Om 8:00 uur vertrekken we uit het Devon Hotel in Kandy. We gaan vandaag theeplantages bekijken. De weg naar Bandarawella zit vol bochten, het lijkt wel of je in de achtbaan zit. En dan die bussen als tegenliggers, vandaag scheelde het 10 centimeter of er had een vreselijk ongeluk gebeurd, we vrezen meerdere malen voor ons leven. We vragen ons ook niet meer af wanneer we een hond aanrijden, maar wel hoeveel honden we zullen aanrijden. Ofschoon we nog geen dode of aangereden honden, koeien of apen gezien hebben.
We stoppen bij een theeplantage, we kregen een rondleiding door de fabriek. Er wordt uitleg gegeven over hoe de thee geproduceerd wordt en dat er van dezelfde bladeren verschillende soorten thee gemaakt worden. Groene thee wordt anders geproduceerd als de rest. De theeblaadjes worden geplukt, in de fabriek worden ze op een grote zeef gelegd, aan de onderkant van de zeef wordt warme lucht geblazen zodat de thee binnen 12 uur gedroogd is. Daarna worden ze in een machine gedaan die de thee in kleine stukjes scheurt.
Ze worden weer aan hete lucht blootgesteld om zo het oxidatie proces op gang te brengen. Ze worden gesorteerd op grote en alle takjes worden er uitgeblazen. De takjes worden weer als compost gebruikt. Aan het einde worden gesorteerd op kwaliteit en gewicht, hoe zwaarder de blaadjes hoe duurder de thee.
Aan het eind van de rondleiding krijgen we een kopje thee. We kunnen natuurlijk ook thee kopen maar dat doen we niet. De thee is hier erg duur maar we blijven wel zuinige Hollanders.
We vervolgen onze bochtige weg door de theeplantages. Overal waar je kijkt zijn er theeplantages. Het ziet er geweldig uit en vreselijk groen, onderweg stoppen we diverse keren voor een foto. Die theeplukkers worden per kilo betaald en moeten ook plukken als het regent. We gaan steeds hoger de bergen in. Lala moet de airco uitzetten en de ramen gaan open.
Hij brengt ons naar het station van Nuwaraeliya. Wij gaan samen met hem een kaartje kopen. Er is nog plaats in de panorama wagon. We kopen hier dan ook en kaartje voor. Het kost voor ons twee 1500 roepies, dat is ongeveer 10 euro.
Na een kwartiertje komt de trein precies op tijd aan. We gaan in de panorama wagon zitten. Na een paar minuten komt er een hele ploeg Duitsers aan en die hebben de plekken waar wij zitten gereserveerd. We moeten daar weg. Er zitten twee mensen in de wagon met een kaartje met de datum 2 november, zij moeten ergens anders gaan zitten en kunnen wij dus met z’n tweeën naast elkaar in de panorama wagon zitten. Het uitzicht is fantastisch, we rijden nu dwars door de theeplantages, door tunnels en over een brug. We gaan steeds hoger. Helaas begint het na een tijdje te regenen, er ontstaat steeds meer nevel waardoor het zicht steeds slechter wordt. De ramen stonden open maar door de regen, die ook steeds heftiger wordt moeten de ramen dicht. Foto’s maken gaat nu niet meer. Bij het plaatsje Ella stappen we uit. De Duitse gasten moeten een behoorlijk eind naar beneden lopen, want de bus kan niet bij het station komen.
Wij wachten een paar minuten op Lala, we rijden nog wat door Ella. Hij brengt ons nog naar een mooi uitzichtpunt, maar we zien alleen wolken. We gaan naar het hotel in Bandarawela. Nog een half uurtje bochtjes draaien. Het is heel netjes hotel, een mooie kamer. Lala had met ons afgesproken dat we voor het brengen en halen van het station 2000 roepies moesten betalen. Hij vraagt nu 4000 roepies, we proberen te begrijpen waarom dat is, we komen hier niet helemaal achter. Als we later beneden wat zitten te drinken, vragen we nogmaals om uitleg. Hij zegt omdat hij ons op het station van Nuwaraeliya afgezet heeft 2000 roepies en omdat hij ons op Ella opgehaald heeft ook 2000 roepies. De twee andere mensen moeten dat ook betalen. Zij zijn alleen op Bandarawella uitgestapt, zij moeten dus maar 2000 roepies betalen. We moeten het verhaal maar geloven. We krijgen ook van hem een brief die via Kras binnen is gekomen en aan alle mensen die de afgelopen vier weken in hotel Galway Miridiya zijn geweest gegeven moet worden. Hierin staat dat er in dat hotel een Legionella melding is geweest. Twee of meer mensen die in dit hotel verbleven zijn besmet. Ze weten niet zeker of de besmetting in het hotel is opgelopen. We krijgen deze brief omdat als we eventueel ziek worden aan de dokter kunnen zeggen dat we in een hotel hebben gezeten waar een Legionella besmetting was en dat we ons daar ook op kunnen laten testen. Ze achten de kans klein, de brief is dan ook meer ter informatie.
Tijdens het eten horen van onze medereizigers dat zij die 2000 roepies niet betaald hebben. Misschien dat de chauffeur van hun hier morgen over begint, als zij dat niet hoeven te betalen gaan we weer met Lala zitten want dan voelen we ons echt genaaid.
Het gaat om 13 euro daar zullen we wel overheen komen, maar het geeft geen fijn gevoel. We wilden een leuke fooi geven, maar als hij ons besodemieterd, heeft die mooi pech. We wachten af, gaan nog een boekje lezen, morgen weer vroeg op.
Aan het eind van de rondleiding krijgen we een kopje thee. We kunnen natuurlijk ook thee kopen maar dat doen we niet. De thee is hier erg duur maar we blijven wel zuinige Hollanders.
We vervolgen onze bochtige weg door de theeplantages. Overal waar je kijkt zijn er theeplantages. Het ziet er geweldig uit en vreselijk groen, onderweg stoppen we diverse keren voor een foto. Die theeplukkers worden per kilo betaald en moeten ook plukken als het regent. We gaan steeds hoger de bergen in. Lala moet de airco uitzetten en de ramen gaan open.
Hij brengt ons naar het station van Nuwaraeliya. Wij gaan samen met hem een kaartje kopen. Er is nog plaats in de panorama wagon. We kopen hier dan ook en kaartje voor. Het kost voor ons twee 1500 roepies, dat is ongeveer 10 euro.
Na een kwartiertje komt de trein precies op tijd aan. We gaan in de panorama wagon zitten. Na een paar minuten komt er een hele ploeg Duitsers aan en die hebben de plekken waar wij zitten gereserveerd. We moeten daar weg. Er zitten twee mensen in de wagon met een kaartje met de datum 2 november, zij moeten ergens anders gaan zitten en kunnen wij dus met z’n tweeën naast elkaar in de panorama wagon zitten. Het uitzicht is fantastisch, we rijden nu dwars door de theeplantages, door tunnels en over een brug. We gaan steeds hoger. Helaas begint het na een tijdje te regenen, er ontstaat steeds meer nevel waardoor het zicht steeds slechter wordt. De ramen stonden open maar door de regen, die ook steeds heftiger wordt moeten de ramen dicht. Foto’s maken gaat nu niet meer. Bij het plaatsje Ella stappen we uit. De Duitse gasten moeten een behoorlijk eind naar beneden lopen, want de bus kan niet bij het station komen.
Wij wachten een paar minuten op Lala, we rijden nog wat door Ella. Hij brengt ons nog naar een mooi uitzichtpunt, maar we zien alleen wolken. We gaan naar het hotel in Bandarawela. Nog een half uurtje bochtjes draaien. Het is heel netjes hotel, een mooie kamer. Lala had met ons afgesproken dat we voor het brengen en halen van het station 2000 roepies moesten betalen. Hij vraagt nu 4000 roepies, we proberen te begrijpen waarom dat is, we komen hier niet helemaal achter. Als we later beneden wat zitten te drinken, vragen we nogmaals om uitleg. Hij zegt omdat hij ons op het station van Nuwaraeliya afgezet heeft 2000 roepies en omdat hij ons op Ella opgehaald heeft ook 2000 roepies. De twee andere mensen moeten dat ook betalen. Zij zijn alleen op Bandarawella uitgestapt, zij moeten dus maar 2000 roepies betalen. We moeten het verhaal maar geloven. We krijgen ook van hem een brief die via Kras binnen is gekomen en aan alle mensen die de afgelopen vier weken in hotel Galway Miridiya zijn geweest gegeven moet worden. Hierin staat dat er in dat hotel een Legionella melding is geweest. Twee of meer mensen die in dit hotel verbleven zijn besmet. Ze weten niet zeker of de besmetting in het hotel is opgelopen. We krijgen deze brief omdat als we eventueel ziek worden aan de dokter kunnen zeggen dat we in een hotel hebben gezeten waar een Legionella besmetting was en dat we ons daar ook op kunnen laten testen. Ze achten de kans klein, de brief is dan ook meer ter informatie.
Tijdens het eten horen van onze medereizigers dat zij die 2000 roepies niet betaald hebben. Misschien dat de chauffeur van hun hier morgen over begint, als zij dat niet hoeven te betalen gaan we weer met Lala zitten want dan voelen we ons echt genaaid.
Het gaat om 13 euro daar zullen we wel overheen komen, maar het geeft geen fijn gevoel. We wilden een leuke fooi geven, maar als hij ons besodemieterd, heeft die mooi pech. We wachten af, gaan nog een boekje lezen, morgen weer vroeg op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten