Weblog Bert en Joke

Vrijdag

We zijn weer vroeg opgestaan want dan is het nog lekker rustig in restaurant voor het ontbijt. We willen daarna ons verhaaltje van de afgelopen dagen op de weblog plaatsen maar we krijgen geen verbinding met het internet. Alle instellingen worden geprobeerd maar geen inlog scherm van het hotel. We vragen het bij de receptie maar hij weet het ook niet en gaat een It-specialist voor ons bellen die er met 10 minuten zou zijn. Na een half uur wachten was de IT-specialist er nog niet en we houden het voor gezien want we willen om 11:00 uur met de hotelbus naar Sandy-beach het andere strand van het hotel en het is ondertussen al 10:45 en we moeten ons al haasten. We lopen langs de receptie en we melden dat er niemand is komen opdagen en dat we er klaar mee zijn. We kunnen nog net onze spullen pakken en zijn precies op tijd voor de bus. Het strand ligt vlakbij de plek waar we afgelopen woensdag gesnorkeld hebben. Er staat weer een hoop wind dat maakt het toch wat kouder. We willen wel het water in maar vinden het toch te koud dan maar een boekje lezen en een biertje drinken. Er blijkt hier ook een restaurant te zijn terwijl er gezegd was dat er maar bij één van de stranden een restaurant zou zijn. Blijkbaar weet niemand in ons hotel hoe het nu precies zit. We eten patat met een broodje met vlees. Rond een uur of 4 pakken we onze spullen in en lopen over het strand naar de “Old Market” het oude winkelcentrum van Sharm el Sheikh. We worden bij elke winkel wel aangesproken met “goede prijs”. “Where are you from”. “allemachtig prachtig” en “kijke kijke wel kopen” We kunnen ook met een kameel op de foto en met de taxi mee. Het is best wel leuk om daar een uurtje rond te lopen maar daarna is  het wel genoeg en als we door een poort het terrein verlaten komt er een man op ons aflopen met de vraag of we een taxi willen. Het was al eerder gevraagd maar dat waren geen officiële taxi’s en deze wel. Na wat onderhandelen over de prijs gaan we met hem mee. Hij brengt ons tot het toegangshek van het hotel, verder mag hij niet komen en we stappen uit. Als we door het hek lopen worden we aangesproken door de portier die ons kamernummer wil weten. Hij schrijft het op een kladblaadje. We vragen ons af waar dit voor is want hij kan aan ons oranje armbandje ook wel zien dat we hier vandaan komen. Maar Egyptenaren zijn ongelofelijke bureaucraten en willen alles registreren al is het nog zo zinloos. Ergens in het hotel moet nog een zwembad met grote glijbanen en een Belgisch restaurant te zijn. We hebben ze alleen nog niet kunnen vinden. Maar terwijl we naar de ingang van het hotel lopen zien we een tot dan toe niet gezien pad en als we dat volgen komen we bij het restaurant en zwembad met glijbanen. Dus tegen de tijd dat we naar huis gaan heeft het hotel geen geheimen meer voor ons. We drinken nog wat op het terras en gaan dan binnen bij de bar zitten want het is niet zo warm meer en dan naar de kamer. Na het eten drinken we nog wat en dan is de dag weer om.