ontbijt de bus in en dan kunnen we vertrekken. Het wordt weer een lange zit. We rijden door East Londen waar de autofabrieken van Volkswagen , Audi en Mercedes staan.  Als we doorrijden komen we langs de buitenwijken die uit vreselijke krottenwijken bestaan.

Rond een uur of 9 wordt er bij een tankstation gestopt voor Diesel, koffie en toiletbezoek. De koffie is niet te drinken.

 

We rijden de M2 weer op naar Somerset East  waar we kunnen lunchen. We rijden momenteel door een desolaat landschap richting The Karoo het land van de grote droogte. We komen hier rond een uur of 12 aan. Het restaurant waar Paul tafels gereserveerd heeft “Somerset on Main” ligt in de hoofdstraat van het stadje. We moeten een trap op en komen op het terras waar je een mooi uitzicht hebt over de straat. Het weer is ondertussen een stuk beter geworden en het is behoorlijk warm. We hebben eigenlijk nog helemaal geen honger en nemen alleen iets te drinken. Verderop in de straat is weer een grote Spar winkel en daar willen we naar toe maar we vragen ons af of het wel veilig is. We zien nog een paar van onze reisgenoten over straat lopen dus we wagen het er maar op. We gaan er samen met Noor en Eric naar toe. We kopen er sandwiches en melk en lopen weer terug naar het restaurant. We hebben veel te veel tijd voor de lunch gekregen en daar om gaan we het terras maar weer op en nemen nog wat te drinken.

En dan kunnen we eindelijk de bus in rijden weer verder. We rijden inmiddels door de Grote Karoo een soort van half woestijn waar het heel heet kan worden. Rond half 4 komen we in Graaff Reinet aan. Het stadje is gesticht aan het begin van de 18^e eeuw door blanke boeren en is een soort van openlucht museum. We stoppen in het dorpje om wat foto’s te nemen van de kerk en de gebouwen.

Ons hotel is vandaag een soort bed en breakfest het bestaat uit allemaal verschillende compleet ingerichte woningen die allemaal in verschillende pasteltinten zijn geschilderd die via de tuin bereikbaar zijn. Ook is er een voor elke woning een ingang aan de straatkant. We kunnen hier niet dineren maar we krijgen wel ontbijt op bed.

We krijgen de sleutels en de koffers worden gebracht. Maar om 5 uur moeten we weer bij de uitgang staan want we gaan met busjes het nationaal park in waar Graaff Reinet midden in ligt. We kunnen misschien nog wat dieren zien maar het hoofddoel van vandaag is de zonsondergang met uitzicht over de vallei van verlatenheid. Onze gids verteld ons over de geschiedenis van deze stad en de bergen er omheen. Graaff Reinet ligt op een hoogte van 700 meter en we gaan naar 1400 meter. We stoppen op verschillende plaatsen onder weg o.a bij het stuwmeer voor foto’s en informatie.

En gaan steeds hoger. Er zijn verschillende uitkijkpunten. We hebben een mooi uitzicht over de stad met aan de linkerkant het township van de kleurlingen en aan de rechterkant de township van de zwarte bevolking.

Onze gids is heel bezorgd over de steeds groter wordende townships waar bijna iedereen werkloos is. Ze is bang dat daardoor de criminaliteit gaat groeien. Het wordt ook steeds kouder maar gelukkig hebben we onze vesten meegenomen. Andre heeft dit niet gedaan en heeft het vreselijk koud. Hij krijgt een deken die uit het busje komt, die slaat hij om zich heen we noemen hem nu Batman.

 

We klimmen nog naar het laatste uitzichtpunt en daarna is het wachten op de zonsondergang. Het uitzicht over de groten en de vallei is adembenemend. We krijgen tijdens het wachten bier, wijn en fris te drinken. De zon zakt nu heel snel we proberen er een goede foto van te maken maar of het echt gelukt is moet nog blijken. Als de zon onder is lopen we snel de berg af naar de plaats waar de busjes staan en stappen snel in deur dicht en de kachel aan. De busjes brengen ons naar het restaurant waar we gaan dineren.

 

 

De gidsen staan nu in de bediening. Het eten is goed en daarna krijgen we door de gids een verhaaltje te horen over een druivenras de “Witte Hond” Hier wordt een drankje gebrouwen waaraan je niet mag ruiken (niet ruiken nie) niet van mag proeven (niet proeve nie) en niet aanraken (nie aanraken nie) zolang het verhaaltje nog niet helemaal verteld is maar daarna moet je het in één keer achteroverslaan. We krijgen hier allemaal een klein glaasje van. Het is een pittig drankje wat je langzaam naar beneden voelt zakken en je de adem beneemt. Maar toch wel lekker.

Om een uur of half 11 is het wel genoeg en worden we door het busje naar het hotel gebracht. We leggen onze spullen voor morgen klaar en gaan slapen.